Και προκρίθηκαν δύο γραμμές αντιφασισμού. Η μία που πίστευε (και πιστεύει) ότι η επίκληση της δημοκρατίας και του χίτλερ θα συνεφέρει την κοινωνία από τον εγκεφαλικό θάνατο του φασισμού και η άλλη (που στηρίζουμε) που έλεγε και λέει ότι οι φασίστες πρέπει να τσακιστούν και στο δρόμο και στα μυαλά των ανθρώπων. Και να τσακιστούν όχι από το κράτος που τους έφτιαξε, όχι από την κυβέρνηση που τους ενίσχυσε, αλλά από τα χέρια όσων θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Και αυτό έγινε. Οι δύο γραμμές ήταν μαζί στη διαδήλωση, αφού οι φασίστες είναι τόσο αηδιαστικοί που μπορούν και γεφυρώνουν κάθε πολιτική διαφωνία. Αλλά όταν τους είδαμε με τα τούβλα στα χέρια, αρχικά γελάσαμε αφού τούβλα κρατούσαν τούβλα, και μετά έγινε πράξη το σύνθημα «βία στη βία της εξουσίας». Μαχητικός αντιφασισμός!
Όχι, δεν ήταν όμορφα. Ήταν απαραίτητο. Δεν διασκεδάζουμε ανοίγοντας φασιστικά κεφάλια.
Η κουλτούρα των αναβολικών και των φουσκωτών θεωρεί τη βία διασκέδαση. Η κουλτούρα των αφεντικών θεωρεί τη βία τρόπο ζωής. Η κουλτούρα των τηλεορασόπληκτων διασκεδάζει με το θάνατο των «άλλων». Η δική μας κουλτούρα λέει «το σ’ αγαπώ πες το με πέτρες» . Γι’ αυτό και σταμάτησε το ξύλο πριν έρθει η αστυνομία και πριν πάθουν ανεπανόρθωτη ζημιά οι απόγονοι του αδόλφου. O στόχος ήταν να μη γίνει η εκδήλωση. Πέτυχε. Ο στόχος ήταν να είναι μεγάλη η διαδήλωση. Πέτυχε. O στόχος ήταν και είναι να τους τρέχουμε όχι σαν ειδικοί της βίας, αλλά όλοι μαζί, ο ένας δίπλα στην άλλη. Πέτυχε.

Είμαστε περήφανοι για τις επιλογές μας. Δεν απολογούμαστε για σπασμένα τζάμια και ξαπλωμένους φασίστες. Όσοι κλαίγονται για τζάμια (όπως ο κατά φαντασίαν πρετεντέρης του ταχυδρόμου) ή/και για «το δικαίωμα των φασιστών να κάνουν εκδηλώσεις» και καταπίνουν αμάσητα τα ναυάγια στο αιγαίο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τον ξένιο δία, τα πλυντήρια τράφικινγκ, τον υπόδικο δήμαρχο και τόσα άλλα, είναι φασίστες με πληκτρολόγιο ή μικρόφωνο. Ίσως πιο σιχαμένοι από τους φασίστες με τα μαχαίρια.
Αλλά το ίδιο ένοχοι.“
 
ΛΥΣΣΑρι – για τη διάδοση της αντιφασιστικής λύσσας
http://lyssari.espivblogs.net/