έρωτας και πολιτική
Δεν είναι απαραίτητη και η δική μας συνηγορία υπέρ της επέκτασης των προβλέψεων του “σύμφωνου συμβίωσης” για ζευγάρια του ίδιου φύλου… Και δεν είναι τέτοιος ο σκοπός του σχολίου που ακολουθεί. Αντίθετα πρέπει να πούμε δυο τρία πράγματα πίσω απ’ τα προφανή.
Πρώτα απ’ όλα η υπενθύμιση ότι ηγετικοί μηχανισμοί των σκατοκέφαλων που είδαν στο “σύμφωνο συμβίωσης” περίπου την καταστροφή του κόσμου (και οπωσδήποτε του “ελληνισμού”) ήταν οι παπάδες, οι φασίστες, και το κόμμα του Περισσού [1]. Για τα βοθρολύματα και την ομοφοβία τους (καταπιεσμένη ομοφυλοφιλία ενδεχομένως…) δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Σ’ ότι αφορά, όμως, το παπαδαριό, υπάρχει και δεύτερο επίπεδο πίσω απ’ τον θεατρικό φασιστορατσισμό (αφού, είναι γνωστό, η ομοφυλοφιλία είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στις τάξεις των ποιμένων).
Συνήθως το παπαδαριό αντιμετωπίζεται σαν “ιδεολογικός μηχανισμός”. Όμως, κυρίως, είναι μπίζνες. Επιχειρήσεις. Κι όταν τα σκυλιά γαυγίζουν πρέπει να ψάχνει κανείς τι μπίζνες κρύβονται από πίσω ή σε τι μπίζνες / ανταλλάγματα αποσκοπούν. Για παράδειγμα η παρένθετη μητέρα είναι (ήταν) ένα θέμα στο οποίο, από ιδεολογική άποψη, το παπαδαριό θα μπορούσε να σκούζει απεριόριστα. Δεν το έκανε. Πρώτον, επειδή η απόκτηση παιδιών μέσω παρένθετων μητέρων δεν έθιγε τα οικονομικά του συμφέροντα. Και δεύτερον επειδή πήρε διάφορα οικονομικά ανταλλάγματα απ’ την τότε κυβέρνηση (ένταξη εκκλησιαστικών μπίζνες στις χρηματοδοτήσεις των τότε ευρωπαϊκών προγραμμάτων), για να βγάλει τον σκασμό. Και τον έβγαλε.
Το γαύγισμα για το “σύμφωνο συμβίωσης” ήταν, στην πραγματικότητα, “μισογαύγισμα”. Το παπαδαριό δεν έβγαλε τα κοπάδια του στο πεζοδρόμιο, αν και διατηρεί πάντα ικανοποιητικούς μηχανισμούς κινητοποίησης. Έχουμε την βάσιμη υποψία (σχεδόν βεβαιότητα) πως σε ό,τι αφορά το “σύμφωνο συμβίωσης” η ανησυχία του παπαδαριού δεν είναι τα ομόφυλα ζευγάρια (τα οποία δεν θα μπορούσε ποτέ να υπολογίζει σαν “πελατεία” θρησκευτικών γάμων) αλλά τα ετερόφυλα. Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι (και) εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας σε διάφορες κοινωνικές τάξεις, τα 5 έως 6 τελευταία χρόνια, αφενός μεν οι γάμοι (συνολικά) έχουν μειωθεί (μεταξύ 2008 και 2013 κατά 20%), αφετέρου μέσα στο σύνολο των γάμων έχουν μειωθεί αισθητά οι θρησκευτικοί και έχουν αυξηθεί οι πολιτικοί, έτσι ώστε το 2015 να είναι μισοί – μισοί (στο σύνολο της επικράτειας).
Αυτά είναι καθαρές απώλειες εσόδων για την εκκλησία α.ε., σε μια εποχή όπου συν τοις άλλοις, δεσμεύεται απ’ την απαγόρευση (ή την σημαντική μείωση) προσλήψεων στο δημόσιο (δημόσιοι υπάλληλοι είναι οι παπάδες), που σημαίνει ότι στις νέες χειροτονήσεις δεν υπάρχει μισθός αλλά μόνο τα “τυχερά”…
Μέσα σ’ αυτά τα δεδομένα οι “απώλειες εσόδων” λόγω συμφώνων συμβίωσης κατ’ αρχήν δεν είναι σπουδαίες. Το 2015 οι θρησκευτικοί γάμοι ήταν περίπου 25.000, οι πολιτικοί σχεδόν το ίδιο νούμερο, και τα σύμφωνα συμβίωσης κάτι λιγότερο από 2.000. (Το σύμφωνο συμβίωσης θεσμοθετήθηκε το 2009, τότε για ετερόφυλα ζευγάρια). Θα παρατηρούσε κανείς ότι ακόμα κι αν τα σύμφωνα συμβίωσης (πάντα των ετερόφυλων ζευγαριών) ΔΕΝ είναι η κυριότερη αιτία απώλειας εσόδων απ’ τους γάμους για την εκκλησία α.ε., το άθροισμα πολιτικών γάμων και συμφώνων συμβίωσης ξεπερνάει ήδη τους θρησκευτικούς• μια τάση που μπορεί μεν να αποδίδεται και στην κρίση, αλλά είναι δύσκολο να αντιστραφεί στο ορατό μέλλον.
Γιατί γαύγισαν, λοιπόν, τα σκυλιά του εκκλησιαστικού φασιστορατσισμού αφού, έτσι κι αλλιώς, σε ότι αφορά τους γάμους δεν μπορεί να αντιστραφεί η τάση και, σε κάθε περίπτωση, η επέκταση των προβλέψεων του “συμφώνου συμβίωσης” στα ομόφυλα ζευγάρια δεν πρόκειται να έχει συνέπειες στα παπαδολογιστήρια; Χμμμ…
Η εκκλησία α.ε. κοιτάει (χωρίς να το φωνάζει) τις δύο άλλες βασικές πηγές παράδων της, από “τελετές” μαζικής απεύθυνσης, που είναι οι βάπτισεις και οι κηδείες. Σε ότι αφορά το πρώτο, είναι κατοχυρωμένη εδώ και χρόνια η μη αναγκαιότητα της βάπτισης, μέσω της ονοματοδοσίας, που είναι μια απλή δήλωση ονόματος (του βρέφους) μαζί με τα υπόλοιπα στοιχεία της ληξιαρχικής πράξης γέννησης. Από νομική άποψη το θέμα έχει λήξει, και μετά την ονοματοδοσία δεν χρειάζεται βάπτιση (που είναι ουσιαστικά “εγγραφή σε θρήσκευμα” και όχι απόδοση ονόματος). Αλλά το παπαδαριό και οι οπαδοί του προσπαθούν να θολώσουν τα νερά αυτά τα χρόνια, διαδίδοντας ότι η (χριστιανική) βάπτιση είναι, τελικά, απαραίτητη από νομική άποψη• κάτι που είναι ψέμα. Μια ανακίνηση του ζήτηματος σήμερα (δηλαδή μια φωναχτή υπενθύμιση ότι η βάπτιση είναι προαιρετική) θα έριχνε σίγουρα τα έσοδα και απ’ τα βαπτίσια…
Εκεί που το θέμα είναι σχετικά φρέσκο είναι σχετικά με τις κηδείες. Παρότι η αποτέφρωση πρωτονομοθετήθηκε στην ελλάδα πριν 10 χρόνια (το 2006 – σε άλλες χριστιανικές κοινωνίες επιτρέπεται απ’ το … 1887 [γαλλία] ή το 1945 [ισπανία]) το παπαδαριό φρόντιζε πάντα υπόγεια να προβλέπονται τέτοιες “προδιαγραφές” ώστε να είναι πρακτικά αδύνατο να γίνουν αποτεφρωτήρια στην ελλάδα. Η “προδιαγραφή” που κράτησε περισσότερο απ’ όλες ήταν ότι τα αποτεφρωτήρια θα πρέπει να είναι … δίπλα σε νεκροταφεία…. Πράγμα σχεδόν αδύνατο.
Μόλις τον περασμένο Οκτώβρη η “δεύτερη φορά” φαιορόζ κυβέρνηση κατάργησε αυτόν τον περιορισμό, και τα αποτεφρωτήρια μπορούν να γίνουν οπουδήποτε βρεθεί η απαραίτητη έκταση. Ως τώρα όποιος ήθελε να γλυτώσει μια θρησκευτική κηδεία έπρεπε να έχει φροντίσει έγκαιρα ώστε οι οικείοι του να τον στείλουν στην βουλγαρία, με τα ανάλογα έξοδα (από 2 έως 4 χλιάδες ευρώ). Αν φτιαχτούν αποτεφρωτήρια στην ελλάδα το ποσό θα πέσει, και ανάλογα θα αυξηθούν οι σχετικές δουλειές• προς μεγάλο θυμό των παπάδων και του συνόλου των κυκλωμάτων θρησκευτικής ταφής.
Ο στόχος, λοιπόν, του γαυγίσματος κατά της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια (λέμε ότι) ήταν μια “φραστική επίδειξη δύναμης” με αποδέκτες τους δήμους (ονοματοδοσία / αποτεφρωτήρια) και στόχο κάποιου είδους “παζάρι” (στο βάθος της σκηνής) με την κεντρική κυβέρνηση για (άγνωστου σ’ εμάς είδους) “αποζημιώσεις”, λόγω “διαφυγόντων κερδών”. Αυτό, αφού απ’ την στιγμή που τα αποτεφρωτήρια “απελευθερώθηκαν” απ’ την γειτνίαση με τα νεκροταφεία, είναι πολύ πιθανό ότι οι δημαρχαίοι Αθήνας και Θεσσαλονίκης θα προσπαθήσουν να φτιάξουν από ένα. Στο κάτω κάτω έσοδα θα έχουν… Και τι θα κάνει τότε η εκκλησία α.ε.; Θα κάθεται και θα κοιτάει;
Ας μην παραξενεύεται κανείς απ’ αυτές τις εκτιμήσεις μας. Το ότι η θρησκεία και, ειδικά, η ελληνική εκκλησία ήταν πάντα η πρώτη γραμμή του συντηρητισμού έως φασισμού (με την εξαίρεση μιας χούφτας λαϊκών παπάδων πότε πότε) είναι γεγονός. Αλλά ούτε κι ο πιο σκατοκέφαλος δεν πεθαίνει πια για την ιδεολογία του• όλοι τα φράγκα ψάχνουν, κι ακόμα περισσότερο εκείνοι που, σαν μαγαζί, είναι ιστορικά και διαχρονικά τμήμα του κράτους και του παρακράτους. Αν η ελληνική εκκλησία α.ε. μπορούσε να βγάλει λεφτά πουλώντας την ιδέα ότι ο χριστιανισμός ήταν η πρώτη θρησκεία που εξύψωσε ως τους εφτά ουρανούς τους / τις τρανσέξουαλ, μέσω του φύλου / μη φύλου των αγγέλων, θα το έκανε• [2] απλά δεν υπάρχει ακόμα τόσο μεγάλη πελατεία για κάτι τέτοιο.
γενετική συνηγορία;
Στη διάρκεια του φασιστορατσιστικού θορύβου κατά της επέκτασης των προβλέψεων της νομοθεσίας περί συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, ακούσαμε ξανά και ξανά, απ’ τη μεριά είτε ομοφυλόφιλων είτε συμπαραστατών, ορισμένες απαντήσεις στη ρητορική των σκατοκέφαλων που μας ανησυχούν. Και σίγουρα διαφωνούμε. Το πιθανότερο είναι ότι η γνώμη μας είναι μειοψηφική. Όμως θεωρούμε ορισμένες παραδοχές επικίνδυνες σήμερα. Πολύ περισσότερο στην προοπτική του χρόνου.
Μια θέση διατυπωνόταν ως εξής: έτσι είμαστε (οι ομοφυλόφιλοι / ομοφυλόφιλες)• δεν είναι ζήτημα επιλογής, απλά έτσι είμαστε. Αυτή η θέση παραπέμπει στον γενετικό προκαθορισμό της ομοφυλοφιλίας και πιο γενικά στον γενετικό προκαθορισμό των προσανατολισμών της ερωτικής επιθυμίας στο είδος μας. Κατά την γνώμη μας μια τέτοια θέση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Μόνο επιφανειακά προσφέρει ένα είδος “νομιμοποίησης” (γενετικής προφανώς), εφόσον το “έτσι είμαι” δηλαδή “έτσι γεννήθηκα” σημαίνει, περίπου, ότι “δεν μπορεί να μου χρεωθεί αυτό το έτσι”.
Σαν πολιτικο/κοινωνική άποψη έχουμε ανατραφεί και υπερασπίσει τους (θεωρούμενους απ’ τους συντηρητικούς) “αιρετικούς” ερωτικούς προσανατολισμούς μεταξύ ενηλίκων στη βάση της ελεύθερης επιλογής των ατόμων, και της υποχρέωσης των άλλων να σέβονται απόλυτα τέτοιες ελεύθερες επιλογές. Όμως εάν δεν πρόκειται για ελεύθερη επιλογή αλλά για γενετικό προκαθορισμό, τότε το ζήτημα αντιστρέφεται. Φεύγει απ’ το πεδίο της άσκησης της ερωτικής ελευθερίας χωρίς βία και εκβιασμούς και του σεβασμού σ’ αυτήν την ελευθερία, και πηγαίνει σ’ ένα πεδίο όπου καιροφυλακτούν οι πειρασμοί (και όχι μόνο οι πειρασμοί…) των “διορθώσεων” – γενετικών διορθώσεων. Πηγαίνει σ’ ένα πεδίο που οι συντηρητικοί και οι φασίστες έχουν ήδη ένα “είδωλο” για να δουλέψουν: στο πεδίο της “γενετικής αρτιότητας” και, ανάποδα, της “γενετικής αναπηρίας”, η οποία (αν είναι τεχνικά εφικτό) επιβάλλεται να διορθωθεί.
Η ιδέα ότι ένας τέτοιος τεχνο-γενετικός φασισμός θα αργήσει να εμφανιστεί (οπότε ο γενετικός προκαθορισμός μπορεί να αποτελέσει ικανοποιητικό ανάχωμα απέναντι στην άρνηση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών) είναι επιπόλαιη. Κατά την ταπεινή μας άποψη ο δυναμισμός των δικαιωμάτων των διαφορετικών (όπως κι αν ορίζονται αυτές οι διαφορές), ειδικά στο βαθμό που ενοχλούν μόνο τις ηγεμονικές ιδεολογίες / κυρίαρχα φαντασιακά, δεν πρέπει να στηρίζεται στο “γενετικά αναπόφευκτο” αυτών των όποιων διαφορών, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο να χαρακτηριστούν αυτές αναπηρία (ή και “γενετική κατωτερότητα”). Αλλά σε κάτι εντελώς διαφορετικό: στο δικαίωμα και την ελευθερία της επιλογής – πάντα χωρίς βία και εκβιασμούς. Κοινωνίες που δεν σέβονται τέτοια δικαιώματα και τέτοιες ελευθερίες (θεωρούμε πως) αποκλείεται να σεβαστούν το “γενετικά αναπόφευκτο”. Όταν τους δοθεί η γνώση και η εξουσία θα επιχειρήσουν να το “διορθώσουν”. Άρα, λέμε, το “έτσι είμαστε” είναι λάθος. Το έτσι θέλουμε να είμαστε, αυτό είναι το σωστό.
Κοντινό αλλά όχι ακριβώς ίδιο, είναι το επιχείρημα ότι η ομοφυλοφιλία συναντιέται και σε αρκετά άλλα ζωϊκά είδη, είναι (δηλαδή) συνηθισμένη στη “φύση”. Θα μιλήσουμε επίσης κατηγορηματικά εδώ: ο έρωτας και ο ερωτισμός στο είδος μας πήρε διαζύγιο με την “φύση” την στιγμή που γράφτηκε το πρώτο ερωτικό ποίημα! Πριν από πολλές χιλιετίες δηλαδή. Κανένα άλλο ζωϊκό είδος δεν γράφει ερωτικά ποιήματα, τραγούδια• κανένα άλλος ζωϊκό είδος δεν θεσμίζει (ή αντι-θεσμίζει ή/και ανα-θεσμίζει) τις ερωτικές σχέσεις μεταξύ των μελών του• κανένα άλλο ζωϊκό είδος δεν θεσμίζει το σύνολο των σχέσεων μεταξύ των μελών του.
Δεν νοσταλγούμε την καταγωγή μας απ’ τους πιθήκους εν προκειμένω. Συνεπώς, αν υπάρχει (ή δεν υπάρχει) ομοφυλοφιλία στους πιθήκους, στις γάτες, στις φάλαινες ή οπουδήποτε αλλού, δεν μας είναι απλά αδιάφορο αλλά (θεωρούμε πως) είναι επικίνδυνο σαν επιχείρημα, όταν το ζήτημα είναι (ιστορικά και κοινωνικά προσδιορισμένα) δικαιώματα, ελευθερίες και θεσμίσεις. Η προσφυγή στη φύση, σαν άρνηση (ή υπέρβαση;) των ιστορικών κοινωνικών θεσμίσεων ή/και αντιθεσμίσεων μπορεί να έχει συντριπτικές συνέπειες, που κανένας ομοφυλόφιλος / καμία ομοφυλόφιλη δεν θα ήθελε (υποθέτουμε). Για παράδειγμα, στη “φύση” δεν υπάρχει καμία κοινωνική ή/και ιατρική φροντίδα για κανέναν, σε κανένα είδος: όποιος είναι αδύναμος και δεν μπορεί να φάει πεθαίνει… Λοιπόν; Να αβαντάρουμε τον πιο άγριο “κοινωνικό δαρβινισμό” επειδή είναι κοινότοπος στη “φύση”; Ή η “φύση” είναι πηγή επιχειρημάτων a la carte;
Μας φαίνεται τεράστια και εξαιρετικά ολισθηρη οπισθοχώρηση το να επιχειρείται να θεμελειωθούν σήμερα δικαίωματα και ελευθερίες σε κάποιου είδους (και, εν πολλοίς, φανταστικό) “φυσικό δίκαιο”, μόνο και μόνο επειδή κάτι τέτοιο μοιάζει εύκολο. Ξέρουμε άλλωστε ότι ένα μεγάλο μέρος του ιστορικού ρομαντισμού (“επιστροφή στη φύση” στον 19ο αιώνα…) απαλλοτριώθηκε τελικά και αξιοποιήθηκε απ’ τον ιστορικό φασισμό, δηλαδή απ’ τα αφεντικά του καπιταλισμού και του κράτους. Τελικά, αν είναι θέμα υπεράσπισης το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών (αλλά και ο κοινωνικός σεβασμός απέναντι στην ομοφυλόφιλη ερωτική επιθυμία γενικά), δεν είναι επειδή “αντιγράφει” το ζωϊκό παρελθόν του είδους μας ή τεκμηριώνεται με βάση άλλα ζωϊκά είδη. Αλλά επειδή εμπλουτίζει εκείνο που ονομάζεταιπολιτισμός, που δυστυχώς (ποιός το αγνοεί;) περιλαμβάνει και πάμπολλες ανθρωποφάγες “εναλλακτικές”.
Μπορούμε να καταλάβουμε το γιατί (και) η συνηγορία στην ομοφυλόφιλη επιθυμία υποχωρεί σε συντηρητικές θέσεις και επιχειρήματα, του είδους “γενετικός προκαθορισμός” ή το “παράδειγμα της φύσης”: είναι το μερίδιό της στη γενική διανοητική, ηθική, αισθητική οπισθοχώρηση. Το καταλαβαίνουμε αλλά δεν μας αρέσει, ούτε το δικαιολογούμε. Είναι αποδεδειγμένο ξανά και ξανά: οπισθοχωρώντας σε συντηρητικές θέσεις δεν πλησιάζουμε σε κάποιον φανταστικό (αρχέγονο) “παράδεισο”, αλλά μπαίνουμε σε σφαγεία. Ακόμα κι αν τέτοιες οπισθοχωρήσεις εμφανίζονται να εξασφαλίζουν μια κάποια θέση “σιγουριάς”, αυτό είναι προσωρινό.
Ούτε γενετισμός ούτε φυσιοκρατία λοιπόν, ειδικά όταν διακυβεύονται τόσα πολλά… Και όντως είναι πολλά, πολύ περισσότερα από απλές συμβολαιογραφικές πράξεις μεταξύ ενηλίκων…
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 – Ο Περισσός έδωσε ξανά “μαθήματα” (σε όποιους χρειάζονται τέτοια…) καιροσκοπισμού plus συντηρητισμού, παρουσιάζοντας το “όχι” του στο σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του “ριζοσπαστη” στις 20 Δεκέμβρη, προσπάθησε να κάνει έναν “αριστερό ελιγμό” προκειμένου να καταλήξει σε μια εντελώς δεξιά λεωφόρο. Ο “αριστερός ελιγμός” ήταν η κατηγορία απέναντι στην κυβέρνηση ότι θα μπορούσε να νομοθετήσει … έναν πολιτικό γάμο λιγότερο “γραφειοκρατικό”, θα μπορούσε να προτείνει τις απαραίτητες, τις αναγκαίες τροποποιήσεις στο πλαίσιο του Αστικού Κώδικα… αντί για σύμφωνο συμβίωσης (γενικά). Όμως ακόμα κι αν το έκανε αυτό οποιαδήποτε κυβέρνηση, τα ομόφυλα ζευγάρια θα βρίσκονταν εκτός. Σίγουρα για το κκε.
Η δεξιά λεωφόρος ήταν αμέσως μετά: Δε χρειάζονται δύο νομοθετικές ρυθμίσεις (πολιτικός γάμος και Σύμφωνο Συμβίωσης) για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μεταξύ των συζύγων, που ο πυρήνας τους είναι εν δυνάμει η αναπαραγωγή, η ανατροφή και η διαπαιδαγώγηση των παιδιών.
Όταν το 2008 θεσπίστηκε το Σύμφωνο Συμβίωσης μόνο για τα ετερόφυλα ζευγάρια, το ΚΚΕ είχε αναδείξει ότι ο πραγματικός στόχος δεν είναι η σύναψη μιας πιο χαλαρής μορφής γάμου, αλλά σταδιακά να προχωρήσει νομοθετικά η θεσμοθέτηση του γάμου ομόφυλων ζευγαριών και της υιοθεσίας παιδιών.
Σήμερα, αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι το Σύμφωνο Συμβίωσης διευρύνεται ως προς τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των δύο συμβαλλόμενων, που ουσιαστικά προσομοιάζει με το γάμο και κυρίως από το γεγονός ότι επεκτείνεται και στα ομόφυλα ζευγάρια.
Κατά την άποψη του Περισσού το σύμφωνο συμβίωσης δεν χρειαζόταν ποτέ• αλλά αυτό είναι μόνο η επιφάνεια. Το βάθος είναι ότι οι ερωτικές σχέσεις μεταξύ ενηλίκων πρέπει να αναγνωρίζονται θεσμικά μόνο όταν υπηρετούν (έστω “εν δυνάμει”) την “αναπαραγωγή, την ανατροφή και την διαπαιδαγώγηση των παιδιών”.
Αν ψάχνετε να βρείτε τι διαφορετικό λέει η εκκλησία α.ε., μην κουραζόσαστε. Τίποτα. Επιπλέον το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια (λέει ο Περισσός…) είναι απλά ένα βήμα για τη νομοθέτηση της τεκνοθεσίας από τέτοια ζευγάρια… Οπότε; Πάει η οικογένεια, τουλάχιστον στο σκέλος της “αναπαραγωγής”…
Υποθέτουμε ότι αυτό το κόμμα δεν έχει τέτοια άποψη για την τεκνοθεσία από ετερόφυλα ζευγάρια. Υποθέτουμε επίσης ότι δεν έχει κάποια ισχυρή βιβλιογραφία (π.χ. τσιτάτα του Λένιν…) για το θέμα. Όταν, όμως, ψαρεύεις στα θολά νερά του κοινωνικού συντηρητισμού, κάνεις θαύματα.
Όπως το εξής. Το Νοέμβρη του 2012 το κκε απέρριπτε μετά βδελυγμίας την ιδέα δημοψηφίσματος (για την αποδοχή ή την απόρριψη του μνημονίου Β – κυβέρνηση Παπαντρέου του Γ τότε) με το επιχείρημα ότι τα “όχι” τα δικά του δεν πρέπει να μπουν στο ίδιο τσουβάλι με τα “όχι” των άλλων… Το καλοκαίρι του 2015, εμπρός στο εικονικό δημοψήφισμα, σκαρφίστηκε ένα περίεργο “άκυρο”, χωρίς να το ονομάσει έτσι, πάλι για να σώσει το “όχι” του… Στο ταπεινό θέμα του συμφώνου συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια όμως δεν είχε κανένα πρόβλημα το “όχι” του να πάει παρέα με το “όχι” των βορθολυμάτων. Ούτε μια αποχώρηση απ’ την ψηφοφορία δεν διανοήθηκε το πάνσοφο επιτελείο – και γιατί να το κάνει; Καλύτερα να ψαρέψει κι αυτό απ’ το “παράδειγμα της φύσης” και το “παράδειγμα της κοινωνίας”, κατά το δοκούν (και πάλι απ’ τον “ριζοσπάστη” 20/12):
…Το ανδρικό – πατρικό και το γυναικείο – μητρικό πρότυπο έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, που πηγάζουν από τη φυσιολογία του ανθρώπινου είδους και είναι απαραίτητα για την ομαλή ψυχοσωματική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού…
… Ούτε προκύπτει από επιστημονικά τεκμηριωμένες σύγχρονες έρευνες πώς προκύπτει ο σεξουαλικός προσανατολισμός προς το ίδιο φύλο. Σε μεγάλο βαθμό, έχει τις ρίζες του σε χρόνια κοινωνικά προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, στα βιώματα των παιδιών μέσα στην οικογένεια, στο ευρύτερο οικογενειακό, φιλικό, σχολικό περιβάλλον, στην ενδοοικογενειακή βία. Συνεπώς, δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως αποκλειστικά ατομική απόφαση, ανεξάρτητα από τον κοινωνικό περίγυρο…
Είναι σαφές τι υπονοεί εδώ, ή όχι; Η ομοφυλοφιλία είναι “ανωμαλία”, και αυτό που χρειάζεται είναι “διόρθωση”. Στον σοσιαλιστικό παράδεισο του μέλλοντος, ή ίσως ακόμα και στη μεταβατική περίοδο της “λαϊκής εξουσίας” δεν θα υπάρχει ομοφυλοφιλία…
2 – Κατά το επίσημο χριστιανικό manual οι άγγελοι δεν έχουν φύλο (μεν), έχουν όμως αντρικά ονόματα: Γαβρίλης, Μιχάλης, κλπ. Πώς είναι δυνατός ένας τέτοιος συνδυασμός; Η χριστιανική διανόηση δεν κατάφερε να λύσει αυτόν τον γρίφο (που η ίδια δημιούργησε) παρότι στη διάρκεια της ιστορίας της, κατά καιρούς, το “φύλο των αγγέλων” ήταν ένα φλέγον ζήτημα προβληματισμού των διανοούμενών της. Θα μπορούσε λοιπόν (αν ήταν, το ξαναλέμε, να βγάλει λεφτά) να ισχυριστεί σήμερα ότι οι άγγελοι, τελικά, δεν ήταν / είναι όντα χωρίς φύλο, αλλά είναι μάλλον διεμφυλικά πλάσματα• και ότι το (αντρικό) όνομα ήταν αναγκαστικό σε άλλες εποχές, συντηρητικές. Συνεπώς, ο αρχάγγελος Γαβρίλης λέγεται και Γαβριέλα, ο αρχάγγελος Μιχάλης Μικαέλα, κλπ κλπ.
Τα credit για μια τέτοια σύγχρονη επίλυση του θέματος του “φύλου των αγγέλων” υπάρχουν… Ο επιχειρηματικός προσανατολισμός είναι που λείπει… |
