KILLAH P – ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ…

Οι παπάδες λένε πως «οι νεκροί δεδικαίωνται». Ρουφιάνοι και καθάρματα, ξηγημένοι και μπεσαλήδες, όλοι είναι ΟΚ, άπαξ και εγκαταλείψουν τούτο τον μάταιο -κατά τους παπάδες- κόσμο. Βολική προσέγγιση από διάφορες απόψεις. Από τη μία γιατί έτσι οι πάντες έχουν θέση στο μαγαζί τους. Από την άλλη, επειδή οι νεκροί με το που πάνε στα ουράνια παύουν να είναι κοινοί θνητοί με ελαττώματα και αδυναμίες και μετατρέπονται σε μικρούς και μεγάλους υπερήρωες πλάι στον σούπερμαν Χριστό. Έτσι κάθε απώλεια, κάθε θάνατος τροφοδοτεί το γωνιακό άγιο μαγαζί. Αυτές οι θεολογικές προσεγγίσεις δεν αποτελούν προνόμιο μόνο των παπάδων. Δεξιοί κι αριστεροί κομπογιαννίτες εμπορεύονται το ίδιο προϊόν με μοναδικό στόχο να κρύψουν τις δικές τους υλικές, υλικότατες αδυναμίες.
Κάπως έτσι, μέσα σε λίγες μέρες το πρόσωπο του Killah P, έχει διακοσμήσει καμιά δεκαριά πολιτικές αφίσες και τ’ όνομά του έχει γίνει συνώνυμο κάθε αριστερού στερεότυπου. Έχει γίνει παιδάκι της Αφρικής που πεινάει, φοιτήτρια που διαδηλώνει ανεβασμένη σε ώμους, στρατευμένος μαχητής που πεθαίνει στο όνομα μιας μεγάλης ιδέας.
Ο Killah P δεν ήταν τίποτα απ’ αυτά. Ήταν κάτι περισσότερο από την εποχή του. Μια εποχή που βούλιαξε μεταξύ κατανάλωσης και κυνικής αδιαφορίας, εξεζητημένης πόζας και ωμής βαρβαρότητας. Ήταν μουσικός. Όχι απ’ αυτούς που ξημεροβραδιάζονται στα ωδεία αλλά από εκείνους που διάλεξαν τη φόρμα του low bap ή hip hop δεν έχει μεγάλη σημασία, για να μιλήσει γι’ αυτόν τον κόσμο. Δεν ήταν politically correct, τουλάχιστον όπως αυτό αυστηρά προσδιορίζεται στους πολιτικούς χώρους. Αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής του κράτησε δυο τρεις αξίες που για κάποιους είναι βασικές σ’ αυτό το σινάφι. Δε ζούσε από τη μουσική, ζούσε για τη μουσική. Έστηνε live δεξιά κι αριστερά χωρίς να καταλήξει ούτε σε μεγαλοδισκογραφικές, ούτε σε μοντέρνα σκυλάδικα. Ήταν από μικρό παιδί στο μεροκάματο, όταν άλλοι γρήγορα πήγαν σε εύκολες «πόρτες» και προσοδοφόρα νταραβέρια. Και είχε μια κοινωνική ευαισθησία, όχι των μκο και των πλούσιων φιλάνθρωπων, δρομίσια, αλητήρια, των ανθρώπων που περπατάνε στις γειτονιές. Που γνωρίζουν ποιος είναι άφραγκος, ποιος έπεσε στην πρέζα, ποιος έγινε ξεφτίλας και δουλεύει για τη μαφία. Αυτό το τελευταίο ήταν και το μεγαλύτερο κουσούρι του. Γιατί στην εποχή του «δεν είδα και δεν άκουσα», αυτό σημαίνει μπλεξίματα. Πώς να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό μπροστά στους φίλους σου; Πώς να γυρίσεις πλάτη, δυο βήματα από το σπίτι σου; Πώς να κοιμηθείς, όταν έξω από την πόρτα σου σκούζουν ύαινες και τσακάλια; Ψιλά γράμματα. Ψιλά γράμματα για μια εποχή που έχει κάνει την κωλοτρυπίδα της σημαία. Ψιλά γράμματα για τους μελλοθάνατους που ζουν δανεικές ζωές. Ψιλά γράμματα για τα βαμπίρ της πολιτικής που έχουν φίλο το θάνατο για να μαζέψουν ψήφους.