Ο ισλαμικός κόσμος, όπου και διαδραματίζεται σήμερα το θέατρο των πολε­μικών επιχειρήσεων, αφενός δεν είναι ένας ε­νιαίος κόσμος, αφετέρου δεν είναι ένας κό­σμος στον οποίο τα ισλαμικά κράτη δίνουν έ­ναν αντιιμπεριαλιστικό αγώνα ενάντια στις ΗΠΑ και τον δυτικό ιμπεριαλισμό συνολικά.

Και η λεγόμενη “πολιτισμένη Δύση” όμως, δεν είναι μια ε­νιαία οντότητα. Αντιθέτως, τα κράτη της Δύσης κυ­νηγώντας ισλαμιστές τρομοκράτες αργά ή γρήγορα θα έρθουν σε σύγκρουση μεταξύ τους. Στη σύγκρουση αυτή, τα ισλαμικά κράτη συμμετέ­χουν αξιοποιώντας το γεγονός ότι ο ισλαμικός κόσμος χρησίμευσε και ακόμη χρησιμεύει στη Δύση ως αποθήκη φθη­νών εργατών και φθηνών πρώτων υλών. Το Ισλάμ δηλαδή ως ιδεολογία αξιοποιεί τα υπαρκτά αντιιμπεριαλιστικά αι­σθήματα των μουσουλμάνων υπηκόων και αξιοποιεί την κοινωνική απήχηση που έχει αποκτήσει, λόγω των υποσχέ­σεων που παρέχει για καλύτερες συνθήκες ζωής. Το αποτέλεσμα τελικά είναι ότι έτσι στήνονται κρατικές οντότητες, ποιοτικά όμοιες αλλά αντίπαλες των δυτικών καπιταλιστι­κών κρατών.

Σε κάθε περίπτωση οι μόνοι χαμένοι του πολέμου αυτού είναι οι μουσουλμάνοι εργάτες, που και στη Δύση και στην Ανατολή βρίσκονται μπροστά στις κάνες των αφεντικών. Μόνο προς το παρόν όμως. Ο πόλεμος των αφεντικών α­φορά όλους όσους προορίζονται να γίνουν κρέας για τα κρατικά κανόνια. Αφορά όλους εμάς τους εργάτες και τις εργάτριες, ανεξαρτήτως θρησκεύματος και πολιτισμικής ταυτότητας.

[…]
Η μηχανή έχει ήδη στηθεί. Και δουλεύει καλά.

Ο αντιμουσουλμανικός ρατσισμός έχει γίνει κοινός τό­πος. Τα βασικά του δόγματα λένε ότι οι μουσουλμάνοι είναι ανορθολογικοί, οπισθοδρομικοί και βίαιοι, ότι δεν ενδιαφέρονται για το θάνατο, το δικό τους ή των άλλων. Ήδη αυτά τα ψέματα μεταφράζονται σε στυγνή κατα­πίεση για εκατομμύρια μουσουλμάνους μετανάστες εργάτες στο εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων.

Όσο όμως οι δοξασίες του αντιμουσουλμανικού ρα­τσισμού μετατρέπονται σε αυτονόητα, τόσο παραβλέπε­ται ότι τα ίδια τα δυτικά κράτη είναι που υποδαυλίζουν τον αντιμουσουλμανικό πυρετό. Και έχουν τους λόγους τους. Γιατί, εκτός από υποτίμηση των μουσουλμάνων εργατών, ο αντιμουσουλμανικός ρατσισμός είναι και εργαλείο εξωτερικής πολιτικής. Είναι η κατεξοχήν κά­λυψη, η κατεξοχήν αφορμή των διακρατικών συγκρού­σεων που ήδη εξελίσσονται, όχι μόνο μεταξύ “ισλάμ” και “δύσης”, αλλά όλων εναντίον όλων!

Αλλά αν η ιστορία έχει να διδάξει κάτι, αυτό είναι το ε­ξής: Είτε η δικαιολόγηση του πολέμου είναι “αριστε­ρή” είτε “δεξιά”, οι μόνοι χαμένοι είναι οι εργάτες ό­λου του κόσμου.

Γιατί εμάς σημαδεύουν! Εμάς, τους εργάτες και τις εργάτριες, ανεξαρτήτως θρησκεύματος και πολιτι­σμού! Εμάς σημαδεύουν! Είναι αναγκαίο να αντιληφθούμε πως τα όπλα των αφεντικών δεν στρέφονται μό­νο εναντίον των μουσουλμάνων, αλλά εναντίον όλων μας!

Ο “πόλεμος των πολιτισμών” είναι πόλεμος!

Καθολικός, κτηνώδης, ταξικός πόλεμος. Όπως όλοι οι πόλεμοι. Είναι αναγκαίο να αντιληφθούμε αυτό το βασικό γεγονός. Και να πράξουμε αναλόγως.”