[…]
Ο μαζικός (μετα)φασισμός, σα δέσμη κοινωνικών συμπεριφορών, απόψεων, ιδεών, σχέσεων (ρατσισμός, εθνικισμός, μιλιταρισμός, σεξισμός), στον ελλάδα, αλλά και οπουδήποτε αλλού στον πρώτο κόσμο, ΔΕΝ είναι προϊόν της κρίσης. ΔΕΝ είναι προϊόν της φτώχιας, της ανεργίας, της ανασφάλειας, κλπ. Όσοι υποστηρίζουν τέτοιες “απόψεις” έχουν ένα μόνο στόχο: να “χρεώσουν” το προλεταριάτο με τον αυτοκαταστροφή του!

Το αντίθετο είναι που συμβαίνει, το αντίθετο είναι που έχει συμβεί. Ο μαζικός (μετα)φασισμός είναι κατευθείαν προϊόν του μικροαστισμού, και της γιγάντωσης του μικροαστισμού στη φάση της ανάπτυξης. Στην “ανάπτυξη”, στον γενικευμένο φετιχισμό του εμπορεύματος, στην μικροϊδιοκτησία – ως – υπαρξιακή – ταυτότητα: εκεί βρίσκονται οι ρίζες της μισαλλοδοξίας, της απανθρωπιάς, του “πόλεμου όλων εναντίον όλων”, της βλακείας, της ψυχοπαθολογικής εξάρτησης απ’ το “κατέχω άρα είμαι”, της παρανοϊκής προσήλωσης στη δημόσια τάξη (ακόμα και την εικονική), της λατρείας της εξουσίας, ακόμα και της πιο βίαιης και ωμής.

Το εάν, κατά πόσο, και σε ποια κλίμακα το κατακάθι των καιρών της ευδαιμονίας εκδηλώνεται και εκλογικά, α) είναι δεύτερο στη σειρά ζήτημα (δεν έχει σχέση με τις βαθύτερες αιτίες – είναι αποτέλεσμα!), και β) εξαρτιέται από διάφορους παράγοντες, ανάμεσα στους οποίους η απότομη (κοινωνική) κάθοδος / έκπτωση είναι μεν σοβαρός αλλά καθόλου μοναδικός.

Απ’ αυτήν την άποψη το “κόντεμα” των βοθρολυμάτων και των φιλοδοξιών τους (σαν, υποτιθέμενη, “κατατρόπωση του ναζισμού”) ανήκει, μια χαρά, στην εικονική νομιμότητα. Το κοινωνικό, από κάτω, όποιο και να είναι (απ’ την μικροαστική βαρβαρότητα μέχρι το οργανωμένο έγκλημα) επηρεάζεται πολύ λιγότερο (ή και καθόλου) σε σχέση με τον θεαματικό θόρυβο. Η δουλειά που είχαν αναλάβει τα βοθρολύματα (η δημόσια τάξη τρίτου επιπέδου…) καθόλου δεν έχει ξεπεραστεί σαν ιστορική αναγκαιότητα του ελληνικού καπιταλιστικού συστήματος. Μπορεί να γίνουν αναδιατάξεις, αναδιανομές αρμοδιοτήτων ή μεταμφιέσεις· όμως απ’ την μια μεριά η γενική ιδέα ελέγχου και απ’ την άλλη μεριά η σαπίλα της κοινωνικής κίνησης και η μικροαστική αθλιότητα δεν αλλάζουν εάν πέντε ή δέκα επώνυμα καθάρματα μπουν φυλακή. Οι μπάτσοι θα μείνουν μπάτσοι, και οι φασίστες μπάτσοι θα συνεχίσουν να είναι φασίστες μπάτσοι· οι καραβανάδες θα είναι καραβανάδες· οι παπάδες παπάδες· τα αφεντικά αφεντικά. Οι άνεργοι υποκοσμιακοί, οι part timers, οι “δουλειά με το κομμάτι”, οι “συμβάσεις έργου”, ο πάτος του βαρελιού, θα συνεχίσει να είναι εκεί (γενικά). Δουλειές θα ανοίγουν, δουλειές θα κλείνουν, τζαρτζαρίσματα θα παίζουν· κάποιοι θα μεταναστεύουν…

Άλλωστε οι φυλακές καθόλου δεν εμποδίζουν τον καθοδήγηση του οργανωμένου εγκλήματος! Και όσο θα μένουν προφυλακισμένοι οι “βουλευτές” θα είναι οι πιο ακριβοί κρατούμενοι, αφού (αν δεν αλλάξει κάτι) θα κρατούν τις καρέκλες τους και τους μισθούς τους.

Ας αφήσουμε τις διαπραγματεύσεις που θα κάνουν συνέχεια με τους διώκτες τους, για να σώσουν τα τομάρια τους…

Εν τέλει, να το πούμε κι αλλιώς: η μονιμότητα στο δημόσιο καταργείται εδώ κι εκεί. Και γίνεται κοινότυπη η διαθεσιμότητα. . .

Υ.Γ. 
Ποιός είναι αυτός που, μέσα σε όλους τους άλλους, καταράστηκε τον βόθρο δηλώνοντας  «…Δεν είναι πολιτικό κόμμα… Είναι ένα συνονθύλευμα από κακοποιούς μέχρι προβληματικούς… Με πολλή άνεση θα [τους] χαρακτήριζα εγκληματική οργάνωση…» Ποιός; Αυτός που τους προσέλαβε: ο πρώην υπουργός δημόσιας τάξης Χρήστος Μαρκογιαννάκης. Και ποιός ήταν υπουργός δικαιοσύνος, στο “αδελφό υπουργείο”, το ίδιο διάστημα (2009)που εξελίσσονταν στο κέντρο της Αθήνας οι πρώτες αιμοβόρες εργολαβίες των βοθρολυμάτων; Ο νυν υπ. δημόσιας τάξης Νίκος Δένδιας… Ο χαζούλης! Δεν είχε προσέξει τίποτα απ’ την δουλειά τότε…


(…ολόκληρο το άρθρο στο έντυπο τεύχος του Sarajevo)

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ (+ όλη η σειρά των τευχών) 

Θεσσαλονίκη:
Βιβλιοπωλείο ΚΕΝΤΡΙ, Δημητρίου Γούναρη 22, Ναυαρίνο
Αθήνα:
Βιβλιοπωλείο ΝΑΥΤΙΛΟΣ, Χαρ. Τρικούπη 28, κέντρο


Άλλα σημεία διακίνησης (στην Αθήνα):
Βιβλιοπωλεία Solaris και Ελεύθερος Τύπος (στο κέντρο της Αθήνας)
Περίπτερα πλ. Κάνιγγος (στην αρχή της Ακαδημίας) και πλ. Εξαρχείων (γωνία Στουρνάρα και Σπ. Τρικούπη)