“[…]
Επειδή η ιδεολογική αξία του μικροαστισμού και των παραγώγων του, όπως το δίπολο ζωής και θανάτου “μνημόνιο-αντιμνημόνιο”, είναι να ακυρώνει οποιαδήποτε ταξική πόλωση, είναι αυτός και μόνον αυτός που μπορεί να “παράξει” (και να προσκυνήσει) τόσο την κεντρικότητα του “δημόσιου χρέους” (σαν μιας μορφής που αφορά, λίγο πολύ, τους πάντες) όσο και την εθνικοποίηση του ως “προβλήματος”. Είναι φάρσα, αλλά η αντιμνημονιακή “θεωρία” την παρουσιάζει σαν αλήθεια: οι καπιταλιστικές κρίσεις οφείλονται, λέει το παραμύθι (το επιβεβαιώνουν οι λακέδες τεχνικοί της εξουσίας, όπως οι οικονομολόγοι), στις “ανισομέρειες” της “εθνικής ανάπτυξης” μεταξύ διαφορετικών κρατών!… Όχι βέβαια! Έτσι μπορούν να συσκευαστούν και να πουληθούν οι καπιταλιστικές κρίσεις / αναδιαρθρώσεις, ειδικά όταν είναι δομικές, και ακόμα πιο ειδικά όταν πρόκειται να λυθούν με ενδοκαπιταλιστικούς / διακρατικούς πολέμους και μεγάλης έκτασης καταστροφή. Αλλά δεν οφείλονται σε εθνοκρατικές “ανισότητες” (ή “προδοσίες”…). Οφείλονται στις υποχρεωτικές ανισορροπίες (κερδοφορίας…) μεταξύ διαφορετικών καπιταλιστικών τομέων, υποχρεωτικές ανισορροπίες μεταξύ καπιταλιστικών τομέων ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΤΡΙΔΑ! Κι αυτές οι ανισορροπίες, με την σειρά τους, οφείλονται στην ανισορροπία μεταξυ της απόσπασης της υπεραξίας και της πραγματοποίησης της· μ’ άλλα λόγια στη δομική καπιταλιστική αντινομία μεταξύ της κοινωνικής παραγωγής του πλούτου και της ατομικής ιδιοποίησής του. Γι’ αυτό “καπιταλισμός” και “κρίσεις” (άλλοτε κυκλικές και άλλοτε δομικές) είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αδιάφορο αν πρόκειται για “εθνικό” ή “διεθνές” νόμισμα, αδιάφορο αν πρόκειται για τον 19ο, τον 20ο ή τον 21ο αιώνα! Είναι δύσκολο, άραγε, να καταλάβει κανείς ότι στην διάρκεια της τελευταίας κρίσης/αναδιάρθρωσης οι χαμένοι ΔΕΝ είναι η “ελλάδα” ή η “ιταλία” ή η “πορτογαλία”, ούτε απ’ την άλλη κερδισμένοι η “γερμανία” ή η “φινλανδία”, αλλά πως χαμένοι είναι το μεγαλύτερο μέρος των σύγχρονων εργατών και στην ελλάδα, και στην ιταλία, και στη γερμανία, και στις ηπα, και στη συρία, και στην αίγυπτο, και… και… και…· ενώ κερδισμένοι είναι οι τραπεζίτες, το μεγαλύτερο μέρος των αφεντικών, οι ιδιοκτήτες “ακινήτων” αξιών, οι βαρώνοι του οργανωμένου εγκλήματος… είναι δύσκολο αυτό; Και είναι δύσκολο αυτή η στοιχειώδης επίγνωση να οδηγήσει στην κατανόηση του γιατί συμβαίνει έτσι; Όχι, δεν είναι δύσκολο. Γίνεται δύσκολο, αδιανοήτο, χάρη στη μικροαστική ιδεολογική ηγεμονία, και χαρή στις θεωρητικές διαστροφές.” |
