THE COUP/ 5 MILLION WAYS TO KILL A CEO (LIVE-2012)

Oι The Coup, ξεκινώντας απ’ το 1991, αποτελούν έναν “ζωντανό θρύλο” του αμερικάνικου χιπ χοπ (μεταξύ άλλων, το διάσημο αμερικανικό περιοδικό “Billboard” τους αποκάλεσε το 2006, με μια δόση αυθάδειας, το σπουδαιότερο χιπ χοπ σχήμα της δεκαετίας που είχε προηγηθεί). Τα κομμάτια τους, έντονα πολιτικά, μιξάροντας το ραπ με το φανκ, την σόουλ και το πανκ, αρπάζουν αφορμές από ευχάριστα θέματα της καθημερινής ζωής όπως η αστυνομική βία, το να δουλεύεις σε μαγαζιά φαστ φουντ ή το να παραβρίσκεσαι σε κοκαϊνο-πάρτυ διοργανωμένα από εμετικούς πλούσιους τύπους. Απέναντι σ’ όλα αυτά, όμως, οι Coup και ο Boots Riley (ακτιβιστής, mc και στιχουργός τους) δεν κλαίγονται: βγάζουν μπροστά το χιούμορ -και τον θυμό τους.
(Ακολουθούν αποσπάσματα από πρόσφατες συνεντεύξεις του Riley)


Θες να μας μιλήσεις για το πώς γράφεις τραγούδια; Ξεκινάς με έναν χαρακτήρα, με μια κατάσταση; Ξεκινάς με κάτι που σου τυχαίνει στη ζωή σου, ή λειτουργείς σε μια λογική ενός “concept”; 
Riley: Είναι διαφορετικό για κάθε τραγούδι. Το “Me and Jesus the Pimp in a ’79 Grenada Last Night” ξεκίνησε επειδή ήθελα να γράψω ένα τραγούδι για τον σεξισμό, αλλά δεν ήθελα να το κάνω με έναν μηχανικό τρόπο και να λέει, ξέρω ‘γω, «Μην είσαι σεξιστής!”, γιατί εγώ δεν μιλάω έτσι στην καθημερινή μου ζωή. Μερικές φορές χρειάζεται χρόνος και κόπος για να καταφέρεις να βγάλεις αυτό που πραγματικά σημαίνουν κάποιες ιδέες για σένα. Αυτό ισχύει ακόμα κι όταν δεν πας να γράψεις ένα τραγούδι. Διάφορα απ’ αυτά που όλοι μας λέμε και κάνουμε κατά καιρούς, δεν είναι παρά αναμασημένα πράγματα που έχουν να κάνουν με το τι νομίζουμε ότι θα έπρεπε να λέμε και να κάνουμε. Στην πραγματικότητα, ξέρω ότι μπορεί να μην είμαι τόσο άμεσα θιγόμενος από τις σεξισμό, ωστόσο, η ζωή μου γίνεται πιο φτωχή εξαιτίας του, οπότε άρχισα να σκέφτομαι σχετικά με τις επιπτώσεις όλων αυτών των σχέσεων στις οποίες οι άνθρωποι καταναλώνουν ο ένας τον άλλο. Έτσι προέκυψε ο χαρακτήρας του συγκεκριμένου τραγουδιού. Το “Me and Jesus the Pimp” μου πήρε, με όλες τις εκκινήσεις και στάσεις, οκτώ μήνες για να το τελειώσω απ’ την στιγμή που έγραψα την πρώτη γραμμή. Έπειτα, υπάρχουν και τραγούδια που μου έχουν πάρει 10 λεπτά για να τα γράψω. Σε διάφορες περιπτώσεις βοηθάνε και τα ψέμματα που μπορεί να είχα πει στην εταιρεία. Για το Party Music τους είχα πει, “Είμαστε εντάξει, το πρώτο single είναι έτοιμο“, γιατί είχα τη μουσική και είχα και μια γενική ιδέα για το “5 Millions Ways to Kill a CEO” -αλλά δεν είχα στίχους. Στη συνέχεια όταν το άλμπουμ ήταν να κλείσει, είχαμε κλεισμένη μια ημερομηνία για mastering και εγώ έπρεπε να πάω στο αεροδρόμιο. Αν έχανα το αεροπλάνο, δεν θα υπήρχε άλλη ημερομηνία για mastering για τους επόμενους δυο μήνες, οπότε και το άλμπουμ δεν θα έβγαινε μέχρι το επόμενο έτος. Είχαμε μια-δυο ώρες πριν να φύγω και αισθανόμουν πως δεν υπήρχε το τραγούδι που να “ανοίγει” τον δίσκο. Έδωσα τη μουσική στον Matt Kelly και του είπα “Αρχίστε την μίξη, βγαίνω λίγο απ’ το δωμάτιο για να γράψω τους στίχους.” Έγραψα τους στίχους για να “Everythang” σε 10 ή 15 λεπτά. Αλλά γενικά δεν νομίζω ότι υπάρχει κανόνας.

Έχω ακούσει να σε αποκαλούν μαρξιστή. Θεωρείς τον εαυτό σου μαρξιστή;
Riley: Θεωρώ τον εαυτό μου κομμουνιστή. Θέλω να πω, μερικές φορές διάφοροι τύποι που αυτοαποκαλούνται “μαρξιστές” ή “λενινιστές” μου φαίνονται σαν να αναζητούν την απόλυτη αλήθεια αποκλειστικά σε κάποια κείμενα λες και είναι η βίβλος…
Αυτό που λέω είναι ότι όλοι εξακολουθούμε να μαθαίνουμε και να προσπαθούμε να καταλάβουμε και ξέρω πως αυτό που δεν θέλω είναι αυτή την “αντιπροσωπευτική δημοκρατία”, όπου εκλέγουμε κάποιους που υποτίθεται πως μας εκπροσωπούν. Θέλω ο ίδιος ο πλούτος των κοινωνιών που ζούμε να διανέμεται “δημοκρατικά”, θέλω οι ίδιοι οι άνθρωποι να μπορούν να ελέγχουν δημοκρατικά τον πλούτο που παράγουν.

Αφού έβαλες το ζήτημα του “μοιράσματος” για το ζήτημα της παράνομης διακίνησης της μουσικής στο διαδίκτυο τι γνώμη έχεις;
Riley:Κοίτα προς το παρόν πιστεύω πως απλά αλλάζει το γήπεδο του παιχνιδιού. Μέχρι πρόσφατα οι καταναλωτές ξόδευαν χρήματα για να αγοράσουν την ηχογραφημένη μουσική, ενώ τώρα ξοδεύουν χρήματα στην κατανάλωση της ίδιας της εμπειρίας του να δεις ένα σόου. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι κακό ότι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να ακούσουν περισσότερη μουσική και να επιλέξουν να στηρίξουν και οικονομικά αυτό που τους αρέσει πηγαίνοντας να δουν μια μπάντα ζωντανά, στην οποία περίπτωση πάει και μεγαλύτερο ποσοστό των χρημάτων στην ίδια την μπάντα και όχι στον μεσάζοντα.

Γιατί πιστεύεις ότι πέθανε εκείνο το πρώτο κύμα του πολιτικού ραπ και γιατί το δημοφιλές ραπ άλλαξε την κατεύθυνσή του;
Riley:Γιατί τότε υπήρχαν διάφοροι άνθρωποι εκεί έξω που έλεγαν πράγματα, την στιγμή που δεν υπήρχε ένα πραγματικό πολιτικό κίνημα για να τα υποστηρίξει. Κι αυτή είναι η αλήθεια. Ισχύει ότι φυσούσε ένας “ελπιδοφόρος άνεμος” να το πούμε έτσι, εκείνη την εποχή, στην μουσική: οι Public Enemy, οι X Clan κι όλη αυτή η κατάσταση -αλλά δεν υπήρχε ένα κίνημα δίπλα σ’ αυτήν για να να το κάνει αληθινό. Οπότε όλες αυτές οι ιδέες δεν συνδέονταν με κάτι προσιτό για όλους αυτούς που τις ακούγανε στις κασέτες τους. Οπότε μπορεί να φορούσες μπλούζα με σήματα της αφρικάνικης υπερηφάνιας, αλλά μετά γύριζες στο σπίτι, το ψυγείο σου ήταν άδειο και ήσουν στο πακέτο για να πληρώσεις το νοίκι. Οπότε συνειδητά ή ασυνείδητα αυτή η μουσική μπορεί να καταντούσε να μοιάζει “ρομαντική”, ενώ ένα τραγούδι που θα έλεγε για το πώς μπορούσες να σπρώξεις λίγο κράκ για να βγάλεις 10 $, έμοιαζε και ήταν συνδεδεμένο με μια πραγματικότητα. Σκατά πραγματικότητα, αλλά πραγματικότητα. Οπότε χρειαζόμαστε το κίνημα που θα γεννήσει την νέα πολιτική μουσική. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει κίνημα, αλλά είναι ακόμα μικρό -κι αυτή την στιγμή εγώ κάνω μουσική απ’ την μία για να αγγίξω νέους ανθρώπους και να τους κάνω να συνδεθούν με το κίνημα και απ’ την άλλη για να ωθήσω εκείνους που απαρτίζουν το κίνημα να αντικρύσουν και να πλησιάσουν οι ίδιοι αυτούς τους νέους ανθρώπους.