Η διπλή εκτέλεση στο Ν. Ηράκλειο δεν πρόκειται να αλλάξει στο ελάχιστο τις ρατσιστικές και μιλιταριστικές απόψεις (και πρακτικές) των ελλήνων μικροαστών. Δεν πρόκειται να σταματήσει το νέο ολοκληρωτισμό του κράτους, των αφεντικών. Το αντίθετο. Υιοθετώντας μια λογική αντιποίνων, προετοιμάζει το έδαφος για “αντίποινα στα αντίποινα”. Πολλαπλασιάζει την παραγωγή και την αναπαραγωγή του φόβου, σε μια εποχή που ο φόβος είναι η κύρια τακτική της εξουσίας. Οι θεωρητικοί των “δυο άκρων” γελούν τώρα κάτω απ’ τα μουστάκια τους: νιώθουν δικαιωμένοι. Αυτοί ξέρουν καλά πόσο μακρυά μπορούν να πάνε τη λεηλασία της ζωής μας οι μηχανές του φόβου και του ατομισμού / κυνισμού.

Φασισμός δεν είναι μόνο οι μαχαιροβγάλτες και οι τραμπούκοι. Φασισμός δεν είναι μόνο οι παρακρατικοί. Ο φασισμός είναι βασικός πυλώνας του σύγχρονου ολοκληρωτικού κράτους για την επιβολή και εδραίωση της εξουσίας των αφεντικών. Και υπάρχει παντού. Υπάρχει στον φράκτη του Έβρου και στα ναυάγια πλοιαρίων στο Αιγαίο. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και στον “Ξένιο Δία”. Στις Μανωλάδες όπου η άγρια εκμεταλλευόμενη εργασία αμείβεται με σφαίρες. Υπάρχει στα διατάγματα των αφεντικών για το πόσο και πως θα δουλεύουμε και για το “πόσο αξίζει να πληρωνόμαστε”. Στις απολύσεις που γίνονται επαναπροσλήψεις με χειρότερους όρους. Υπάρχει στα νοσοκομεία όπου οι άρρωστοι είναι πρώτα πελάτες. Όπου όσοι δεν έχουν τα φράγκα να πληρώνουν από την τσέπη τους νοσήλια και φάρμακα είναι αναλώσιμοι. Υπάρχει στην ατελείωτη ψυχολογική και συναισθηματική βία “του έθνους που κινδυνεύει”…(δήθεν) να χρεωκοπήσει. Στη βία που πετάει ανθρώπους στο περιθώριο και τους κάνει να νιώθουν περιττοί. Στην υλική, διανοητική και συναισθηματική μας υποτίμηση. Υπάρχει στην αύξηση των κερδών για τα αφεντικά και στην αύξηση της μιζέριας για εμάς.
Για όσο καιρό η σύγχρονη εργατική τάξη θα αρνείται τον μαχητικό εαυτό της και το αδιαπραγμάτευτο δίκιο της, για όσο καιρό οι σύγχρονοι εργάτες και εργάτριες θα παριστάνουμε ότι δεν υπάρχουμε, ο νέος ολοκληρωτισμός σε όλες τις μορφές του θα νικάει. Γιατί αυτός είναι ο στόχος του: να δέσει χειροπόδαρα την αληθινή δημιουργό του πλούτου, την εργασία.

Ας μην έχει κανείς βολικές αυταπάτες. Η αντιμετώπιση της βίας του κράτους, του κεφάλαιου και των συμμάχων τους δεν πρόκειται να γίνει με “σκορ δολοφονημένων”, με προσθαφαιρέσεις πτωμάτων και με πολλαπλασιασμούς φόβων. Θα γίνει μόνο όταν σημαντικά, έστω και μειοψηφικά τμήματα της τάξης μας, θα ανακτήσουν την μαχητική εμπιστοσύνη στις δικές τους δυνάμεις.