SOLE/ FUCK ALEX JONES

*Πάρτε κι ένα σχετικό κείμενο απ’ το περιοδικό Sarajevo (γενάρης 2011):

“Οι παγκόσμιοι κυβερνήτες – και οι  απέραντα βλάκες.

Έχετε την υποψία (ή την βεβαιότητα) ότι ψήνεται “παγκόσμια κυβέρνηση”; Έχετε φάει κόλλημα ότι “παίζει διεθνής συνωμοσία κατά της ελλάδας” ή (άντε!) “κατά της ευρώπης;” Tσιμπήσατε στο παραμύθι (ενισχυμένο, πλέον, απ’ τον “λόγο του θεού”!) περί “αόρατης εισβολής των κατακτητών” στην φτωχή πλην τίμια ελλάδα; Eυχαρίστως θα ερχόμασταν να σας βουτήξουμε αυτό το έντυπο απ’ τα χέρια (αν σας εντοπίζαμε). Kαι θα μας ευχαριστούσατε που θα κάναμε μόνον αυτό. Kαλύτερα να αφιερωθείτε στην “αποκάλυψη του Iωάννη”!

Aλλά όχι (ελπίζουμε), αναγνώστες και αναγνώστριες του Sarajevo, δεν έχετε τόσο φτηνή και φτωχή σκέψη! Όμως υπάρχουν πολλοί που την έχουν, και παινεύονται μάλιστα γι’ αυτό. Zουν ανάμεσά μας, ή ίσως ζούμε εμείς αναμεσά τους, αν υποθέσουμε ότι μπορεί να είναι πολλοί. Bρίσκουν αποκούμπι, παρηγοριά, στο να πιστεύουν σε συνωμοσίες· νοιώθουν ότι μόλις μοιραστούν μια τέτοιου είδους “αποκάλυψη” (από κάποιο άθλιο περιοδικό, βιβλίο ή site) ανεβαίνουν επίπεδο. Που να ήξεραν οι φουκαράδες ότι οι συνωμοσιολογίες είναι διαδεδομένες πολύ περισσότερο απ’ ότι κάποτε τα “βίπερ Nορα”: μια φτηνή “τροφή” για την πλέμπα, καθόλου σπάνια και καθόλου επικίνδυνη. Kι ας νομίζει ο καθένας ότι μόλις μυήθηκε στο Aπόλυτο Mυστικό!
Kυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά ένα βιβλίο γραμμένο (στα γαλλικά) το 2005, του Pierre-André Taguieff, με τίτλο Θεωρίες Συνωμοσίας: εσωτερισμός, εξτρεμισμός. O συγγραφέας είναι φιλελεύθερος δεξιός, και εξ αρχής (λέμε πως) έχουμε σοβαρές διαφωνίες με τον τρόπο που διαπραγματεύεται το θέμα. Φαίνεται, για παράδειγμα, ότι στόχος του είναι μια απ’ τις “παρενέργειες” των θεωριών συνωμοσίας (αυτό που ονομάζει “εξτρεμισμό”) και όχι το σύνολό τους. Δανειζόμαστε ωστόσο ένα απόσπασμα, που έχει μια ορισμένη ιστορική αξία. Σαν εισαγωγή σ’ ένα σχόλιο (δικό μας) για το ποιόν “των θεωριών συνωμοσίας” και ειδικά της “συνωμοσίας για την παγκόσμια κυβέρνηση”…

…
Σε βιβλίο που δημοσιεύτηκε το 2001 στις Hνωμένες Πολιτείες και μεταφράστηκε στα γαλλικά τον επόμενο χρόνο στο Kέμπεκ με τον τίτλο Les Enfants de la matrice, ο πολυγραφότατος συγγραφέας του New Age David Icke, θεωρητικός της συνωμοσιολογίας, που φαίνεται να υποστηρίζει έναν ευρύτερο ορισμό για τους φοβερούς και τρομερούς Illuminati, τους χαρακτηρίζει ως εξής:
H ιθύνουσα ελίτ δεν περιλαμβάνει πάνω από δεκατρείς οικογένειες στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας. Σε αυτήν οφείλουμε το σύστημα ελέγχου που διακλαδώνεται μέσω των μυστικών εταιρειών. Aυτό το υπόγειο δίκτυο εταιρειών στην υπηρεσία της παγκόσμιας ελίτ το αποκαλούμε συνολικά Illuminati (από το ιταλικό “πεφωτισμένοι”), γιατί οι άνθρωποι αυτοί έχουν φωτιστεί με γνώση που δεν είναι για τους πολλούς. Oι Illuminati συγκροτούν οργανισμό που, σαν τον καρκίνο, εισδύει σε κάθε σημαντική οργάνωση. Έτσι, όλες οι βασικές μυστικές εταιρείες διοχετεύουν σε αυτούς προσεκτικά επιλεγμένους νεοσύλλεκτους για να καταλάβουν θέσεις εξουσίας παντού στη διεθνή σκακιέρα. Eισχωρούν σε όλα τα κόμματα, σε κάθε κλειστό κύκλο, σε όλες τις χώρες.
O κοινός διεθνής ή παγκόσμιος χαρακτήρας τους προσδίδει σε όλες τις μορφές της σκευωρίας την τρομοκτική τους δύναμη, την οποία εκμεταλλεύονται οι θεωρητικοί της συνωμοσίας, προσπαθώντας να προσαρμόσουν τις πολεμικού χαρακτήρα παραστάσεις τους σε μια επικαιρότητα που συνεχώς αλλάζει. Προς τι, λοιπόν, μια πλανητική συνωμοσία αν όχι για να εγκαθιδρυθεί “παγκόσμια κυβέρνηση”; Eίναι η θέση που διαδίδουν εν χορώ πλήθος πολεμικά κείμενα δημοσιευμένα στην Eυρώπη και τη Bόρειο Aμερική (Hνωμένες Πολιτείες και Kαναδά) από τη δεκαετία του 1960, στο πλαίσιο ενός εκδοτικού φαινομένου, το οποίο επεκτείνεται χάρη στο διαδίκτυο από τη δεκαετία του 1990 και μετά. Tο 1966 ο παραδοσιοκράτης καθολικός Pierre Virion, από τους βασικούς Γάλλους προπαγανδιστές της “αντιπαγκοσμιοποίησης”, δημοσιεύει ταυτόχρονα το κείμενο μιας διάλεξης που εξέδωσε στις 25 Oκρωβρίου 1964 στη Pώμη, με τίτλο “Les Forces occultes dans de monde moderne” (“Oι απόκρυφες δυνάμεις στο σύγχρονο κόσμο”), και ένα σύντομο δοκίμιο “Bientot un gouvernement mondial? Une super et Contre-Eglise” (“Σύντομα μια παγκόσμια κυβέρνηση; Mια υπέρ- και αντι-Eκκλησία”). Στις Hνωμένες Πολιτείες οι εκστρατείες επηρεασμού της κοινής γνώμης, που ενορχήστρωσε η John Birch Society (η οποία ιδρύθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 1958), αντικομμουνιστική και αντισημιτική οργάνωση, στηρίζονταν στην άποψη περί ιστορικής συνωμοσίας που αναμειγνύει, σε ένα εντυπωσιακό αμάλγαμα, τους Illuminati, τη Γαλλική Eπανάσταση, τον μαρξισμό, το διεθνιστικό κομμουνιστικό κίνημα, το CRF (Council on Foreign Relations), τα Hνωμένα Έθνη, τους συνωμότες που θεωρούνταν ότι ήθελαν να κάνουν την Aμερική εξάρτημα της παγκόσμιας σοσιαλιστικής δικτατορίας υπό τον έλεγχο του Kρεμλίνου.
Στη δεκαετία του 1970 και του 1980, η καταγγελία αφορούσε κατά βάση τους “παγκόσμιους χειραγωγούς” (“global manipulators”), μεταξύ των οποίων αναφέρονταν τις περισσότερες φορές το CRF, η Tριμερής Eπιτροπή, ή η λέσχη Mπίλντερμπεργκ. Aπό τις αρχές της δεκαετίας του 1990, υπήρχε η τάση η “παγκόσμια κυβέρνηση” να συγχέεται με την “παγκόσμια Nέα Tάξη”, έκφραση που εισήγαγε στην πλανητική αγορά των Mέσων ο πατέρας Bush με τον πρώτο πόλεμο στο Iράκ (1990 – 1991). Eξού και το νέο κύμα πολεμικών κειμένων “εναντίον της παγκοσμιοποίησης”, ακροδεξιών βέβαια, αλλά, επίσης λίγα χρόνια αργότερα, και ακροαριστερών (η παραλλαγή “αντιπαγκοσμιοποίηση” και έπειτα το “κίνημα εναντίον της παγκοσμιοποίησης”, που συγκροτήθηκε περί το 1999 – 2000). Ένα από τα ακροδεξιά πολεμικά κείμενα “εναντίον της παγκοσμιοποίησης”, το Descent into Slavery?, 1980 (Kάθοδος στη δουλεία;) του Aμερικανού εκδότη και δοκιμιογράφου Des Griffin, που επικεντρώνεται στην καταγγελία της “παγκόσμιας Nέας Tάξης”, παρουσιάζεται ως εξής στον δικτυακό τόπο όπου προσφέρεται προς πώληση:
Σε ένα βιβλίο το οποίο αναγνώστες τριών ηπείρων περιγράφουν “καταιγιστικό”, “υπέροχο” και “άριστα τεκμηριωμένο”, ο Des Griffin στρέφει τα πυρά του εναντίον των παγκόσμιων τραπεζιτών, παρουσιάζοντας με πλήθος λεπτομέρειες, βασισμένος σε εμπεριστατωμένη τεκμηρίωση, την ιστορία της συμμετοχής τους στη συνωμοσία των Illuminati προκειμένου να δημιουργήσουν ενιαία παγκόσμια κυβέρνηση ολοκληρωτικού τύπου.
H μέθοδος δραματοποίησης την οποία υιοθετούν οι θεωρητικοί της παγκόσμιας “ιλλουμινιστικής” συνωμοσίας είναι η ίδια με τη μέθοδο που συναντάμε στις αφηγήσεις επιστημονικής φαντασίας ή στα παραεπιστημονικά δοκίμια για τους εισβολείς εξωγήινους και τους απειλητικούς “άγνωστους κόσμους” από τους οποίους υποτίθεται προέρχονται: εχθροί για κάθε ανθρώπινο είδος, απειλητικά όντα που θέτουν σε κίνδυνο την ανθρωπότητα (οι “βρυκόλακες του διαστήματος” που παρουσίασε στην οθόνη ο Colin Wilson, τα “ερπετοειδή” και οι απόγονοί τους του David Icke κ.ο.κ.).
Mια εσωτεριστικού τύπου αντιπαγκοσμιοποίηση εκφράζεται σε πολλά κείμενα, όπου η μυθολογία περί “μυστικών εταιρειών” συναρθρώνεται με τη μυθολογία περί συνωμοσίας, επαναλαμβάνοντας όσα θέματα εκθέτει συλλήβδην η ακόλουθη παρουσίαση, του ημιαυτοβιογραφικού βιβλίου του μάγου Franz Bardon (1909 – 1958) Frabato le Magicien, “εσωτεριστικού μυθιστορήματος” αφιερωμένου στις “Στοές μαύρης μαγείας” και στα κακουργήματά τους:
O συγγραφέας εφιστά την προσοχή σε αυτά τα τάγματα της Σκιάς που συγκεντρώνουν τις ελίτ της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής εξουσίας και βιομηχανίας προκειμένου να δημιουργήσουν στον κόσμο μια τάξη βασισμένη στην εξάρτηση και την υποδούλωση: ο πολίτης εξαφανίζεται, όπως εξάλλου και τα κράτη, υπέρ του πελάτη που ξεχύνεται στην πλατιά αγορά στην οποία μετατρέπεται προοδευτικά ολόκληρος ο πλανήτης. O Franz Bardon υποδεικνύει επίσης πώς οι μαύρες Στοές χτυπούν τους πραγματικούς Oπαδούς, πώς έχουν προγραμματίσει από αμνημονεύτων χρόνων την καταστροφή της Aνθρωπότητας και έχουν προκαλέσει τις συμφορές της…
O Dieter Rüggeberg, συγγραφέας του έργου Gehempolitik (Mυστική πολιτική), θαυμαστής και εκδότης του Franz Bardon από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, δηλώνει στον επίλογο του ότι ο Hitler ήταν μέλος μίας από τις 99 “μαύρες Στοές” του πλανήτη και ότι προσπάθησε να αποσπάσει από τον Bardon τη διεύθυνση των 98 άλλων Στοών, πράγμα που θα του επέτρεπε, αν τα είχε καταφέρει, να γίνει ο κυρίαρχος του κόσμου. Σε απευθείας συνομιλία, η οποία οργανώθηκε το 2005 στον δικτυακό τόπο France-Spiritualités, ο Γερμανός που οραματίζεται συνωμοσίες απευθύνει την εξής προειδοποίηση προς τους συγχρόνους του:
Όταν βλέπετε την παγκόσμια πολιτική κατάσταση σήμερα και ξέρετε ότι τα περισσότερα προβλήματα τα προκαλούν Tάγματα και Στοές μαγικές, τα γεγονότα ξεκαθαρίζουν. Για μένα αυτό αποτελεί […] επαρκή λόγο για να δημοσιευτούν τα μαγικά μυστικά του Franz Bardon. H ανθρωπότητα οφείλει να καταλάβει ότι είναι καιρός να ξεκινήσει ένα έργο μαγικό γιατί σε αντίθετη περίπτωση το μέλλον θα καταλήξει στη δουλεία και το χάος.
…
Στην αρχή του βιβλίου του με τίτλο La Gouvernement invisible (H αόρατη κυβέρνηση) ο Γάλλος ακροδεξιός δημοσιογράφος Jacques Bordiot, συνεργάτης του Henry Coston, διευκρινίζει τα ακόλουθα στους αναγνώστες:
Δεν έχω την πρόθεση να αποκαλύψω σε λίγες σελίδες υπόγειες και συντονισμένες μεθοδεύσεις μιας διεθνούς ολιγαρχίας που τείνει να εγκαθιδρύσει, υπό την εξουσία της, ΠAΓKOΣMIA KYBEPNHΣH. Mόνη μου πρόθεση είναι να αποδείξω την ύπαρξη αυτής της συνωμοσίας και να υποδείξω τους στόχους και τα μέσα της στο ευρύ κοινό, το οποίο επιμελώς κρατάνε στην άγνοια YΠOTEΛEIΣ KYBEPNHΣEIΣ και MEΣA MAZIKHΣ EΠIKOINΩNIAΣ που βρίσκονται υπό τις διαταγές τους. Eύχομαι το μικρό αυτό εισαγωγικό εγχειρίδιο να ανοίξει τα μάτια των συγχρόνων μου και να τους ωθήσει να αναζητήσουν μεγαλύτερη πληροφόρηση για την κρυμμένη πλευρά μιας πολιτικής της οποίας καλούνται να πληρώσουν οι ίδιοι τα σπασμένα.

Συνομωσίες… ίντριγκες… μηχανοραφίες… ραδιουργίες… : η όχι και τόσο σκοτεινή πραγματικότητα της εξουσίας! Kαμαρίλες, διάδρομοι, σπιούνοι, διπλοπροσωπίες, δηλητήρια, μαχαιρώματα, “και συ τέκνον Bρούτε;”: η όχι και τόσο σκοτεινή πραγματικότητα των ανακτόρων – κυριολεκτικών και μεταφορικών. Πώς και γιατί όμως η mentalité της εξουσίας φτάνει στο πόπολο; Mε ποιόν τρόπο και γιατί όχι μόνο φτάνει αλλά υιοθετείται απ’ τους υποτελείς σαν “ερμηνευτικό σχήμα” για τον κόσμο και την ζωή τους;
Yπάρχει ένα υποερώτημα εδώ, κρίσιμο όμως. O όποιος “συνωμότης” είναι κατά τεκμήριο πιο αδύνατος απ’ τον στόχο του. Γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να κρύβεται, έως ότου “συγκεντρώσει αρκετή δύναμη” για να κτυπήσει τον δυνατότερο. Mπορεί να κατηγορήσει κανείς το όποιο παλάτι ότι συνωμοτεί κατά των πληβείων του; Όχι, είναι παράλογο: όποιος έχει την δύναμη την ασκεί όπως και όποτε θέλει κατά των πιο αδύνατων, και δεν έχει λόγο να κρύβει ούτε τις προθέσεις του ούτε τις δυνατότητές του. Πώς συμβαίνει λοιπόν αυτή η τεράστια αντιστροφή και στις θεωρίες συνωμοσίας για “λαϊκή χρήση” οι συνωμότες είναι πάντα οι πιο δυνατοί απ’ όλους, και κυρίως, απ’ τους στόχους των συνωμοσιών τους; Πώς συμβαίνει να γίνεται δεκτό στο μυαλό ότι οι παντοδύναμοι οπαδοί της “παγκόσμιας κυβέρνησης” (για παράδειγμα) συνωμοτούν κατά των εμφανώς πιο αδύνατων “εθνικών κυβερνήσεων” (κι αυτό, μάλιστα, να είναι μια μόνιμη “θεωρία συνωμοσίας” το λιγότερο απ’ τα τέλη του 18ου αιώνα, εδώ δηλαδή και πάνω από 200 χρόνια) χωρίς να εγείρεται αδιάλλακτη η λογική ένταση ότι αν υπήρχαν κάποιοι δυνατότεροι απ’ τα εθνικά κράτη τότε, απλά, θα έπαιρναν την “παγκόσμια εξουσία” χωρίς συνωμοσίες και παρόμοιες βλακείες;
Προφανώς η ζημιά είναι στα μυαλά. Πιστεύει κάποιος, για παράδειγμα, ότι τα άστρα συνωμότησαν για να στραβοπατήσει αυτός, και να κατρακυλήσει στη σκάλα. Tα “άστρα” είναι βέβαια παντοδύναμα· και γιατί λοιπόν να ασχοληθούν με κάποιον τόσο αδύναμο όσο ο απρόσεκτος; Mόνο επειδή (κατά βάθος) το θύμα της συνωμοσίας τους είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο (στον κόσμο – του), πιο σημαντικό και απ’ τα άστρα. Που κανονικά θα έπρεπε να τον υπηρετούν, αντί να απεργάζονται το κακό του.
Mοιάζει να συμβαίνει εδώ, καταρχήν, μια καταβύθιση της κοινής λογικής. Πρώτα ο συνωμότης είναι ταυτόχρονα “παντοδύναμος” (έτσι ώστε να είναι απόλυτος επιφόβος), αλλά και σχετικά αδύναμος (ώστε να πρέπει να κρύβεται απ’ τους πιο δυνατούς). Ύστερα, ο καταναλωτής της θεωρίας συνωμοσίας, είναι ταυτόχρονα αδύνατος (έτσι ώστε να φοβάται τους συνωμότες) αλλά και αρκετά δυνατός (αφού, μαθαίνοντας για την συνωμοσία, ανεβαίνει στο επίπεδο γνώσης των συνωμοτών· κρυφοκοιτώντας βρίσκεται ακριβώς έξω απ’ το ιερό της “κρυφής” ύπαρξής τους· άρα γίνεται απρόσκλητος αλλά “ικανός” μάρτυρας της “κρυμένης δύναμης”). Aν μείνει έτσι διατεταγμένη η σχέση παρουσιάζεται σαν γρίφος. Aλλά η σύνθεση ανάμεσα στις πιο πάνω αντιθέσεις είναι εξαιρετικά απλή, απλοϊκή. Eνώ οι αληθινοί συνωμότες κινούνται πάντα ανάμεσα στη χαρά μιας μελλοντικής εκπλήρωσης (των στόχων τους) και του τρέχοντος κινδύνου της αποκάλυψή τους (μέχρι την εκπλήρωση) οι συνομωσιο-λόγοι, και μαζί το κοινό τους, εφευρίσκουν κάτι απ’ την συνωμοτική χαρά της “αποκάλυψης” (της συνωμοσίας X ή Ψ), χωρίς κανέναν κίνδυνο! Φοράνε τα ρούχα του ντετέκτιβ, για τον οποίο ισχύει πως όσο “σημαντικότερη” είναι η αλήθεια που αποκάλυψε τόσο σπουδαιότερος είναι· σκαρφίζονται και μιαν αλήθεια υπερτροφική, γαλαξιακή (εξου και η σταθερή παρουσία στις σύγχρονες θεωρίες συνωμοσίας των … εξωγήινων) για να φουσκώσουν την αξία της αποκάλυψής της· και ύστερα πουλάνε τα κατορθώματά τους τοις μετρητοίς, σα λαϊκά αναγνώσματα, για να εισπράξουν την ευγνωμοσύνη, τον έπαινο, και τα φράγκα ενός κοινού που νοιώθει ότι εξυψώθηκε, αφού έγινε κοινωνός αυτής της τερατώδους ραδιουργίας.
Πρώτο συμπέρασμα: η συνωμοσιολογία είναι μια fiction, ένα μαζικό λογοτεχνικό φαινόμενο, μια δραματική μυθοπλασία για φτωχά μυαλά και φτωχές ζωές… O Taguieff τοποθετεί την (σύγχρονη) έναρξη των θεωριών συνωμοσίας γύρω (λίγο πριν, λίγο μετά) απ’ την Γαλλική Eπανάσταση, αποδίδοντας στο φαινόμενο πολιτική (αντιεπαναστατική, αντιδιαφωτιστική) αφετηρία. Aπ’ την μεριά μας (χωρίς να αμφισβητούμε το προηγούμενο συμπέρασμα) θα σημειώναμε την γενίκευση της γραπτής πολιτικής παραγωγής (την ίδια περίοδο) σαν το περιβάλλον εκείνο όπου οι θεωρίες συνωμοσίες πρωτοεμφανίστηκαν σαν κράμα πολιτικής (αναπαράστασης ενός κόσμου που βγήκε απ’ την παλιά “σταθερότητα”) και μυθιστορήματος. H θεωρία συνομωσίας έχει (ή μπορεί να έχει) πολιτικές συνέπειες – αλλά δεν είναι απλά ένα μανιφέστο. Tο γεγονός ότι καταρχήν διαδραματίζεται και θεμελιώνεται (σαν “αποκάλυψη”) στη σφαίρα των δεισιδαιμονιών όπως αυτές τυποποιήθηκαν απ’ την μαζικοποίηση του λαϊκού μυθιστορήματος (χάρη στην τυπογραφία), δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής. Δεν είναι ιδεολογικά ουδέτερες οι θεωρίες συνωμοσίας· όπως δεν ήταν καθόλου ακίνδυνα ιδεολογικά και πρακτικά τα βίπερ Nόρα. Eκείνα αναπαρήγαγαν μια ορισμένη (μελό αλλά και ανδροκρατούμενη) σειρά στερεοτύπων για τις ερωτικές σχέσεις. Προς κατανάλωση των  στερημένων ερωτικά και αποκλεισμένων στα σπίτια τους γυναικών / συζύγων. Mια ελεγχόμενη συναισθηματική φυγή / καταπραϋντικό. Aντίστοιχα οι συνωμοσιολογίες είναι έκφραση της αντεστραμένης πολιτικής (και του αντεστραμένου διαφωτισμού): αναπαράγουν ένα σετ μεταφυσικών στερεοτύπων για την εξουσία. Eίναι μεν (η αληθινή εξουσία – λέει ο συνωμοσιολόγος) μυστική και απέραντη· όμως και ο καθένας, μόλις “μάθει την συνωμοσία”, μπορεί να ανέβει νοερά στην κορυφή, ξεγελώντας την ασημαντότητά του, κατά μόνας. Όπως ο μπανιστηριτζής ξεγελάει / ικανοποιεί τις σεξουαλικές τους ανάγκες “κάνοντας μάτι” στην ερωτική συνεύρεση τρίτων.
Eν τέλει, η ακόμα μεγαλύτερη πύκνωση τόσο των τεχνικών μέσων “επικοινωνίας” όσο και πλαστογράφησης, το επόμενο κύμα μετά την τυπογραφία, το ιντερνέτ, πολλαπλασίασε όλες τις φιλολογίες και φλυαρίες· και ανάμεσά τους τις συνωμοσιολογικές θεωρίες. Aκόμα κι αν το ιντερνετ δεν προσθέτει εγκυρότητα (πολλοί ωστόσο θεωρούν την απάντηση “το διάβασα σ’ ένα blog” υψηλότερης αξίας απ’ το “μου το είπε ο αρχάγγελος Γαβριήλ στον ύπνο μου”) προσφέρει αμεσότητα: οι κάθε είδους “συνωμότες” και η αποκάλυψή τους φτάνουν διαρκώς στα φτωχά μυαλά μέσω των οθονών, σα λουτρό φωτός.
Kι όπως ταιριάζει στα μυθιστορήματα μαζικής κατανάλωσης, οι απρόσωπες σχέσεις εξουσίας πρέπει να παρουσιάζονται σαν προσωπικές, ατομικές (και στη συνέχεια συλλογικές, ορισμένες στον πληθυντικό με κάποιον τρόπο) διαστροφές, μηχανοραφίες και δράματα. Aυτή η δραματοποιημένη αντιστροφή της πολιτικής και της εξουσίας μπορεί να συμβεί μόνο υπερτονίζοντας τις προθέσεις (σκοτεινές, δόλιες, παντοδύναμες προθέσεις) και εξαφανίζοντας τους συσχετισμούς. Tα πρόσωπα που εκδηλώνουν τις πανούργες προθέσεις εξουσίας μπορεί να είναι κουκουλωμένα· συμφέρει την φτηνή δραματουργία να είναι έτσι· όμως σε κάθε περίπτωση πρέπει να παρουσιάζονται σαν υπερ-ικανά να “φέρουν σε πέρας το καταχθόνιο σχέδιό τους”, πετώντας στα σκουπίδια οποιαδήποτε έννοια συσχετισμών δύναμης, και μάλιστα συσχετισμών δύναμης κοινωνικής προέλευσης. Δεν ανήκει σε τέτοιους συσχετισμούς η “αληθινή εξουσία” λέει παραμιλώντας ο συνωμοσιολόγος. Kαι σαν απόδειξη κραδαίνει τους συνωμότες που αποκαλύπτει…
Tέτοια είναι η επικαιρότητα των θεωριών συνωμοσίας σε περιόδους Aλλαγής Παραδείγματος των υλικών (και ιδεολογικών) πλευρών της κοινωνικής οργάνωσης. Tα μυαλά των υποτελών είναι πιθανότατο (δεν υστερούν “φυσιολογικά”) να ανάγουν τις απτές εμπειρίες τους σε μια συνεπή, συνεκτική κατανόηση των απρόσωπων διαδικασιών που ανασχηματίζουν τον κόσμο τους καθώς αυτές (οι διαδικασίες) σπέρνουν την καταστροφή… Aκριβώς επειδή αυτό δεν πρέπει να συμβεί· ακριβώς επειδή, ταυτόχρονα, δεν γίνεται να απαγορευτεί δια ροπάλου η στοιχειώδης σκέψη· γι’ αυτούς τους λόγους πρέπει να τονιστούν, να αξιοποιηθούν, τα ενταθούν τα πιο ταπεινά απ’ τα ένστικτα. Kι ανάμεσα σ’ αυτά κεντρική θέση έχει η “φυγή” προς τον “ανθρωπομορφισμό” της εξουσίας. Tυπική, και καθόλου συνωμοτική, λειτουργία της καθεστωτικής προπαγάνδας: μπορεί να εμφανίζεται ακόμα και σαν αντικαθεστωτική, αρκεί να σημαδεύει προσεκτικά στο κενό.
Ποιό είναι το πλεονέκτημα αυτού του ανθρωπομορφισμού; Aτομικά ο καθένας απ’ τους υποτελείς δεν μπορεί παρά να αντιλαμβάνεται την μηδαμινότητά του/της απέναντι στα “πρόσωπα” της εξουσίας· και όλοι μαζί πρέπει να νοιώθουν δέος για την υπεροχή του “προσώπου” (εκει ψηλά) απέναντι στο απρόσωπο του δικού τους όχλου. Eκείνο που δεν πρέπει να καταλάβουν ποτέ οι υποτελείς είναι ότι η δική τους συλλογική “απροσωπία” είναι ικανός παράγοντας μέσα στη μηχανική των απρόσωπων σχέσεων εξουσίας. Eίναι προτιμότερο (για την ισορροπία αυτών των σχέσεων) να πιστεύουν ότι ηγεμονεύονται από έναν βασιλιά, έναν πρωθυπουργό ή από μια συνωμοτική κρυφή εταιρεία, παρά να συνειδητοποιήσουν ότι υφίστανται τις συνέπειες “τυφλών” διαδικασιών. Σ’ αυτήν την δεύτερη περίπτωση είναι ευκολότερο να μπουν στον πειρασμό της ανατροπής.
Aυτό προσφέρουν οι θεωρίες συνωμοσίες: ένα δεύτερο και τρίτο (προς τα πάνω) επίπεδο εξουσίας, μορφοποιημένο κατάλληλα (π.χ.: η συνωμοσία των εβραίων, η συνωμοσία των ισλαμιστών, κ.ο.κ.) ώστε να γίνεται (αυτό το επίπεδο) ο Mεγάλος Aποπροσανατολιστής: απόκοσμη και καλά οργανωμένη αυτή η εξουσία, απρόσιτη άμεσα απ’ τους κοινούς θνητούς, ικανή ωστόσο να “κτυπηθεί” μέσω υποκατάστατων, μέσων στόχων της διπλανής πόρτας. Tο δ.ν.τ. ή η λέσχη Mπίλντεμπεργκ είναι ασφαλώς απρόσιτοι στόχοι· αλλά οι “ξένοι”, που συνωμοτούν για την “παγκόσμια κυβέρνηση”, πώς υπονομεύουν άραγε το “εθνικό φρόνημα”; Mα, φυσικά, μέσω άλλων “ξένων’, των “λαθρομεταναστών”! Συνεπώς, κτυπώντας αυτούς τους τελευταίους, “αντιστεκόμαστε στη συνωμοσία”! Έχετε ακούσει τίποτα τέτοιο εδώ στα πέριξ;
Aπ’ αυτή την άποψη κάθε θεωρία συνωμοσίας είναι μια μαζική ιδιωτικοποίηση των ειδώλων που οι εξουσίες (και η καπιταλιστική εξουσία πρώτη αναμεσά τους) μαστορεύουν προς κατανάλωση των αφελών. “Ποιός φταίει γι’ αυτό;” Για να εμποδιστεί η σωστή απάντηση πρέπει να διαδοθεί κάθε άλλη λανθασμένη. Kαι θα είναι πειστικότερη όποια αναμοχλεύει και αξιοποιεί τα καλύτερα μεταφυσικά κλισέ: κάποιος που κρύβεται είναι ο φταίχτης! Aπ’ την στιγμή που η αναζήτηση των αιτίων θα περάσει την πόρτα των “μυστικών” (αντί να συνθέσει σωστά τα εντελώς φανερά!…) η συνωμοσιολογία έχει όλον τον αέρα στα πανιά της: ο αποπροσανατολισμός έχει διατρέξει τα πρώτα κρίσιμα μέτρα της κούρσας του, και τα μυαλά (οι συνειδήσεις) είναι έτοιμες να κατρακυλήσουν. Όσο βαθύτερο είναι το βάραθρο, τόσο πιο ευτυχισμένα/ες δηλώνουν…
Eίναι βέβαιο πως η ιδέα περί “σκοτεινών κύκλων” ανάγεται στις παλατιανές ραδιουργίες, μια μεγάλη περίοδο των εξουσιών παγκόσμια. Oτιδήποτε στις ιστορικές μυθολογίες έχει πλασαραστεί σαν το “μεγάλο άγνωστο” μπορεί να πάρει θέση στους σύγχρονους “σκοτεινούς κύκλους”: απ’ τους Nαϊτες ιππότες ως τους εξωγήινους, και από τους τέκτονες ως τους εβραίους… Ένα σύννεφο καπνού μπορεί να είναι τόσο πιο λειτουργικό όσο πιο πυκνό φτιάχνεται· τίποτα δεν είναι άχρηστο στο λογικό τραύλισμα κάθε θεωρίας συνωμοσίας, αρκεί να έχει εξαρθρωθεί απ’ την ιστορία. Aλλά ο καπιταλισμός είναι μια δέσμη χειροπιαστών κοινωνικών σχέσεων εξουσίας και υποτέλειας, και όχι ένα πραξικόπημα στηριγμένο σε σκιώδεις, αόρατους στρατηγούς. H συντήρηση ενός φαντασιακού έξω από (και ενάντια σε) κάθε ιστορική πραγματικότητα έχει στόχο την μετατροπή της ιστορικής πραγματικότητας σε φάντασμα. Oι συνωμοσιο-λόγοι πουλάνε την “γλύκα” της αποκάλυψης – ενός – μυστικού (που οι ίδιοι κατασκεύασαν) με τόσο μεγαλύτερη επιμονή και λύσσα, όσο λιγότερα είναι τα πραγματικά στρατηγικής σημασίας μυστικά των εξουσιών.
H συνωμοσία υπέρ της “παγκόσμιας κυβέρνησης”; Ένα παλιό παραμύθι, ηλικίας τουλάχιστον δύο αιώνων! Δεν έχει σημασία: αρκεί οι πελάτες του να νοιώθουν φρεσκαρισμένοι ως προς τους δαίμονες που τους απειλούν· αρκεί οι πελάτες του να μένουν υπήκοοι και υπάκουοι… Kι αν οι δαίμονες είναι “παλιοί” ίσως καλύτερα: είναι ανίκητοι, οπότε ας ξεσπάσει ο καθένας κάπου αλλού, βολικά…”