[ Τζινγκλ μπελ ]
 |
|
[ Σχετικά, δείτε κι αυτά: 2 σημειώσεις για 2 απεργίες, 4 χρόνια κι έναν πόλεμο (καθημερινό -και ταξικό μέχρι το κόκκαλο): ]
“[…] Για τρεις ολόκληρες μέρες, στη Σκάλα Λακωνίας οι «αόρατοι» έκαναν (και πάλι) την εμφάνισή τους. Εκατοντάδες μετανάστες από το Πακιστάν (κατά κύριο λόγο) διαδήλωσαν στο κέντρο της πόλης σε καθημερινή βάση, από την Δευτέρα 13 / 9 έως και την Τετάρτη 15 / 9, με βασικά αιτήματα το δικαίωμα στη στέγη με ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, τον καθορισμό κατώτατου ημερομισθίου στα 35 ευρώ και το να γίνουν δεκτές οι αιτήσεις παροχής πολιτικού ασύλου που έχουν υποβάλλει. Αφορμή γι’ αυτές τις κινητοποιήσεις υπήρξε η έφοδος μπάτσων τα ξημερώματα της Παρασκευής 10 / 9, σε καταλύματα μεταναστών, η σύλληψη 59 εξ αυτών επειδή δεν είχαν άδειες παραμονής και η επιβολή πρόστιμου 112,000 ευρώ στον Έλληνα ιδιοκτήτη που (με το κεφάλι) τους νοίκιαζε κάποια άθλια καταλύματα. Αυτό το τελευταίο γεγονός αν και φαίνεται να μην αφορά άμεσα τους Πακιστανούς μετανάστες, είχε σα συνέπεια να «θορυβηθούν» κι άλλοι Λάκωνες νοικοκυραίοι, οι οποίοι κυριολεκτικά πέταξαν έξω με τις κλωτσιές τους μετανάστες (ενοίκους τους), φοβούμενοι αντίστοιχες κυρώσεις. Έτσι οι μετανάστες εργάτες βρέθηκαν (ξανά) στο δρόμο. Και τελικά κατάφεραν, μετά από τις παραπάνω κινητοποιήσεις, την Πέμπτη 16 / 9, να λάβουν τη δέσμευση του δημάρχου Σκάλας, για «αξιοπρεπή διαμονή 80 εξ αυτών με έξοδα του δήμου και των υπόλοιπων σε διάφορα σπίτια» και «νομιμοποίηση και ασφάλισή τους μέσα από τη δημιουργία Συμβουλίου Ένταξης Μεταναστών, στα πλαίσια του Καλλικράτη». Αυτά είναι τα γεγονότα. Τα οποία μαρτυρούν πολλά για την (ταξική) πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας. Τρία σημεία μας φαίνονται ενδιαφέροντα. Το πρώτο αφορά την ίδια την έφοδο των μπάτσων. Τέτοιου είδους πρακτικές είναι σαφές το που στοχεύουν. Στο βαθμό που η εκμετάλλευση της εργασίας των μεταναστών γίνεται με όλο και πιο ωμούς και βίαιους όρους, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο αυτοί (εκεί που οι συνθήκες το επιτρέπουν) να οργανώνονται ενάντια σε αυτήν. Εκεί παρεμβαίνουν το κράτος και οι μπάτσοι, στερώντας από τους μετανάστες όχι απλά το δικαίωμα στην εργασία αλλά την ίδια τη δυνατότητα της αναπαραγωγής της εργατικής τους δύναμης. Κι όλα γίνονται πιο απλά. Ένα δεύτερο σημείο αφορά στις συνέπειες που έχουν για τα μικρά και μεγάλα αφεντικά τέτοιες πρακτικές. Όλοι εκείνοι που εκμεταλλεύονται τους μετανάστες εργάτες,είτε σαν αφεντικά στην αγροτική παραγωγή, είτε σαν ιδιοκτήτες που τους «προσφέρουν» στέγη, προφανώς πλήττονται άμεσα. Και μπορεί να «παρακάμπτουν» τα ρατσιστικά τους πιστεύω, όταν μπαίνουν στη ζυγαριά δίπλα στα φράγκα που κερδίζουν. Το τρίτο σημείο αφορά μια διαπίστωση που πλέον μοιάζει κοινότυπη: οι μετανάστες εργάτες βγαίνουν στο δρόμο και διεκδικούν, χωρίς φόβο αλλά με πάθος. Και την ίδια στιγμή που οι «ταξικές δυνάμεις» του τόπου μετράνε προεκλογικά κουκιά, εκείνοι (συνειδητά ή ασυνείδητα) υποδεικνύουν, τα μέτωπα, τις κατευθύνσεις του ταξικού πολέμου.“ περιοδικό Antifa Barricada, τεύχος 10, Σεπτέμβρης – Οκτώβρης 2010
“…Από τις 1 έως 7 Ιουλίου 2014 λαμβάνει χώρα στη Σκάλα Λακωνίας μια απεργία διαφορετική από τις άλλες: εκατοντάδες Πακιστανοί εργάτες μπλοκάρουν πλήρως την συγκομιδή, διαλογή, συσκευασία και διανομή πορτοκαλιών της περιοχής στηριζόμενοι μόνο στις μεταξύ τους σχέσεις και πέρα από τις (έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτες για τους ίδιους) κομματικές και συνδικαλιστικές διαμεσολαβήσεις. Η απεργία ως μέσο πάλης έρχεται σαν αποτέλεσμα της σύνδεσης που κάνουν οι ίδιοι ανάμεσα στα αστυνομικά πογκρόμ και την αναπαραγωγή των ίδιων των συνθηκών ζωής τους. Αρνούμενοι να συνεχίσουν να εργάζονται, εναντιώνονται στο σύνολο των ρατσιστικών συνθηκών ζωής που τους επιβάλλεται. Κόντρα στις φιλανθρωπικές φλυαρίες, ο δυναμικός αγώνας τους υπό δυσανάλογα αντίξοες συνθήκες αποτελεί για εμάς παράδειγμα. Η ήττα τους είναι και δικιά μας.”
απ’ το κάλεσμα μιας (ακυρωθείσας) εκδήλωσης απ’ την Πρωτοβουλία για την κυκλοφορία των αγώνων
|