Τη στιγμή που μιλάμε, ο εν εξελίξει 4ος Παγκόσμιος Πόλεμος, εν μέσω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και με τα ανά τον πλανήτη αφεντικά να ανοίγουν όλο και περισσότερο τα χαρτιά των διακρατικών τους ανταγωνισμών, απλώνει πλέον τα μέτωπα του σε πολλές περιοχές της Ασίας και της Αφρικής. Ο πόλεμος αυτός, εκτός από τα να αφήνει πίσω του ισοπεδωμένες χώρες, ρημαγμένες υποδομές και τους δολοφονημένους πληθυσμούς τους, συνοδεύει με εφιαλτική ακρίβεια τους υπηκόους των χωρών αυτών στην αναγκαστική τους πορεία φυγής προς την ευρώπη. Τα δυτικά κράτη σαν επιτιθέμενος συνασπισμός αναδιαρθρώνονται πολεμικά, θωρακίζονται, συγχρονίζονται όλο και πιο δολοφονικά στους ρυθμούς του πολέμου. Βγάζουν το στρατό τους στα σύνορα. Και τον διαφημίζουν. Κι είναι τα ελληνικά σύνορα, τα ανατολικά εξωτερικά σύνορα του ευρωπαϊκού μετασχηματισμού -λόγω της γεοπολιτικής θέσης του ελληνικού οικοπέδου-, που βρίσκουν μπροστά τους οι μετανάστες προλετάριοι των εμπόλεμων ρημαγμένων χωρών του 4ου Παγκοσμίου. Και μαζί την αφρόκρεμα του ατσάλινου ελληνικού και ευρωπαϊκού στρατιωτικού βραχίωνα.

Η ελληνική εκδοχή της “τύχης” που περιμένει αυτούς τους άντρες και τις γυναίκες που επιχειρούν να περάσουν τα ελληνικά σύνορα φέρει τον εύσχημο και διακριτικό για τα ευαίσθητα δυτικά αυτιά τίτλο: “Διαχείριση των μεταναστευτικών ροών από την Ασία και την Αφρική”. Σκοπός μας είναι να κάνουμε σαφές το πώς βιώνει στο πετσί του αυτή τη διαχείριση κάθε μετανάστης προερχόμενος από τα εμπόλεμα μέτωπα του πλανήτη που πάτησε ή προσπάθησε να πατήσει το πόδι του στο ελληνικό έδαφος.
[…]

ΑΠΩΘΗΣΗ
Απώθηση είναι η διαδικασία κατά την οποία οι παραταγμένες στα σύνορα στρατοαστυνομικές δυνάμεις αφού εντοπίσουν πεζούς μετανάστες ή πλοιάρια που προσπαθούν να προσεγγίσουν τις ελληνικές ακτές, αναλαμβάνουν να εμποδίσουν την άφιξή τους. Η συνήθης διαδικασία που ακολουθείται στην ξηρά ξεκινά με τον εντοπισμό από σκοπούς των φυλακίων , παρατηρητές, περίπολα ή/και μέσω τεχνικού εξοπλισμού, συνεχίζεται με μετάβαση με οχήματα στα σημεία εισόδου (τμήματα άμεσου επεμβάσεως) και καταλήγει στην με κάθε τρόπο παρεμπόδισή της. Οι μετανάστες είτε προωθούνται προς δύσβατα σημεία των συνόρων, όπου συχνά βρίσκονται νεκροί, είτε αναγκάζονται να περάσουν μέσα από ναρκοπέδια, είτε βρίσκονται αντιμέτωποι με την απειλή όπλων. Στη θάλασσα, αφού γίνει ο εντοπισμός, τους πλησιάζουν πλοία του ναυτικού, του λιμενικού ή της ακτοφυλακής.
Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες επιζησάντων μεταναστών που φωτίζουν τη δολοφονική διαδικασία απώθησης τους στα ανοιχτά των διεθνών χωρικών υδάτων πριν τα ελληνικά σύνορα. Σε πολλές περιπτώσεις, τα τεράστια σε όγκο και ισχύ πλοία του ελληνικού ναυτικού κάνουν κύκλους γύρω τους προκαλώντας μεγάλα κύματα με αποτέλεσμα να αναποδογυρίζουν οι μικρές, κυρίως φουσκωτές, βάρκες στις οποίες επιβαίνουν. Σε άλλες περιπτώσεις τους ανεβάζουν στα πλοία, τους χτυπούν, τους υποβάλλουν σε εικονικές εκτελέσεις για να πάρουν μια “γεύση” του τι σημαίνει ελληνικός παράδεισος, τους αφαιρούν όλα τα προσωπικά είδη και τους πετούν στη θάλασσα χωρίς σωσίβια. Πολλές φορές τους ρυμουλκούν σε απομακρυσμένα νησιά τους αφαιρούν τη μηχανή από τη βάρκα, τα κουπιά και τα σωσίβια ή κάνουν τρύπες στα φουσκωτά, ώστε να μη μπορούν να επιστρέψουν και τους σπρώχνουν στα ανοιχτά, προς την άλλη μεριά των ελληνοτουρικών συνόρων.
Κύριο μέλημα τους: οι μετανάστες να μη φέρουν πάνω τους τίποτα που να μαρτυρά τη συνάντηση τους με τα κομμάντα των ελληνικών δυνάμεων ή ότι πέρασαν από ελληνικό έδαφος. Αυτή είναι η “διαδικασία αποτροπής εισόδου” που λαμβάνει χώρα στα ελληνικά σύνορα και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα υποψιασμένος για να καταλάβει πόσοι καταλήγουν πνιγμένοι απ’ αυτήν. Τα λόγια του διοικητή του νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης, Νίκου Ραπτόπουλου, στις 30/6/2010, είναι ενδεικτικά: “Η κατάσταση με τους νεκρούς λαθρομετανάστες είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει χώρος στα ψυγεία του νεκροτομείου“.
[…]”