> αφίσα των διαρρηκτ(ρι)ών της φοιτητικής κουλτούρας που κολλιέται στους δρόμους και στις σχολές της αθήνας
 |
|
|
Στο call-center, σερβίροντας καφέδες, μοιράζοντας φυλλάδια, πάνω στο μηχανάκι ή ψάχνοντας αγγελίες για δουλειά, μάθαμε πως δεν είμαστε συμφοιτητές ή συνάδελφοι. Δεν γκρινιάζουμε για ίσες ευκαιρίες ή δικαιώματα: δεν θα μας χαριστούν. Σπουδάζουμε και δουλεύουμε, δουλεύουμε και σπουδάζουμε: κανένα πτυχίο δε θα μας σώσει! Ποτέ δεν ψάξαμε δουλειά με το πτυχίο στα δόντια. Δεν γνωρίσαμε την πολυτέλεια να το περιμένουμε για να δουλέψουμε. Ούτε φορέσαμε το στυλ «έχω σπουδάσει, δεν θα με φάει η ορθοστασία για να πουλάω ρούχα». Γνωρίσαμε, ακούσαμε, ανεχτήκαμε ή δεν ανεχτήκαμε τα αφεντικά μας στην «κρίση», και τους θυμόμαστε να λένε πως πίσω από τον μισθό που φτάνει στα χέρια μας μισός, βρίσκονται τα κακά μνημόνια.
Ξέρουμε πως το βασικό μας πρόβλημα είναι πως ο μισθός τελειώνει πριν τον μήνα και μας στέλνει στην ανάγκη της οικογένειας: στις απαιτήσεις των γονιών, στους μικρούς και μεγάλους εκβιασμούς, στις υποσχέσεις που δεν θα τηρήσουμε. Το πρόβλημά μας είναι πως αυτός ο μισθός δεν αντίστοιχεί στις ανάγκες μας: οι επιθυμίες μας δεν χωράνε στα “510” για τους κάτω των 25 ούτε στα “560” του βασικού μισθού.
Η ένταση των σπουδών μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ένταση της εργασίας μας. Οι χρόνοι των σπουδών μας βρίσκονται δίπλα στους χρόνους που δεσμεύουν τα αφεντικά μας. Τα αφεντικά μας δίπλα στα άγχη της ανεργίας, στη διαρκή αναλωσιμότητά μας, τις προσταγές και τους κλεμμένους μας χρόνους.
Τι κι αν οι ψευδαισθήσεις παραμένουν; Τι κι αν κάποιοι/ες από «εμάς» πιστεύουν ακόμα πως το κόμμα, οι συγγενείς, τα κονέ ή ρουφιανιά θα τους σώσει; Η «κρίση» κλείνει τις βρύσες των προσόδων και οι ψευδαισθήσεις μένουν γυμνές (για τους/τις περισσότερους/ες) και χυδαίες (για τους ικανότερους κανίβαλλους).
Γι’ αυτό δεν ξεχνάμε, γι’ αυτό δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η μόνη μας ελπίδα είναι αυτή που δεν μπορεί να διαμεσολαβηθεί:
ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΕΛΠΙΔΑ ΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΜΑΣ ΜΙΣΟΣ. |