Ένας πόλεμος, πολλά μέτωπα.
(Η Βαλτιμόρη φλέγεται)


“[…] Θα προσέθετα επίσης πως θα έπρεπε να έχουμε στο νου μας, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, και ποιος είναι ο αντίκτυπος αυτής της παγκόσμιας κλιμάκωσης των πολεμικών επιχειρήσεων, στη συνολικότερη κατάσταση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι οργανωμένες πάνω στον πόλεμο. Πόλεμο στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στρατιωτικές βάσεις σε διάφορες χώρες -κι έπειτα έχουμε τις περιπτώσεις της Υεμένης ή, εμμέσως, της Συρίας κτλ… Όλα αυτά δεν είναι άσχετα με τη συμπεριφορά της αστυνομίας. Αν είσαι μετανάστης ή μένεις σε φτωχή γειτονιά, οι μπάτσοι μπορεί να έρθουν μια κυριακή πρωί, να σπάσουν την πόρτα του σπιτιού σου και να αρχίσουν να πυροβολάνε με την πρόφαση ότι ψάχνουν για όπλα ή ναρκωτικά… Αυτό εποτελεί μια κανονικότητα μέσα σε μια κοινωνία που οργανώνεται όλο και πιο αποφασιστικά γύρω απ’ τον πόλεμο, με τεχνικές προδιαγραφές που εφαρμόζονται, επίσης, και στο εσωτερικό μέτωπο. Δεν είναι λίγα τα στοιχεία που αποδεικνύουν ό,τι η αστυνομία αντιμετωπίζει τους νεαρούς μαύρους σαν εχθρούς σε μάχη: Πρώτα πυροβολάς και μετά ρωτάς. Ακριβώς όπως μαθαίνουν όταν βρίσκονται στις γειτονιές του Ιράκ. Και το κάνουν αυτό με το ίδιο επίπεδο της ατιμωρησίας: είναι “νόμιμο” να κάνουν οτιδήποτε θέλουν, και εδώ και εκεί. Τα όρια μεταξύ της αστυνομίας και του στρατού γίνονται όλο και πιο ασαφή: Ίδιες τακτικές, ίδια εκπαίδευση, ίδια όπλα.”

Silvia Federici, Δεκέμβρης ’14