«Χρειάζεται μία γενική και καθολική αποδιάρθρωση της βασικής και διαχρονικής ιδεολογίας του πανεπιστημίου: χρειάζεται να κατεβάσουμε τη γνώση από το βάθρο της αιώνιας αξίας, από το βάθρο της απόλυτης αλήθειας και των συμβολισμών της. Χρειάζεται, να δούμε -επιτέλους- τις πραγματικές, τις υλικές διαστάσεις και λειτουργίες της παραγωγής γνώσης και των περιεχομένων της. Να δούμε πώς αυτή η επιστημονική “οικονομία της αλήθειας” επάγεται συγκεκριμένα αποτελέσματα εξουσίας, την ίδια στιγμή που αποκρύπτει κάθε ίχνος υλικότητας. Κι αλλιώς: να ακολουθήσουμε το χρήμα, να δούμε τα πρόσωπα και τα αντικείμενα, να καταλάβουμε τις σχέσεις, να αντιληφθούμε τις στρατηγικές, τις κατευθύνσεις, τους σκοπούς.
Και να τα κάνουμε αυτά, γιατί η τρέχουσα γνωσιολογική παραγωγή, η τρέχουσα “αλήθεια” του ελληνικού πανεπιστήμιου και η ακαδημαϊκή κοινότητά του συντονίζεται με ολοένα και μεγαλύτερη ταχύτητα με το παράδειγμα του νέου ολοκληρωτισμού, με το φασισμό του ελληνικού κράτους και το μιλιταρισμό του 21ου αιώνα.
Γιατί, αν αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας σαν κομμάτι της πολυεθνικής εργατικής τάξης, αυτό μας αντιστοιχεί. Μας αντιστοιχεί να επανεφεύρουμε τους τρόπους για να πολεμήσουμε αυτή τη συνθήκη. Και αυτό είναι καθήκον συλλογικό, επιτακτικό, ταξικό. Είναι καθήκον αντιμιλιταριστικό και αντιφασιστικό.»

(από τον επίλογο της έκδοσης “ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ – πόλεμος, επιστήμη, ακαδημία και η λειτουργία τους στο ελληνικό παράδειγμα”. Κυκλοφορεί εκεί έξω, απ’ τους διαρρήκτ(ρι)ες της φοιτητικής κουλτούρας)