“[…] Συλλογική αξιοποίηση χώρων και χρόνων ενάντια στις κανονικότητες του συστήματος: μια χούφτα λέξεις για να τοποθετήσουμε την πρακτική των καταλήψεων “με τα πόδια κάτω και το κεφάλι ψηλά”. Ας αφήσουμε τις εφηβικές παρορμήσεις, τις περιπέτειες μιας κοινωνικότητας που πουλιέται πια τοις μετρητοίς, τα χαμηλά φώτα κάποιου πολλά υποσχόμενου πάρτυ, την γοητεία των “ιδεολογικών εφαρμογών”, τις άμυνες των “εναλλακτικών τρόπων ζωής”… Αυτά τα 9 χρόνια* αλλάξαν πολλά κι έτσι όλα τα προηγούμενα μπορούν να συμβαίνουν αλλά δεν έχουν σχέση με το “κεφάλι ψηλά”. Αν έχουν μια αξία οι γιορτές μας είναι επειδή είναι εμπόλεμες. Και αν μπορούμε να συνεχίζουμε τον πόλεμο είναι επειδή μπορούμε να γιορτάζουμε μαζί.
Συλλογική αξιοποίηση χώρων και χρόνων ενάντια στις κανονικότητες του συστήματος: μια χούφτα λέξεις από το χωρίς τέλος “κείμενο” του προλεταριακού ανταγωνισμού. Μόνο εδώ η η πρακτική των καταλήψεων έχει νόημα. Και μόνο έτσι ακόμα και το να περνάμε καλά είναι εργαλείο αντίστασης και όχι η ηχώ της κοινοτυπίας σε εξτρέμ τόνους. Ο θάνατος από πλήξη διαφέρει, πράγματι, από τον θάνατο από πείνα, αλλά τον συμπληρώνει -και κανείς δε θα γλιτώσει τον πρώτο πριν βεβαιωθεί πως κανείς, πουθενά, δεν κινδυνεύει από τον δεύτερο.
Συλλογική αξιοποίηση χώρων και χρόνων ενάντια στις κανονικότητες του συστήματος: μια χούφτα λέξεις για να περιγράψουμε το αδιάκοπο και σύνθετο γίγνεσθαι της κοινωνικής μας συνείδησης. Τίποτα το σχηματικό και προπαντός τίποτα το τετελεσμένο. Όσα “έχουμε κάνει” δεν είναι η επιπλοποιία της αποκατάστασής μας, τα εύσημα μιας σύνταξης πρόωρης και αναπηρικής. Είναι οι δοκιμές αυτών που θα κάνουμε, κι εκείνα με τη σειρά τους θα είναι οι δοκιμές των επόμενων: ο πόλεμος, ο κάθε πόλεμος θα συνεχίζεται όσο διαρκεί η εκμετάλλευση, κάθε εκμετάλλευση.
Συλλογική αξιοποίηση χώρων και χρόνων ενάντια στις κανονικότητες του συστήματος: μια χούφτα λέξεις για να ονομάσουμε τη διαρκώς επαναλαμβανόμενη επίθεση μας στα θεσμικά, ιδεολογικά, φαντασιακά, υλικά θησαυροφυλάκια του συστήματος. Μας κλέβουν, με κάθε τρόπο, φανερά και κρυφά. Και η απάντηση μας δε μπορεί παρά να είναι η κοινωνική, πολιτική, ερωτική και πολεμική συνείδηση της επανοικειοποίησης . Εδώ ή εκεί, εδώ και εκεί, τώρα και μετά.
Συλλογική αξιοποίηση χώρων και χρόνων ενάντια στις κανονικότητες του συστήματος: μια χούφτα λέξεις για να ψιθυρίσουμε ή να ουρλιάξουμε το δίκαιο που μας λείπει ενάντια στη βαρβαρότητα που περισσεύει. Δεν είναι το πρόγραμμα της “μεγάλης νύχτας” -είναι το πείσμα κάθε νύχτας και κάθε μέρας μας. Η πείνα την οποία δεν μπορούμε να χορτάσουμε…”
Φλεβάρης-Απρίλης 1995
Σαμποτάζ (“περιοδική έκδοση
για τη δημιουργία ενός συνδικάτου εργαζομένων
στα ορυχεία του μέλλοντος”)
Σαμποτάζ (“περιοδική έκδοση
για τη δημιουργία ενός συνδικάτου εργαζομένων
στα ορυχεία του μέλλοντος”)
* Το συγκεκριμένο κείμενο γράφτηκε το 1994, 9 χρόνια μετά την κατάληψη της Χ. Τρικούπη 91, πρώτης σε ένα κύμα καταλήψεων που κορυφώθηκε στα τελευταία χρόνια των 80s.
** Η φωτογραφία είναι από την πρόσφατη πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις, στις 12-1-2013