Αλλά έχεις φτωχούς ανθρώπους που συνεργάζονται για να διεκδικήσουν ένα προσωρινό οικονομικό όφελος. Είναι μια διεκδίκηση, μια “μεταρρύθμιση”.
Δεν είναι μια μεταρρύθμιση που απο μόνη της θα μπορούσε να χτίσει ένα κίνημα. Αλλά είναι δουλειά αυτών που οργανώνονται επαναστατικά, να κάτσουν να δουν τι παίζει εκεί και να επιχειρήσουν να οργανωθούν σε σχέση μ’ αυτό.

Αυτό που παίζει είναι πως είναι πολλοί αυτοί που είναι φτωχοί και πως θέλουν αυτό να αλλάξει. Αυτός είναι ο τρόπος που έρχονται σε επαφή με τον καπιταλισμό στην καθημερινότητά τους. Ο αγώνας τους για επιβίωση. Κι αυτός είναι ένας λόγος που οι εξεγέρσεις πολύ συχνά εξελίσσονται σε μαζικές λεηλασίες. Γιατί οι άνθρωποι έχουν γαμημένες ανάγκες. Ακόμα κι όταν κλέβουν ακριβά παπούτσια -στην τελική τα περισσότερα απ’ αυτά μπορεί να τα πουλάνε στη συνέχεια. Οι λεηλασίες δεν είναι το σημείο στο οποίο η εξέγερση βγήκε εκτός θέματος -είναι αντίθετα η καταγγελία του ζητήματος που ήταν στο επίκεντρο εξαρχής. Αυτό που δε συζητιέται.

Οι κοινότητες έγχρωμων έχουν συχνά τραβήγματα με την αστυνομία, πάνω στην βάση των παράνομων οικονομιών με τις οποίες διάφοροι από μας μπορεί να αναγκαζόμαστε να εμπλακούμε για να μπορούμε να έχουμε ένα στοιχειώδες εισόδημα. Αυτή η ανάγκη για μικροπαραβατικές οικονομικές δραστηριότητες ορίζεται απ’ την ανάγκη του καπιταλισμού για  την ύπαρξη ανεργίας. Όταν ακούς τριγύρω να λένε “γάμα την αστυνομία”, δεν έχει να κάνει μόνο με τη καθημερινή ενόχληση που δέχονται απ’ αυτήν, έχει να κάνει επίσης με το ότι η αστυνομία -ακόμα κι όταν δεν είναι παράτυπα βίαιη και προχωράει σε συλλήψεις σύμφωνα με το “ορθό” γράμμα του νόμου- αποτελεί μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη ένα ακόμα εμπόδιο στην προσπάθεια τους να πληρώσουν τους λογαριασμούς, το νοίκι, το φαγητό.