Παρέα με τους χουντικούς. Σε μια ξεκάθαρα εθνικιστική και “αντιτουρκική” απόφασή του ο άρειος πάγος αποφάσισε να μην εκδοθούν στην Άγκυρα οι 8 τούρκοι καραβανάδες, που την έκαναν (οι γενναίοι!) προς ελλάδα μεριά όταν κατάλαβαν ότι το πραξικόπημα στο οποίο συμμετείχαν, στις 15 Ιούλη, αποτύγχανε. Η αποτυχία ενός πραξικοπήματος μειώνει τις πολιτικές, ηθικές και ποινικές ευθύνες όσων συμμετείχαν σ’ αυτό; Όχι! Η αποτυχία ενός πραξικοπήματος μειώνει τις ευθύνες όσων συμμετείχαν, έστω και “μόνο” σαν ηθικοί αυτουργοί, σε δολοφονίες (πάνω από 250 ατόμων); Όχι!
Η “ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη” (what?) έχει άλλη γνώμη. Δεν ασχολήθηκε με το αν οι 8 είναι δολοφόνοι ή αθώοι, ως εάν η αίτηση της έκδοσής τους δεν συνοδευόταν απ’ τις κατηγορίες που θα αντιμετωπίσουν. Ως εάν να ήταν καταζητούμενοι για … φοροδιαφυγή. Ή για παράνομο παρκάρισμα. Ούτε και οι ίδιοι χρειάστηκε να απολογηθούν επ’ αυτών, υποστηρίζοντας π.χ. ότι ήταν περαστικοί, είδαν ένα άδειο ελικόπτερο, και είπαν ρε δεν πάμε για μπύρες στην Αλεξανδρούπολη. (Υποθέτουμε ότι θα έκανε το ίδιο ο άρειος πάγος αν ήταν “τζιχαντιστές τρομοκράτες”, των οποίων την έκδοση ζητούσε η Ισλαμαμπάντ… Όπου, ως γνωστόν, δεν υπάρχουν εχέγγυα για “τίμιες δίκες”.. Αλλά τι λέμε; Οι “τζιχαντιστές” δικάζονται εντελώς τίμια στον πολιτισμένο κόσμο: με μερικές σφαίρες, για να μην μιλήσουν, και για να γλυτώσουν τον μπελά των Γκουαντανάμο).
Η “δικαιολόγηση” της απόφασης (ότι: κινδυνεύει η ζωή τους) είναι τόσο εξώφθαλμα προσχηματική “εκτίμηση” (γιατί “έτσι μας βολεύει…”) ώστε δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνειών: το ελληνικό βαθύ κράτος και οι διάφοροι βραχίονές του (και όχι μόνο ο δικαστικός) το παίζουν “ανθρωπιστές” με τους 8 τούρκους χουντικούς, για να εξοπλίσουν τον ντόπιο εθνικισμό, αξιοποιώντας τις εύλογα αναμενόμενες αντιδράσεις της Άγκυρας: “εμείς είμαστε ανθρωπιστές και δημοκράτες, αυτοί είναι φονιάδες”. Όχι οι επίδοξοι χουντικοί. Ο Ερντογάν και το καθεστώς του. Ουσιαστικά η φαιορόζ πολιτική βιτρίνα του ελληνικού βαθέος κράτους αποκαλύπτει το τι ήθελε να συμβεί πέρυσι τον Ιούλη: να πετύχει το πραξικόπημα!
Αυτό: η “ελληνική δημοκρατία” γουστάρει χούντες! Στην τουρκία, στην αίγυπτο, οπουδήποτε βολεύονται τα “εθνικά συμφέροντα”. (Και, παρακαλούμε, κρατείστε την παρατήρηση: αυτά που τα οποιαδήποτε πραγματικά αφεντικά γουστάρουν για αλλού ίσως τα γουστάρουν και για την επικράτειά τους…)
Γιατί είναι προσχηματική η δικαιολόγηση της απόρριψης της αίτησης έκδοσης των τούρκων καραβανάδων χουντικών, που ισοδυναμεί, σχεδόν, με παραχώρηση “πολιτικού ασύλου”;
Α) Η θανατική ποινή έχει καταργηθεί στην τουρκία, και μάλιστα απ’ τους ισλαμοδημοκράτες του Ερντογάν. Τα βασανιστήρια, όχι, δεν έχουν καταργηθεί… Ωστόσο πρόκειται για ανθρώπους συνυπεύθυνους για κλείσιμο πολλών σπιτιών, και για προσπάθεια ανατροπής δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης (ακόμα κι αν δεν είναι του ελληνικού γούστου). Που σημαίνει ότι αν επικρατούσαν δεν θα συμπεριφέρονταν με το “σεις” και με το “σας” στους ηττημένους. Όταν σκοτώνεις για να επιβληθείς σαν χούντα μετά το ρίχνεις στην αγάπη και στα “ανθρώπινα δικαίωματα”; Δεν ξέρουμε τέτοια περίπτωση!
Β) Όταν πέρασε η ζεστή δημαγωγία των πρώτων βδομάδων μετά το πραξικόπημα, το τουρκικό καθεστώς έβαλε στην άκρη το ζήτημα της επαναφοράς της θανατικής καταδίκης για τους “πρωταίτιους” του πραξικοπήματος. Ακόμα και οι χτεσινές δηλώσεις κρατικών αξιωματούχων στην Άγκυρα δεν αναφέρονται πια σε θανατικές ποινές. Εν τω μεταξύ οι πρώτες δίκες έχουν ήδη ξεκινήσει. Χωρίς νομοθεσία για αποσπάσματα.
Γ) Ακόμα, όμως, κι αν νομοθετούνταν ξανά η θανατική ποινή στην τουρκία, δεν θα μπορούσε να ισχύσει για τους πραξικοπηματίες. Υπάρχει διεθνής νομικός κανόνας που προβλέπει ότι οποιοσδήποτε κατηγορείται για οτιδήποτε δικάζεται (και καταδικάζεται) με βάση τη νομοθεσία που ίσχυε όταν έκανε το όποιο αδίκημα / έγκλημα. Όχι με μεταγενέστερη. Τον Ιούλιο του ’16 δεν υπήρχε θανατική καταδίκη.
Αν το τουρκικό καθεστώς παραβίαζε αυτόν τον διεθνή κανόνα τότε θα βρισκόταν μπροστά στην καθολική διεθνή κατακραυγή. Από “πολιτική άποψη” θα μπορούσε να συμφέρει την Αθήνα ένα τέτοιο τουρκικό ολίσθημα…
Δ) Το τουρκικό καθεστώς ΔΕΝ καταδίκασε σε θάνατο ούτε τον Οτσαλάν, το 1999- 2000, παρότι τότε ήταν σε ισχύ η θανατική ποινή! Και ο Οτσαλάν ήταν ο νούμερο 1 εχθρός του τότε καθεστώτος του και των υποστηρικτών του, ύστερα από έναν μακρόχρονο πόλεμο (που το καθεστώς θεωρούσε “τρομοκρατική ανταρσία”), με χιλιάδες νεκρούς…
Εκείνο, τελικά, που ξεβρακώνει τις υποτιθέμενες “ανθρωπιστικές ευαισθησίες” του ελληνικού βαθέος κράτους και των οπαδών του είναι η απόρριψη του αιτήματος για πολιτικό άσυλο του αιγύπτιου Mohamad A. (κάνει απεργία πείνας κρατούμενος στη Μυτιλήνη, ενώ έχει αναπτυχθεί ένα ευρύ κίνημα υπέρ του), ο οποίος είναι ένας απ’ τους αντιπάλους του αγαπημένου στους έλληνες φασίστα / δικτάτορα της αιγύπτου στρατηγού Sisi.
Στην αίγυπτο υπάρχει θανατική καταδίκη όπως υπάρχουν και εκατοντάδες καταδίκες σε θάνατο. Αυτό, φυσικά, καθόλου δεν εμποδίζει την ελληνική φιλία προς την χούντα του Καΐρου (και τις “επενδύσεις” ελληνικών αφεντικών…).
Συνεπώς, και εντελώς “ανθρωπιστικά”: άσυλο σε 8 τούρκους καραβανάδες / φονιάδες, απέλαση για έναν αντικαθεστωτικό / αντιχουντικό αιγύπτιο.
Όμορφος κόσμος, ηθικός, ελληνικά πλασμένος. |
|
