[…] Βλέπουμε, λοιπόν, πως οι φασίστες εμφανίζονται ξανά, ασχολού-
νται με διαφορετικά ζητήματα και παίρνουν διαφορετικές οργανωτικές
μορφές. Γι’ αυτό και είναι πιο σημαντικό από ποτέ να αξιοποιήσουμε τη
στρατηγική που περιγράψαμε παραπάνω. Από την μια πλευρά δηλαδή
να δούμε τον φασισμό ως ένα σχέδιο του ελληνικού κράτους απέναντι
στην εργατική τάξη, κι από την άλλη να στραφούμε απέναντι στους φα-
σίστες που εμφανίζονται στον δρόμο, είτε προσπαθούν να την πέσουν
σε αντιφασίστες/τριες, είτε ζητάνε «ίσο χρόνο και για τους δύο γονείς»,
είτε κολλάνε αφίσες αλληλεγγύης στο κράτος του Ισραήλ και διεκδικούν
τα δικαιώματα του «αγέννητου παιδιού».
Η πρόσφατη πείρα του αντιφασισμού μας έχει κληρονομήσει μια
πολύ σημαντική συνείδηση. Οι αριστεροί μηχανισμοί του ελληνικού
κράτους δεν ήταν, ούτε είναι εχθροί του ελληνικού φασισμού. Δεν ήταν
ούτε όταν χειροκροτούσαν τους Σέρβους σφαγείς, δεν ήταν ούτε όταν
διαπραγματεύονταν για το εθνικό χρέος, δεν ήταν ούτε όταν έχτιζαν
στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/τριών σε όλη την ελληνική
επικράτεια και δεν είναι και τώρα που μιλάνε για τις ΑΟΖ, τα εθνικά
συμφέροντα και την υπογεννητικότητα. Η πείρα των τελευταίων χρόνων
έχει δείξει λοιπόν πως ο αντιφασισμός, για να μπορεί να είναι τέτοιος,
πρέπει να βάζει απέναντι του ολόκληρο το «τείχος της δημοκρατίας»,
δηλ. το ελληνικό κράτος, το πολιτικό του προσωπικό και όλους τους
μηχανισμούς του. […]