6/2006 > απ’ το (τότε) έντυπο δρόμου της -σαλονικιώτικης- αυτόνομης συλλογικότητας των εργατών του αρνητικού
 |
|
“Η μικρή Ghalia, παλαιστίνια, μόλις δέκα χρονών, ήταν ευτυχισμένη! Αρχές Ιούνη, χωρίς σχολείο (εδώ και μήνες εξάλλου ήταν κλειστό), μακριά από τις λάσπες του καταυλισμού, έχωνε τα πόδια της στη ζεστή άμμο της Μεσογείου και κούρδιζε το μυαλό της στο ωραιότερο καλοκαιρινό δίλημμα, αν το νερό είναι ή όχι κρύο. Παιδιάστικα ανέμελη σε μια μεσογειακή παραλία, στη Λωρίδα της Γάζας… Παράδοξο ή όχι, ένα κορίτσι από την Παλαιστίνη γίνεται (μπορεί, δεν είναι απίθανο) να έχει μία στιγμή ανεμελιάς ακόμη κι όταν ο χρόνος και ο χώρος σ’ όλο το μήκος τους κυβερνιούνται από το πόλεμο. Συμβαίνει σε κάθε κορίτσι δέκα χρονών. Μήπως δεν είχαν το παιχνίδι στο μυαλό τους τα κορίτσια που έτρεχαν ανάμεσα στους πάγκους της αγοράς του Σεράγεβο λίγο πριν αυτή ανατιναχτεί; Ή μήπως το κορίτσι της Βαγδάτης είχε στο νου της το θάνατο λίγο πριν η στρατιωτική περίπολος εισβάλλει και πυροβολήσει στο κεφάλι τον αδελφό της; Συμβαίνει στα κορίτσια όλου του κόσμου… Ακόμη κι όταν οι αχινοί δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί στο πρώτο σου μπάνιο… Ακόμη κι όταν είσαι νεκρή με αναστολή… Η μικρή Ghalia, λοιπόν, ήταν ευτυχισμένη! Λίγα μέτρα πιο πέρα τα πέντε αδέλφια της και οι γονείς της, σαν όλους τους ανατολίτες και μεσόγειους, είχαν στρωθεί στην αμμουδιά και ήδη τσακίζανε το φαγητό που φέρανε μαζί τους “για αργότερα, όταν ο ήλιος πέσει λίγο”. Γιατί λοιπόν να μην είναι ευτυχισμένη; Τι να φοβηθεί; Μονάχα την τρομάρα που θα ‘κανε την καρδιά της να χτυπάει πανικόβλητη όταν ένα από τ’ αδέλφια της, ο εξυπνάκιας, θα της πατούσε το κεφάλι μες στο νερό καθώς θα κολυμπούσε ξέγνοιαστη. Σιγά το πράγμα! Ποιος πέθανε ποτέ από το ξάφνιασμα επάνω στο παιχνίδι; Λοιπόν, ΤΙ ΕΙΧΕ ΝΑ ΦΟΒΗΘΕΙ;
Η μικρή Ghalia, παλαιστίνια, στην παραλία της Γάζας, ήταν ευτυχισμένη! Μέχρι που ένα μη επανδρωμένο αεροπλάνο του ισραηλινού στρατού πέρασε πάνω απ’ τα κεφάλια τους, μέχρι τη στιγμή που ακούστηκαν κάπου πολύ κοντά εκρήξεις από βλήματα πυροβολικού, μέχρι που οι ριπές χαράκωσαν την άμμο δίπλα της και λίγο πιο πέρα, λίγο ακόμη, μέχρι εκεί που τα πέντε αδέλφια της και οι γονείς της, σαν όλους τους ανατολίτες και μεσόγειους (σαν όλους;) είχαν ξαπλώσει. Μέχρι τη στιγμή που άρχισε να τρέχει ουρλιάζοντας, κόβοντας απότομα το νήμα της ξενοιασιάς…
Η μικρή Ghalia, παλαιστίνια, μόλις δέκα χρονών, στη παραλία της Γάζας, έδωσε τη δική της μάχη (ήταν η πρώτη; υπήρξαν κι άλλες πιο πριν; σίγουρα όχι η τελευταία) μόνη ενάντια στη Μηχανή του Πολέμου, για να μπορεί τα ζεστά μεσημέρια του Ιούνη, ή όποτε της κάνει κέφι, να χώνει τα πόδια της στην άμμο. Έδωσε τη μάχη ΚΑΙ ΕΧΑΣΕ.
Αλλά ποια Μηχανή μπορεί ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ να κερδίζει στις μάχες με τις μικρές παλαιστίνιες του κόσμου;”
( >εγώ γεννήθηκα στην παλαιστίνη ) |