Θυμάται κανείς την εποχή που η διεθνής κρατική αντιτρομοκρατική ψύχωση αφορούσε τα αεροπλάνα και τα αεροδρόμια αποκλειστικά, λες και οι “τρομοκράτες” δεν είχαν άλλες ιδέες καταστροφής; Γιατί εκείνη η αερο-ψύχωση; Επειδή έπρεπε να εξοπλιστούν ασφαλίτικα τα αεροδρόμια σαν βασικοί σταθμοί μετακινήσεων, και να ενταθεί ο φόβος.

Σε αντίθεση, οι πρόσφυγες (και οι μετανάστες) αποδεικνύονται αισθητικά (και διανοητικά) “αξιολύπητοι” ακριβώς επειδή κάνουν (και μάλιστα μαζικά) αυτό που στον πρώτο κόσμο θεωρείται ξεπερασμένο: περπατάνε χιλιόμετρα ή στοιβάζονται σε πλεούμενα χωρίς κανέναν κανόνα ασφαλείας (εκτός απ’ τα ατομικά τους σωσίβια, αν μπορούν να θεωρηθούν ασφαλή).

Φυσικά ο συγκεκριμένος ρατσισμός εναντίον τους δεν είναι μόνο σημειολογικός. Τα “γραφεία παράνομων ταξιδιών” δουλεύουν και βγάζουν πολλά ακριβώς επειδή έχουν το σιωπηλό αλλά σαφές “ελευθέρας” απ’ τα πονόψυχα πρωτοκοσμικά κράτη “επι του εδάφους” (και “επί της θάλασσας”).

Εν τω μεταξύ η μισο-ανθρωπιστική τακτική του Βερολίνου για μοιρασιά μερικών χιλιάδων προσφύγων στα ευρωπαϊκά κράτη συναντάει ανοικτές και υπόγειες αρνήσεις· ρατσισμό ή “δεν βγαίνουμε”. Προφανώς υπάρχει μια ηγεμονική χρήση της ανθρωπιστικής soft power απ’ τη μεριά της γερμανικής κυβέρνησης, και κατά συνέπεια τα ανάλογα τσινίσματα. Αλλά είναι αυτός αρκετός λόγος για να συνεχίζει η δολοφονία δεκάδων προσφύγων και κάθε είδους φυγάδων στα λίγες εκατοντάδες μήκος περάσματα του Αιγαίου;

Αν κάποια persona του αντιρατσισμού είχε πει “δεν πρόκειται ποτέ να πούμε σε κάποιον που πνίγεται στη Μεσόγειο ‘φίλε, δεν έχουμε λεφτά΄” τότε θα είχε γίνει σημαία και στα μέρη μας. Το είπε ο τρισκατάρατος Σόιμπλε όμως. Οπότε ισχύει: “… θέλουμε λεφτά”…. Το λένε κι άλλοι άλλωστε….