[…] Μας έχουν πει ξανά και ξανά ότι ζούμε σε μια εποχή πολλαπλών,
επάλληλων και αλληλοτροφοδοτούμενων κρίσεων –μια παρατεταμένη
κακοκαιρία σαν να λέμε, χωρίς αιτίες και αυτουργούς. Φυσικά παραλεί-
πουν να πουν ότι πρόκειται για διαφορετικές πλευρές της ίδιας δομικής
κρίσης, της καπιταλιστικής, η οποία ανακύπτει συνεχώς τα τελευταία 15
χρόνια χωρίς να εκτονώνεται μ’ έναν παραγωγικό τρόπο για το συλλογι-
κό κεφάλαιο. Παραλείπουν να πουν επίσης ότι από την μία κρίση στην
άλλη, επιχειρούνται εδώ κι εκεί ατελείς απόπειρες αναδιάρθρωσης,
οι οποίες διαμορφώνουν και παγιώνουν το νέο καπιταλιστικό/κρατικό
έδαφος.
Ας επιχειρήσουμε να πούμε κάτι πιο συγκεκριμένο: ως γνωστόν, η
εποχή covid-19 ξεκίνησε με μια διαρκώς ανανεούμενη («οι επόμενες
δύο εβδομάδες είναι κρίσιμες») απαγόρευση/περιορισμό πρόσβασης
στο δημόσιο χώρο. Φυσικά αυτή η περίοδος δεν σήμανε κάποιου είδους
άρση των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων όπως ήθελαν κάποιοι,
αλλά την εν μέρει μετάθεσή τους στην ψηφιακή σφαίρα.

[…]