> αφίσα που κολλιέται απ’ το antifa community


Τα πράγματα είναι απλά και ληγμένα, σύμφωνα με τα ντόπια αφεντικά και τους διάφορους, δεξιούς κι αριστερούς, κρατικούς υπαλλήλους τους: Ο φασισμός είναι μια υπόθεση που έχει να κάνει μόνο με μερικές γελοίες φιγούρες που ηδονίζονται με το μουστάκι του Αδόλφου (φιγούρες, όμως, που, όχι τυχαία, έχουν αποτελέσει μακροχρόνιους λακέδες τους -αυτό για ευνόητους λόγους συχνά παραλείπεται.) Κι όταν λοιπόν τα αφεντικά και το κράτος τους αποφασίζουν να μαζέψουν 5-6 από αυτούς στην εφεδρεία, τότε όλη η υπόθεση θα πρέπει να τελειώνει. Κι ο “αντιφασισμός”, ως δια μαγείας, να μετατρέπεται σε ένα χαζοχαρούμενο-διαταξικό-παραπονιάρικο σύμπλεγμα σημείων και επετείων που αποτελεί καλή ευκαιρία για όλους τους παραπάνω να μετρήσουν τους ψήφους και τα κουμάντα τους. Ένα σύμπλεγμα που, προφανώς, δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον καθημερινό ταξικό πόλεμο –που μαίνεται.

Στις 18 Σεπτέμβρη του ’14, έναν χρόνο μετά την δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από υπαλλήλους του μαφιόζικου παρακρατικού παραρτήματος της χ.α., βρεθήκαμε στον δρόμο, δίπλα σε χιλιάδες άλλες και άλλους. Για όλους τους λόγους που δεν μπορούν να στριμωχθούν σε επετειακές, δακρύβρεχτες, μηντιακές μαλακίες του προαναφερθέντος συμπλέγματος. Για τα δίκια και την δύναμη της πολυεθνικής εργατικής τάξης, της τάξης μας, της τάξης που σημαδεύει ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός -στην εργασία, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις σχέσεις, στην κάθε μέρα. 

Κατεβήκαμε στον δρόμο έχοντας συνείδηση όλων αυτών, κατεβήκαμε συντεταγμένα και οργανωμένα στο δρόμο έχοντας συνείδηση και του αντιφασισμού που τους αντιστοιχεί: ο ένας δίπλα στην άλλη, όλοι/ες μαζί, χωρίς κανενός είδους διαχωρισμούς (φύλου, φυλής, ηλικίας, σωματικής διάπλασης κ.α.), προσπαθώντας να περιφρουρήσουμε οι ίδιοι τις επιλογές μας στο δρόμο κι έχοντας την συλλογική αυτοπεποίθηση που πηγάζει απ’ τους σκοπούς μας. Μακριά από πολιτικούς ηγεμονισμούς ή/και πολιτικά άστοχες «επιθετικές» ενέργειες, μακριά από τα ψηφοθηρικά τερτίπια του αριστερού κράτους. Έχοντας πολύ καλά στο νου πως κατεβαίναμε σε μια διαδήλωση που δεν αποτελούσε παρά μια μόνο στιγμή ενός διαρκούς αγώνα.
Κατά την διάρκεια της διαδήλωσης ένα θεαματικό κατασταλτικό όργιο, που κατέληξε σε 64 συλλήψεις, προσπάθησε να διατυπώσει εύγλωττα κάποιες απ’ τις βαθύτερες καπιταλιστικές δοξασίες της εποχής: “τώρα σπίτια σας – ο σώζων εαυτόν σωθήτω – εδώ μόνο εμείς“.

Aπό πλευράς μας, όλες μας και όλοι μας, δεσμευόμαστε να συνεχίσουμε να του δείχνουμε, συλλογικά και πειστικά, πού έχουμε γραμμένες τις προσταγές του.