(Μοιράστηκε, τις μέρες που ακολούθησαν τα γεγονότα, στα συγκεκριμένα λύκεια)


Τα ξημερώματα της  Δευτέρας 22/9,  όταν οι μαθητές κι οι μαθήτριες ξεκίνησαν την κατάληψη των σχολείων τους στην Καισαριανή διεκδικώντας τα αυτονόητα, βρέθηκαν απέναντι σε περισσότερους εχθρούς απ’ ότι μπορούσαν να φανταστούν: 
Τους  μπάτσους και τα όπλα τους, και σε δεύτερο χρόνο την καθεστωτική αριστερά σε ρόλο ρυθμιστή και τους γονείς μαζί με τους καθηγητές που το μόνο που τους νοιάζει είναι να επιβάλουν  την ομαλότητα. Ακόμα κι όταν αυτή η ομαλότητα τρώει τα ίδια τα παιδιά τους.

Ίσως μάλιστα να μην είναι τυχαίο που οι μπάτσοι είχαν τέτοιο θράσος. Η βία ενάντια σε μετανάστες, ντόπιους εργάτες και μαθητές δεν είναι κάτι νέο. Ό,τι και να λένε, αυτή ακριβώς είναι η δουλειά τους. Δίπλα στην τζάμπα μαγκιά των μπάτσων,  βρέθηκαν κι οι γονείς που εμποδίσανε τους μαθητές να πάνε στην πορεία αλλά και η καθεστωτική αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ Καισαριανής) που καταδίκασε μεν το γεγονός, λέγοντας όμως ότι μπορεί και να μην έγινε. Μ’ αυτόν τον ύπουλο τρόπο, ουσιαστικά άδειασαν και απαξίωσαν τους μαθητές, κάνοντας πλάτες στους μπάτσους. Πρακτικά δηλαδή, αστυνομία και γονείς συμφώνησαν πως πάνω απ’ όλα δεν πρέπει να γίνεται κατάληψη. Διαφώνησαν μόνο για τους πυροβολισμούς (αν έγιναν…). Όλοι μαζί να μη χαθεί  ούτε ώρα. Δεν είναι να περιμένεις και κάτι διαφορετικό βέβαια, σχεδόν πάντα υπήρχε σύμπλευση απόψεων μεταξύ της αστυνομίας, των διευθυντών και των συλλόγων γονέων. Και σύντομα, αυτή η σχέση θα αναβαθμιστεί αφού με το νέο νόμο, μπάτσοι και διευθυντές θα συνεργάζονται “ανταλλάσοντας πληροφορίες”, επίσημα πλέον, για το καλό του σχολείου. Το όλο σκηνικό συμπληρώνεται από το πρόγραμμα “my school”. Μια πανελλήνια ψηφιακή βάση δεδομένων που ουσιαστικά θα δίνει στο φακέλωμα και τη ρουφιανιά κεντρικό ρόλο στην εκπαίδευση.
Δηλαδή, όχι μόνο δε δίνουν δεκάρα για τη βελτίωση των σχολείων που έχουν γίνει parking ανέργων, αλλά δίνουν λεφτά σε νέους μηχανισμούς πειθαρχίας και ελέγχου. Με τι μούτρα μας μιλάνε λοιπόν αυτοί οι τύποι για μόρφωση; 
Κόντρα λοιπόν στον ατομισμό  και τις μπάτσικες μεθόδους διαπαιδαγώγησης, πρέπει καταρχάς να πολεμήσουμε το φόβο που προσπαθούν να μας επιβάλλουν και να προτάξουμε τη συλλογική μας δύναμη.
Γιατί υπάρχουν ακόμη κι ανάμεσα στους μαθητές και τους καθηγητές, αυτοί  που μιλάνε για χαμένα μαθήματα. Αυτοί που χρησιμοποιούν σα φόβητρο τις πανελλήνιες για να πουν πως με τις καταλήψεις δε βγαίνει τίποτα. Αυτοί που κατακρίνουν τις καταλήψεις και τις απεργίες πηγαίνοντας κόντρα στα συμφέροντα των ίδιων των μαθητών και των εργαζόμενων στα σχολεία. Όλοι αυτοι ειναι που, σιωπηλά ή όχι, συμφωνούν με την υποβάθμιση των σχολείων και των μισθών, με την ηθική του “όλοι εναντίον όλων” και με τις παρεμβάσεις των μπάτσων στα σχολεία. Κι όμως, οι μαθητές που δεν έχουν γεράσει από τα 15, δεν μίλησαν ποτέ για χαμένες ώρες όταν έκαναν απεργία οι καθηγητές. Δε θεώρησαν ποτέ τις απεργίες “χαμένο χρόνο” – το αντίθετο. Γνωρίζουμε καλά ότι θα υπάρχουν πάντα αυτοί που θα πολεμάνε τις απεργίες και τις καταλήψεις. Αυτοί που πάνω τους  πατάει το κράτος για να καταστείλει τις διεκδικήσεις μας και να υποτιμάει τις ζωές μας. Όσοι δεν βγουν απ’ τη λογική του ατομισμού, της καβάτζας και της οικογένειας καταντάνε οι χρήσιμοι ηλίθιοι που χρειάζονται το κράτος και τα αφεντικά για να συνεχίσουν να ελέγχουν τις ζωές όλων μας.
Και επειδή καταλληλότεροι να μιλήσουν για το ζήτημα της κατάληψης ,και όχι μόνο, είναι οι ίδιοι οι μαθητές  τα παρακάτω είναι αποσπάσματα από κείμενα των Ανυπάκουων  Μαθητών (πατρινή μαθητική συλλογικότητα):

“…Μέσα από την κατάληψη δίνεται η δυνατότητα να δημιουργηθούν σχέσης συλλογικότητας και αυτοοργανωμένης δρασης ανάμεσα στους καταληψίες μαθητές σε αντίθεση με τον ατομικισμό που προωθεί το σχολικό σύστημα.”
“…είναι απολύτως λογικό και θεμιτό να προβαίνουμε σε καταλήψεις σχολείων με σκοπό να πάρουμε πίσω το χρόνο που μας κλέβουν καθημερινά απ’ τις ζωές μας ακόμη και χωρίς αιτήματα. Και εδώ βρίσκεται ο πραγματικός κίνδυνος για την εξουσία. Διότι η κατάληψη που δεν απαιτεί από το σύστημα να κάνει παραχωρήσεις και να μας δώσει κάποια ψίχουλα απ’ όσα μας χρωστάει, αλλά προτάσσει την άρνηση απέναντι σ’ ένα θεσμό που καθημερινά μάς στερεί την ελευθερία είναι πραγματικά επικίνδυνη”
“…Είναι  χρέος μας να πολεμήσουμε τον φόβο και ως μαθητές και μαθήτριες δε ψηνόμαστε καθόλου ούτε να ανεχτούμε ούτε να συνηθίσουμε δολοφονίες μεταναστών και αντιφασιστών, τα μαχαίρια των χρυσαυγιτών, τα γκλοπ και τις συλλήψεις των μπάτσων,τη σιωπή των μικροαστών και την τρομοκρατία.”
ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ
ΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ