Όλοι και όλες που αυτοκτονούν ανήκουν σε μια πολύ ευρύτερη κατηγορία στρατιωτών και αξιωματικών που υπηρέτησαν αυτές τις εκστρατείες και, στη συνέχεια, μετά την επιστροφή τους, βρίσκονται υπό ιατρική επιτήρηση υποφέροντας από μετατραυματικές ψυχολογικές διαταραχές. Για να το πούμε απλά πρόκειται για κάμποσες χιλιάδες “φονικές μηχανές” του πρωτοκοσμικού στρατού (εν προκειμένω κυρίως αλλά όχι μόνο του αμερικανικού) που τρελλάθηκαν μετά απ’ αυτά που έκαναν οι ίδιοι ή είδαν να κάνουν άλλοι σε βάρος των ιρακινών και των αφγανών. 

Ζητάω συγγνώμη που έφτασα σ’ αυτό το σημείο.

Όσο μπορώ να θυμηθώ το κίνητρό μου για να είμαι όρθιος κάθε μέρα, όλον αυτόν τον καιρό, ήταν για να μην αναγκαστείτε να με θάψετε. Αλλά τα πράγματα με μένα γίνονται συνέχεια χειρότερα, και έτσι κατάλαβα ότι το να σας απαλλάξω από μια κηδεία δεν είναι επαρκής λόγος για να ζω. Γιατί η αλήθεια είναι ότι η κατάστασή μου δεν βελτιώνεται, ούτε πρόκειται να βελτιωθεί, κι αντίθετα θα χειροτερεύει όσο περνάει ο καιρός. Κοιτώντας το πράγμα λογικά, είναι καλύτερα απλά να τελειώνω μια ώρα αρχίτερα.
Θα λυπηθείτε ίσως για κάποιον καιρό, αλλά σιγά σιγά θα ξεχάσετε. Κι αυτό είναι καλύτερο απ’ το να σας φορτώνω την μιζέρια μου τα χρόνια και τις δεκαετίες που έρχονται, και να σας ρίχνω μαζί μου… Πραγματικά προσπάθησα να σταθώ όρθιος εδώ και πάνω από δέκα χρόνια. Κάθε μέρα ήταν μια ακόμα προσπάθεια να σας δείξω, υπομένοντας έναν εσωτερικό ανείπωτο τρόμο, ότι υπάρχω μαζί σας. Αλλά η αλήθεια είναι πως ήμουν ένα φάντασμα, που έπιανα όσο λιγότερο χώρο γινόταν, έτσι ώστε να περάσει απαρατήρητη η απουσία μου. Γιατί, κι αυτό είναι αλήθεια, έχω χαθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό.
Το κορμί μου δεν είναι τίποτα άλλο από μια φυλακή, μια πηγή πόνου και προβλημάτων. Αυτό που έχω πάθει μου προκαλεί τέτοιο πόνο που ακόμα και τα πιο ισχυρά φάρμακα δεν θα μπορούσαν να μετριάσουν, και δεν υπάρχει θεραπεία. Κάθε μέρα, όλη την ημέρα, μια αγωνία που ουρλιάζει διαπερνά τα νεύρα μου…. Το μυαλό μου είναι μια χωματερή γεμάτη εικόνες απίστευτου τρόμου, ασταμάτησης κατάθλιψης και φόβου…. Απλά πράγματα που ο καθένας μπορεί να κάνει είναι αδύνατα για μένα. Δεν μπορώ να γελάσω ή να κλάψω. Δεν μπορώ να χαρώ τίποτα. Τα πάντα προσπερνούν μπροστά μου μέχρι να ξανακοιμηθώ. Οπότε, το να κοιμηθώ για πάντα, μοιάζει να είναι το μόνο έλεος.
… Η αλήθεια είναι αυτή: την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί, αναγκάστηκα να συμμετάσχω σε πράγματα των οποίων το μέγεθος είναι δύσκολο να περιγραφτεί. Εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Παρότι δεν συμμετείχα σ’ αυτά με τη θέλησή μου, και παρότι η μόνη μου σκέψη ήταν να κάνω ό,τι μπορώ για να τα σταματήσω, είναι μερικά πράγματα απ’ τα οποία κανείς δεν έχει δρόμο γυρισμού. Νοιώθω κάπως περήφανος που προσπάθησα να τα σταματήσω, γιατί το να ξαναζείς κανονικά μετά απ’ την συμμετοχή σου σε τέτοιες πράξεις και καταστάσεις είναι το σημάδι ότι είσαι άρρωστος. Αυτές οι καταστάσεις πάνε πολύ μακρύτερα απ’ όσο νομίζει κανείς.
Το να με αναγκάζουν να κάνω τέτοια πράγματα και ύστερα να με αναγκάζουν να συμμετάσχω στην συγκάλυψή τους είναι κάτι που καμία κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα να απαιτεί.
… Υπάρχει κανάς λόγος ανησυχίας που τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι 22 βεταράνοι αυτοκτονούν κάθε μέρα; Ο αριθμός είναι μεγαλύτερος απ’ τα παιδιά που σκοτώθηκαν στο Sandy Hook, κι αυτό συμβαίνει καθημερινά… Γιατί ο πρόεδρος δεν ασχολείται; Ίσως επειδή δεν μας σκοτώνει κάποιος μεμονωμένος παρανοϊκός αλλά το ίδιο το δικό τους σύστημα, ένα σύστημα απανθρωπιάς, εγκατάλειψης και αδιαφορίας. Κι έτσι μένουμε σε μια κατάσταση διαρκούς πόνου, μιζέριας, φτώχιας και ατιμίας. Σας διαβεβαιώ ότι όταν ο αριθμός αυτών των βεταράνων που αυτοκτονούν να αρχίσει να μικραίνει, αυτό θα οφείλεται απλά στο γεγονός πως όλοι όσοι σπρώχτηκαν στην άκρη του γκρεμού θα είναι ήδη νεκροί.
Κι όλα αυτά γιατί; Για την θρησκευτική παράνοια του Μπους; Ή για την αυξανόμενη περιουσία του Τσένι και των φίλων του; Γι’ αυτούς καταστράφηκαν οι ζωές μας.
Μετά την πρώτη συμμετοχή μου προσπάθησα να κάνω τα πάντα για να διορθώσω την κατάσταση. Προσπάθησα να ανέβω σε μια θέση μεγαλύτερης εξουσίας και επιρροής, για να μπορώ να εμποδίσω διάφορα. Ξανακατάχτηκα λοιπόν, έχοντας αποφασίσει ότι ο σπουδαιότερος στόχος μου θα είναι να σώσω ζωές. Αλλά η αλήθεια είναι πως όσους κι αν έσωσα αυτό δεν μπορεί να ξαναφέρει στη ζωή εκείνους που δολοφονήθηκαν.
Μετά από όλα αυτά ήλπισα για κάποιον καιρό ότι αυτή η ιστορία με το φιλμ θα μπορούσε να βοηθήσει να παρουσιαστεί η μεγάλη αλήθεια, κι έτσι κάπως να με συγχωρέσουν όλοι αυτοί που τους έβλαψα. Αλλά κι αυτό τώρα πια μου φαίνεται μακρινό. Φοβάμαι ότι, όπως και σε κάθε τι που μπλέκονται άνθρωποι που δεν μπορούν να καταλάβουν επειδή δεν έζησαν τις καταστάσεις, έτσι και ένα τέτοιο φίλμ θα γινόταν ένα πάτημα για τις καριέρες διάφορων.
Η τελευταία σκέψη που με κράτησε για κάποιο διάστημα ζωντανό ήταν η ιδέα μιας τελικής αποστολής. Είναι αλήθεια ότι ένοιωθα μια ανακούφιση όταν έκανα πράγματα που είχαν να κάνουν με την ζωή και τον θάνατο. Ενώ είναι ευχάριστη και παρήγορη η σκέψη ότι κάποιος με τα δικά μου προσόντα, την πείρα και το δολοφονικό ένστικτο μπορεί να κάνει το καλό, η αλήθεια είναι ότι μια τέτοια σκέψη δεν είναι ρεαλιστική. Γιατί πρώτα απ’ όλα θα έπρεπε να έχω οικονομική και επιμελητειακή υποστήριξη σε μια τέτοια αποστολή, και επιπλέον είναι σίγουρο ότι θα πέθαινα με φρικιαστικό τρόπο, θα υπήρχαν διεθνείς επιπλοκές σ’ αυτό, και θα χαρακτηριζόμουν σαν τρομοκράτης απ’ τα μήντια. Όμως τελικά αυτό που στ’ αλήθεια με σταμάτησε είναι πως είμαι πια πολύ άρρωστος για να γίνω αποτελεσματικός στο πεδίο της μάχης.
Κι έτσι πρακτικά δεν μου έμεινε τίποτα. Είμαι εντελώς παγιδευμένος στο πόλεμο για να ζήσω ειρηνικά, και πολύ κατεστραμμένος για να δώσω μια τελευταία μάχη. Παρατημένος απ’ όσους καταφέρνουν να πάρουν τον εύκολο δρόμο, ένα παθητικό. Οπότε, όπως βλέπετε, όχι μόνο για μένα είναι καλύτερα να πεθάνω, αλλά και ο κόσμος θα είναι καλύτερος χωρίς εμένα.
Κι αυτές οι σκέψεις με οδήγησαν σ’ αυτήν την πραγματική τελευταία αποστολή. Δεν είναι αυτοκτονία αλλά ένας λυτρωτικός φόνος. Ξέρω πως να σκοτώνω, και ξέρω πως να σκοτώνω χωρίς ενδιάμεσο πόνο. Θα γίνει γρήγορα και χωρίς να υποφέρω. Και πάνω απ’ όλα θα ελευθερωθώ. Δεν θα πονάω άλλο. Δεν θα βλέπω εφιάλτες. Δεν θα με τυρρανούν οι αναμνήσεις και οι παραισθήσεις. Δεν θα φοβάμαι ούτε θα έχω κατάθλιψη.
Θα είμαι ελεύθερος.
Σας ζητάω να χαρείτε για πάρτη μου. Είναι ίσως η καλύτερη απόδραση που θα μπορούσα να ελπίζω για τον εαυτό μου. Σας ζητώ να το αποδεχτείτε και να είστε χαρούμενοι για μένα.

*Σύμφωνα με το καναδέζικο κανάλι cbc έχουν αυτοκτονήσει 129 καναδοί “βετεράνοι” πεζοναύτες απ’ την αρχή της εκστρατείας στο αφγανιστάν, ενώ το ίδιο διάστημα οι απώλειες του καναδικού στρατού στο “πεδίο της μάχης” ήταν 158 νεκροί.