Τον Απρίλιο του 2012 ο Πρετεντέρης δεν είχε ακόμη πέσει από τα σύννεφα. Τον Απρίλιο του 2012 πολλοί ακόμη πανηγύριζαν για την πολιτική έξωση του Παπανδρέου του Β. Τον Απρίλιο του 2012, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, ξεκίνησε ένα πραγματικό κυνήγι μαγισσών σε βάρος εργατριών της βιομηχανίας του σεξ, στα πλαίσια της επιχείρησης «υγειονομικές βόμβες» στο κέντρο της Αθηνάς. Της οποίας η πρώτη φάση ξεκίνησε με τις εκκενώσεις σπιτιών μεταναστών και κατέληξε στην διαπόμπευση δώδεκα τοξικοεξαρτημένων γυναικών που δημοσιοποιηθήκαν τα στοιχεία τους, πάντα στο όνομα της προστασίας της δημόσιας υγείας. Μετά έγιναν οι εκλογές και την προστασία, γενικώς, την ανέλαβαν άλλοι. Οι γνωστοί παρακρατικοί. Ξεχάστηκε ο Λοβέρδος, τότε υπουργός υγείας, ξεχάστηκε η συνεργασία του ΚΕΕΛΠΝΟ με τους μπάτσους, ξεχάστηκε γενικώς το ποιος δούλεψε ώστε ο φασισμός, και όχι απλά οι παρακρατικοί της χ.α., να γίνει τρέχουσα πολιτική άποψη.
Το ντοκιμαντέρ «Ruins» αφορά αυτήν την σε γενικές γραμμές ξεχασμένη κι όμως πρόσφατη ιστορία. Με πλάνα από δελτία ειδήσεων εκείνων των ημερών, δηλώσεις ειδικών επί του θέματος και συνεντεύξεις από τις γυναίκες που τότε βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα, κατορθώνει να μεταφέρει επί οθόνης το βαρύ κλίμα εκείνων των ημερών. Ο φακός της κάμερας στέκεται σε χέρια που κινούνται νευρικά, φανερώνοντας έκδηλη αμηχανία. Και «σπασμένες» φωνές γυναικών, οικείων προσώπων τους, συγγενών, που αφηγούνται το Χρονικό του εγκλήματος. Το κυνηγητό, την σύλληψη, την διαπόμπευση, την φυλάκιση. Τις συνοπτικές διαδικασίες. «Μας είπαν πως είναι μια απλή προσαγωγή». «Κανείς δε μας έλεγε αν και για ποιο πράγμα κατηγορούμαστε». «Στα κρατητήρια μας άφηναν το φαγητό έξω από την πόρτα και έφευγαν. Για να μην έρθουν σε καμία επαφή μαζί μας».
Γυναίκες, πουτάνες, πρεζάκηδες. Σημείο τήξης. Στερεότυπα βαθιά ριζωμένα στα μαύρα σπλάχνα αυτής της κοινωνίας συναντήθηκαν με την κρυφή γοητεία του σαδισμού. Με την αλλοτρίωση του να απολαμβάνεις το βασανιστήριο «κάποιας που το άξιζε». Γιατί εκείνη, εκείνες συνειδητά ξέφευγαν από την «πεπατημένη». Γιατί στέκονταν εκεί, σε πιάτσες τοξικοεξαρτημένων και στέκια παράνομης πορνείας να υπενθυμίζουν στους περαστικούς και τους διαβάτες την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, τις αμαρτίες τους. Και τότε όλοι ταράζονταν. Ταραζόντουσαν οι λεβέντες που μέχρι χτες στα γιαπιά και τα καφενεία περηφανευόντουσαν για το πόσες «πήδηξαν» επί πληρωμή. Ενοχλούνταν οι καθωσπρέπει κυρίες στα οικογενειακό τραπέζια που έβλεπαν τους άντρες τους να κρυφοκοιτάζουν τα στήθια της ανήλικης κόρης τους. Θίγονταν οι ευυπόληπτοι πολίτες που μεταξύ σοβαρού και αστείου θεωρούν τις γυναίκες «ανανεώσιμες πηγές ενέργειας». Της ματαιοδοξίας τους φυσικά.
Όλοι αυτοί, οι καθημερινοί κατά τ’ άλλα οικείοι κανίβαλοι, ανακάλυψαν αίφνης την Αμερική, είπαν πως φοβηθήκαν, πως τρόμαξαν. Και εν χορώ ούρλιαξαν «στην πυρά». Στην πυρά οι γυναίκες, στην πυρά οι πουτάνες, στην πυρά οι τοξικοεξαρτημένοι. Και ανέθεσαν στο κράτος τους, τους γιατρούς τους και τους μπάτσους τους να εξαφανίσουν, έστω και προσωρινά, την απειλή. Θυμίζει μήπως τίποτα αυτό; Θυμίζουν τίποτα οι καθώς πρέπει χειροκροτητές της βαρβαρότητας; Θυμίζουν τίποτα οι «αγανακτισμένοι» ή απογοητευμένοι ψηφοφόροι που ανέθεσαν σε κάποιους άλλους που μοιάζαν «δυνατοί» να ξεβρωμίσουν τον τόπο; Θυμίζουν πολλά. Θυμίζουν πως ο σπόρος για τους παρακρατικούς της χ.α. έπεσε πολύ πριν αυτοί «φυτρώσουν». Θυμίζουν πως για να μπουν στη Βουλή έβαλαν -και βάζουν- το χεράκι τους πολύ περισσότεροι από τους ψηφοφόρους τους. Θυμίζουν τέλος πως ειδικά σ’ αυτή την εποχή η πάλη ενάντια στον φασισμό περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από την αντιπαράθεση με την χρυσή αυγή. Γι’ αυτό και η άρτια διοργανωμένη εκδήλωση του «Αντιφασιστικού Δικτύου στα Βόρεια», στις 5 Νοεμβρίου, έχει μια ξεχωριστή αξία. Γιατί ξαναθυμίζει πως ο αντιφασισμός δεν εξαντλείται σε αγκυλωτούς και κέλτικους σταυρούς. Έχει περιεχόμενα και αφορά σε σχέσεις εξουσίας, που καθημερινά μαχόμαστε.
*Ruins σημαίνει ερείπια. Δηλαδή ό, τι έχει απομείνει από την καταστροφική παρέμβαση κάποιου τρίτου, αυτό που μόλις μετά βίας στέκεται στα πόδια του. Μ’ αυτή την έννοια, ο τίτλος Ruins, δεν αναφέρεται σε εργάτριες του σεξ, οροθετικές γυναίκες και τοξικοεξαρτημένους. Αναφέρεται σε μια κοινωνία που κάθε μέρα ανακαλύπτει πως το βαρέλι της ξεφτίλας έχει διπλό πάτο.
|
