20 χρόνια (+3, 4 μέρες) πίσω, ο ODB κυκλοφόρησε το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ “Return to the 36 Chambers”, που θριάμβευσε στις αμερικανικά τσάρτς, 2 μόλις χρόνια μετά το ντεμπούτο των Wu Tang που είχε ήδη προλάβει να ανακηρυχθεί κλασικό. Στα χρόνια που ακολούθησαν οι φυλακές της ανατολικής ακτής έγιναν το δεύτερο σπίτι του -γεγονός που διαφημίστηκε ηρωικά απ’ τους μάνατζερ του, σαν κομμάτι του ιδιότροπου χαρακτήρα του και των “καταραμένων” κοινωνικών του καταβολών. Στις 13 Νοέμβρη του ’04, δυο μέρες και κάτι πριν τα 36α γενέθλια του, ο Russel Tyrone Jones βρέθηκε νεκρός σε μια γωνιά του Μανχάταν, στο studio του RZA (παραγωγού, συμμέτοχού στους Wu Tang -και ξαδέρφου του). Επίσημη αιτία θανάτου, σύμφωνα με το δελτίο της τοπικής αστυνομίας, υπήρξε η υπερβολική δόση ναρκωτικών.
Ο λευκός ράπερ B Dolan, 11 χρόνια αργότερα, σε μια spoken word απαγγελία, υποστηρίζει πως η αναζήτηση του δολοφόνου είναι κάπως πιο ζόρικη.
Who Killed Russell Jones?
Why and was the reason known?
[…]
“Not us!” / Said the managers and record execs / Who treated each arrest like nothing but free press / Make a million off the mess and cut him another check. / Everybody slows down to look at a car wreck. / Anyhow he was worth more alive than dead! / He gave us a great product, and the means to an end / Our job was to make him money it wasn’t to make friends. / Blame Society and the Environment! / Dame Dash signed Dirty the second he was released, and maybe that’s less time than an ex con needs… / Maybe he needed peace and to be with his family, More than MTV News and Mariah Carey / Sure… / Whole thing may have been premature, But you can’t blame Dame at all.
Who Killed Russell Jones?
Why and was the reason known?
“Not me!” / Said the judge / Who takes years with his word / He was given a fair trial and justice was served. / Far as I’m concerned he deserved the penalty. / The law don’t change for fame or celebrity / Mr. Jones was a drug addict / Whose offenses were flagrant / Given numerous opportunities for rehabilitation / Leaving me no choice but to incarcerate him! / Sad fact is, a lot of addicts don’t make it. / It’s all very tragic and I’ve heard the reasons given / Why people like this need treatment and not prison. / But the task I’m given is to uphold the law and you can’t blame me at all.
Who Killed Russell Jones?
Why and was the reason known?
“Not us!” / Said the owners and promoters of clubs / Who drove him to hotels and bought him his drugs / We do it for everybody and it all seems harmless / That’s what you call ‘Taking care of the Artist!’ / He made it a job for us, had reason to worry / Though we all took pride in our ODB stories / About the time he was so fucked up, et cetera, / We’re not babysitters! / Not paid to be therapists! / Had to refund tickets and absorb lost revenue / It wasn’t just himself he was a detriment to! / We put a body on the stage / And bodies in the seats / Don’t care if he can rap / Don’t care if he can speak! / We’ve got a contract that reads: / “None of it’s our fault” / So you can’t blame us at all.
Who Killed Russell Jones?
Why and was the reason known?
“Not me!” / Said the fan / In his Wu-Tang shirt. / “I love Big Baby Jesus! Dirt McGirt! / The Old Dirty Bastard! The absolute best! / He Kept It Real! / He was a real mess… / He came from the Projects and I never been there… / But I imagine there’s a lot of people like Him there… / He Represents / The Wild, Savage, Black! / The Unchained Natural Talent, Crack! / The modern day… Minstrel Act? / It’s so sad that he’s gone, I wish he were alive! / I played his CD on the day that he died! / I bought an R.I.P. t-shirt from a store window! / Pretty sure the proceeds go to his widow! / He was a real hero, and all heroes fall / And I guess you can’t blame…
No one at all.
O Russel Jones, υπήρξε όντως ένα απ’ τα παιδιά που μεγαλώσανε στα γκέτο.
Απ’ αυτούς που οι λευκοί ευαίσθητοι μεσοαστοί καταναλωτές φτιάχνουν στον νου τους σαν άγριους-ατίθασους-περιθωριακούς-που-αυτοκαταστρέφονται-περιπετειωδώς. Υποκείμενα των οποίων η μοίρα είναι προδιαγεγραμμένη και η απώτερη φιλοδοξία θα μπορούσε μονάχα να ‘ναι να προσφέρουν κέρδη στη βιομηχανία του θεάματος και να νοστιμέψουν με κάτι απ’ τις βιωματικές τους εμπειρίες την πλήξη καταναλωτών και κοινωνιολόγων. Με αντάλλαγμα λίγα φράγκα, κάποιο μηντιακό χρόνο και την ελπίδα να πεθάνουν σε ένα πιο φανταχτερό background απ’ αυτό που μεγαλώσαν.
Ο ODB, όπως ο Biggie, όπως ο 2Pac, δεν εκπλήρωσαν το τελευταίο κομμάτι αυτό του τρίπτυχου. Kι οι θάνατοι τους, ακόμα πιο εμφατικά, έγιναν βορά στην ίδια γαμημένη αφήγηση που αποζητά να γίνει αυτονόητη -πρώτα και κύρια απ’ τους ίδιους τους κατοίκους των γκέτο όλου του πλανήτη.
Κόντρα σ’ όλα τα παραπάνω, η συλλογική μοίρα των υποκειμένων που τρέχουν τους δρόμους των μητροπόλεων παραμένει επίδικο. Εκείνων που παράγουν τις γλώσσες της πόλης, εκείνων που κερδίζουν χώρο μόνο με τους αγ(κ)ώνες τους.
Σε πραγματικούς χώρους και χρόνους, εκεί που τα μήντια πέφτουν για ύπνο.