JARED PAUL/ SIX IS NINE

-Τι σ’ έκανε να γράψεις το “6 is 9”;  Τι βρήκες σ’ εκείνο το κομμάτι του Hendrix  που σ’ έκανε να καταλήξεις σ’ αυτό το τραγούδι;
JP: Το “”If 6 Was 9” ήταν πάντοτε για μένα ένα απ’ τα καλύτερα κομμάτια του Jimi. Σπουδαίοι στίχοι, σπουδαία ιδέα, σπουδαία μουσική σύνθεση. Η κιθάρα έχει τόσο κουλ και αλήτικο ρυθμό, που πάντοτε ήθελα να ραπάρω από πάνω της.
Πέρα απ’ αυτό, παρόλο που ο Jimi Hendrix είναι γνωστός στους περισσότερους απλά σαν ο καλύτερος κιθαρίστας στην ιστορία και σαν αντικείμενο για ποπ αφίσες και σχεδιάκια για t shirt, στην πραγματικότητα ήταν ριζοσπάστης: ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στον καπιταλισμό και ολότελα αντίθετος στην ομογενοποίηση της κουλτούρας και της ζωής.
Αυτά τα βασικά του του χαρακτηριστικά σαφώς “διέφυγαν”  της κληρονομιάς του και καθώς η εργατική τάξη σήμερα, σ’ ολόκληρο τον κόσμο, αγωνίζεται για να μπορέσει ξανά να οργανωθεί και να αντεπιτεθεί, θέλησα απλά να το πετάξω εκεί έξω και να θυμίσω ταυτόχρονα σε διάφορους πως ο Jimi ήταν ένας γαμημένος ριζοσπάστης -και αν ζούσε  σήμερα θα ήταν μαζί μας έξω στους δρόμους. “Κι αν το 6 αποδεικνυόταν, τελικά, πως είναι 9;” ρωτούσε ο Jimi πάνω από 40 χρόνια πριν, την στιγμή που γνώριζε την απάντηση. Η κυβέρνηση, ολόκληρο αυτό το οικονομικό σύστημα, ολόκληρο αυτό το “Αμερικάνικο Όνειρο” δεν  έχει να κάνει μ’ αυτό που σε έχουν βάλει να πιστεύεις. Το 6 είναι 9 και η εργατική τάξη πρέπει να ξεσηκωθεί απέναντι του.
[…] Το σημαντικότερο κομμάτι του παζλ είναι να διαπιστώσεις πως ο καπιταλισμός δεν δουλεύει για μας και, στην τελική, δεν  θα μπορούσε καν, κάποια στιγμή να το κάνει. Ακόμα κι αν περνούσαν οι σωστοί νόμοι δεν θα σταματούσαν την μηχανή του πολέμου ή την λιτότητα ή τα κόλπα των τραπεζών.  Το ίδιο ισχύει και για την προοπτική του να εκλέξουμε στο Κογκρέσο τους “σωστούς Δημοκρατικούς”. Ζω στο Rhode Island, σε μια πολιτεία που οι Δημοκρατικοί παίρνουν 70-90% εδώ και δεκαετίες και ταυτόχρονα είναι απ’ τις χειρότερες σε ό,τι έχει να κάνει με την πολιτική διαφθορά και τις διαφόρων ειδών λαμογιές. Τα ημίμετρα δεν πρόκειται να διορθώσουν τα πραγματικά, υλικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα.
Χρειάζονται δραστικές αλλαγές, αλλαγές που κάνενα απ’ αυτά τα κόμματα (Ρεπουμπλικάνοι – Δημοκρατικοί) δεν έχουν ούτε την  πρόθεση ούτε τους λόγους να τις πραγματοποιήσουν.  Το λιγότερο που πρέπει να κάνουμε είναι να συμμετάχουμε εμείς οι ίδιοι σε πολιτικές διαδικασίες. Οι πραγματικές αλλαγές μπορούν να έρθουν  μόνο μέσα από τα κινήματα, αμεσοδημοκρατικά, από τα κάτω, -μέσα από δράση και οργάνωση μέσα στις κοινότητες.
[…]
-Έχουν γραφτεί πολλά τα τελευταία χρόνια για το ότι το πανκ και το χιπχοπ αποτελούν “αδερφές ψυχές”. Είναι αυτό κάτι που συνειδητά προσπαθείς να βγάλεις μέσα aπό την μουσική σου;
JP: Σίγουρα πιστεύω πως υπάρχουν κάποιες “παραλληλίες” ανάμεσα στο πώς και τα 2 αυτά είδη έχουν προκύψει μέσα από την κοινωνία και πώς και τα δυο τους συνδέθηκαν με μια ολόκληρη έννοια κουλτούρας και όχι μόνο ένα στείρο “είδος μουσικής”. Αυτά δεν νομίζω πως μπορεί κανείς να τα αμφισβητήσει. Και τα δυο τους, επίσης έχουν γεννηθεί μέσα σε περιοχές που κατοικούσαν κοινωνικά καταπιεσμένοι νεολαίοι, άνθρωποι που είχαν την ανάγκη να καταγγείλουν την αδικία, είχαν πολλά να πουν και ένα σκασμό από ενέργεια και ταλέντο -αλλά δεν είχαν αρκετά φράγκα. Δεν χρειάζεσαι 10000 δολάρια για εξοπλισμό για να προβάρεις και να παίξεις πανκ ή χιπ χοπ. Παίρνεις ένα μικρόφωνο και ό,τι σκατά-δεύτερο-χέρι εξοπλισμό μπορείς να βρεις, δείχνεις τα κότσια σου μέσα στα τραγούδια και ξεκινάς. Και αν χρειάζεται να παίξεις σ’ ένα γκαράζ ή σ’ ένα υπόγειο ή σ’ ένα σπίτι επειδή δεν μπορείς να βρεις κανένα μαγαζί να παίξεις, τότε το κάνεις. Και δεν έχει τόση σημασία αν δεν έχει μόνιτορ ή ηχολήπτη γιατί η μπάντα και οι τύποι που έρχονται στην συναυλία βρίσκονται εκεί για αυτά (την μουσική, τους στίχους και την κοινότητα) που είναι πραγματικά. Και όλη η ενέργεια ξεκινάει από εκεί. 
Εγώ δεν είχα ποτέ καμία συνειδητή πρόθεση να τα συνδυάσω. Μεγάλωσα μέσα σε μια πολύ φτωχή οικογένεια, σε μια μισοεγκατελειμμένη κωμόπολη χτισμένη δίπλα σε εργοστάσιο (mill town). Τα μεγαλύτερα παιδιά στην γειτονιά ακούγαν χιπ χοπ μαζί με πανκ, ακόμα και μέταλ, επειδή ήταν μουσικές σκληρές και βίαιες, είχαν αλήτικο ρυθμό και μιλούσαν για όλα τα σκατά που είχαμε να αντιμετωπίσουμε καθημερινά. Μεγάλωσα ακούγοντας N.W.A, 2 Live Crew, και Run DMC στο πάρκινγκ των εργατικών κατοικιών και παρόλο που ήμουν πολύ μικρός και διάφορα απ’ αυτά που άκουγα δεν μπορούσα να τα καταλάβω στην συγκεκριμένη ηλικία, έσκαψα σ’ αυτή την μουσική γιατί το ίδιο έκαναν τα μεγαλύτερα παιδιά κι εγώ ήθελα να γίνω σκληρός σαν κι αυτά. Η ίδια η γειτονιά, στην τελική, ήταν εκείνη που με έκανε σκληρό κι όχι η μουσική, αλλά όλη αυτή η διαδικασία με έκανε να “ανοίξω”, έτσι ώστε όταν, λίγα χρόνια αργότερα, έφτασαν στα χέρια μου οι Public Enemy, η Boogie Down Productions κι ο KRS-ONE, οι Tribe Called Quest, οι De La Soul, οι Gangstarr, ο Lord Finesse, ο Jeru, ο Nas, οι Wu Tang, οι Black Sheep, ο Ice Cube, οι Fugees, οι The Coup, κτλ, το μυαλό μου απλά εξερράγη. Για αρκετό καιρό το χιπ χοπ ήταν το μόνο που γούσταρα να ακούω.
Ύστερα ανακάλυψα το πανκ: Minor Threat, Operation Ivy, Dead Kennedys, Bad Religion, Gorilla Biscuits, NOFX, 7 Seconds, Bad Brains, Propagandhi, Pennywise, Bikini Kill, Avail, Lunachicks, Guttermouth. Δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο καλό ήταν, πόσο μιλούσε σε μένα. Πόσο ισχυρό φαινόταν το δέσιμο των πάνκηδων στα live… Ήταν αυτό που θα έπρεπε να ήταν η εκκλησία. Θα έπρεπε να ‘σουν τελείως μαλάκας για να μην κάνεις 5 καινούριους φίλους σε οποιαδήποτε πανκ συναυλία στις αρχές και τα μέσα των ’90s. Γουστάρω που αισθάνομαι εξίσου δεμένος και με τα δύο είδη, και με τα δύο στυλ… Νομίζω πως ο P.O.S. (> antifalive playlist – track 184) απ’ την Rhymesayers και τους DoomTree είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα ανθρώπου που κάνει και τα 2. Οι Rage Against the Machine, Greyskul, ο Eyedea, οι Deftones, ο Astronautalis, ο Sole, έχουν όλοι τους κάποια στιγμή περάσει τα όρια που διαχωρίζουν τα δυο είδη και αυτό μπορείς να το δεις και στα live τους. Αν πάρω την ηχογράφηση ενός punk instrumental από ένα τζαμάρισμα των Prayers for Atheists, μπορώ να γράψω στίχους που να κολλάνε πάνω του για ένα πανκ τραγούδι. Αν ακούσω ένα μπιτ που να με ταρακουνήσει, το μόνο που χρειάζεται είναι να κάτσω να ακούσω -κι οι ρύμες θα έρθουν, όπως ακριβώς έρχονται οι λέξεις σ’ ένα κομμάτι πανκ…