“ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟ μας έχουνε ζαλίσει πως «ο δημόσιος προϋπολογισμός είναι ελλειματικός», πως «το σύστημα υγείας απαιτεί μια περισσότερο ορθολογική διαχείριση» και πως «οι σπατάλες του παρελθόντος πρέπει να διακοπούν». Εδώ και καιρό, σε όλο και περισσότερες υπηρεσίες αυτού που λέγεται Εθνικό Σύστημα Υγείας, μπαίνουν διαφόρων ειδών εισητήρια, είτε στις εξετάσεις, είτε στην απλή επίσκεψη και στη νοσηλεία. Με λιγότερα λόγια, μας λένε πως «κοστίζουμε» και πως (γι’αυτό) πρέπει, πλέον, να πληρώνουμε. Να πληρώνουμε κάθε φορά που κάνουμε εξετάσεις αίματος ή βγάζουμε ακτινογραφίες. Αλλά για να’ χουμε καλό ερώτημα, από πότε το δημόσιο σύστημα υγείας θεωρείται επιχείρηση που, μάλιστα, πρέπει να είναι και επικερδής; Άλλωστε το μεγαλύτερο μέρος των φόρων (άμεσων ή, κυρίως, έμμεσων) η εργατική τάξη δεν τους πληρώνει; Ή τελοσπάντων, αφού θέλουνε να λειτουργήσουν το μαγαζί τους με όρους εσόδων-εξόδων, γιατί δεν ενδιαφέρονται να συμμαζέψουν κι εκείνη την επιχείρηση που λέγεται Ελληνική Αστυνομία; Ή την επιχείρηση που λέγεται Ελληνικός Στρατός; 

ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ γνωρίζουμε καλά πως αυτό που ονομάζουμε Εθνικό Σύστημα Ύγείας περνάει σταδιακά εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες σε ένα είδος σκληρής νεοφιλελεύθερης διαχείρισης. Γνωρίζουμε ότι τα «δεν βγαίνουμε» αποτελούν απλά ένα προπέτασμα καπνού μπροστά σε αυτό που πραγματικά συμβαίνει: τη βίαιη εγκαθίδρυση μιας νέας σχέσης, μονομερώς εκ μέρους του κράτους και της τάξης των αφεντικών. Αυτή η νέα σχέση έρχεται να αντικαταστήσει -και με τον νόμο πλέον- ένα παλιό μοντέλο, αυτό που ονομάζουμε κράτος πρόνοιας. Έρχεται να καταργήσει ένα ιστορικό συμβόλαιο, που φροντιζε για την ευρυθμη εκμετάλλευση της εργασίας, καθώς κρατούσε τις ισορροπίες, απέναντι στην μαχητικότητα των εργατών και όριζε οτι ως εργατική τάξη «εμείς θα δουλεύουμε για χάρη τους αλλά αυτοί θα μας πληρώνουν τους μισθούς μας (άμεσος μισθός) και τα σχολεία μας, τα νοσοκομεία μας και τις μεταφορές μας (έμμεσος μισθός)». Και αυτή η κατάργηση γίνεται χωρίς καθόλου να ερωτηθούμε. Ασχέτως με το ποσό των νέων εισιτηρίων στα νοσοκομεία (25 ευρώ εισαγωγή) η ουσία είναι πως αυτή η νέα σχέση εγκαθιδρύεται μονομερώς και αυταρχικά, δίχως κανένα περιθώριο διαλόγου. Για να το πούμε κι αλλιώς, τα αφεντικά μας απο- φάσισαν ότι η υγεία μας αποτελεί δική μας υπόθεση, ατομικό μας κεφάλαιο, και πως οι μόνοι υπεύθυνοι για τη συντήρησή του είμαστε αποκλειστικά εμείς.
ΕΔΩ ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΜΕ, τα νέα δεδομένα δεν είναι και τόσο νέα. Την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας μπορούσε κανείς να εντοπίσει (και να την καταγγείλει) εδώ και πολλά χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αποτελούσαν μια έκνομη πρακτική και γι’ αυτό απονομιμοποιημένη. Με την κατεύθυνση που χαράσσουν τα νέα σχέδια του κράτους, το παράδειγμα φαίνεται ότι αλλάζει: όποιος πρέπει για οποιοδήποτε λόγο να πάει στο νοσοκομείο, θα πρέπει να έχει μαζί του και το (γεμάτο) πορτοφόλι του. Αλλιώς θα είναι κλέφτης, παράνομος, απαγορευμένος. Τονίζουμε ότι αυτή η νέα νομιμότητα που διαμορφώνεται δεν είναι καθόλου συμβολική. Είναι υλική, υλικότατη, γιατί το μοναδικό περιθώριο που αφήνει ως εναλλακτικό δρόμο είναι η περιθωριοποίηση και ο κατ’ οίκον θάνατος. Γι’ αυτόν τον λόγο είναι και άκρως αντικοινωνική!
ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΜΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΝ, λοιπόν, από αυτά που είχαμε συμφωνήσει και από τη μέχρι πρότινος υποχρέωση που είχαν να πληρώνουν τις βασικές μας ανάγκες σε νοσοκομεία και φάρμακα. Από εργατική σκοπιά, αυτή η παραίτησή τους σημαίνει δύο πράγματα: Πρώτον ότι, ως εργάτες και εργάτριες, ο μισθός μας μειώνεται ακόμα περισσότερο. Δεύτερον ότι όσοι από εμάς δεν έχουν να πληρώσουν, πλέον θα περισσεύουν! Και αυτό το θα περισσεύουν το λέμε με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Θα περισσεύουν οι φτωχοί, οι «αντιπαραγωγικοί» (οι χρόνια πάσχοντες, οι ψυχικά ασθενείς), οι άνεργοι, οι χωρίς χαρτιά και άλλοι τόσοι.
ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ (εμάς) ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ. Ένα τμήμα -προς το παρόν, τονίζουμε- της εργατικής τάξης σε αυτή την χώρα γίνεται αντικείμενο της πιο ολοκληρωτικής στρατιωτικής διαχείρισης. Η δημόσια τάξη (ως βασικός πυλώνας του νέου ολοκληρωτισμού) αποκτά καίριες αρμοδιότητες σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού, όπως εκεί πού θα έπρεπε να αναλαμβάνει όχι η αστυνομία, αλλά η δημόσια υγεία. Πέρυσι το κόλπο είχε την επιχείρηση εξόντωσης των χρηστών ναρκωτικών με το κυνικό όνομα «ΘΕΤΙΣ», την τρομοφοβία ότι οι μετανάστες αποτελούν «υγειονομική βόμβα», είχε ρατσιστικά πογκρόμ και δημόσια διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών στο κέντρο της Αθήνας.
ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ είναι αυτά, όχι μόνο επειδή το κράτος είναι πλέον ένα ολοκληρωτικό κράτος, αλλά κυρίως επειδή η δική μας έλλειψη οργανωμένης αντιπαράθεσης, ως εργατών και εργατριών, έχει αφήσει τους συσχετισμούς να φτάσουν εκεί που είναι. Μια έλλειψη αντιπαράθεσης που μπορεί να ξεκινάει απ’ τους γιατρούς και τους νοσηλευτές και να φτάνει μέχρι όλους τους υπόλοιπους, οι οποίοι κάποια (κακιά) στιγμή θα εμπλακούν -άμεσα ή έμμεσα, πάντως αναπόφευκτα- με τη δημόσια υγεία. Το μόνο βέβαιο είναι ότι όσο συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι δε μας αφορά το πρόβλημα μέχρι τη στιγμή που θα έχουμε την ανάγκη ενός νοσοκομείου, τότε όχι μόνο εισιτήρια θα βάλουν αλλά θα συνεχίσουν να κάνουν και ό,τι περισσότερο μπορούν για την υποτίμησή μας ως εργατών.”

αφίσα που κολλήθηκε κατά την διάρκεια της διαδήλωσης