“πιο καυτός από τα σύνορα, πιο κρύος από πτώμα/ με αποκαλούν νεαρό Sole με την αυτοκτονική φωνή/ είμαι μηχανή που δεν κουράζεται και το ραπ είναι η κόλλα μου/ μέσα σ’ αυτή τη στοιχειωμένη πόλη που έχει πάντα ντάλα ήλιο [..] είμαι ένας ερασιτέχνης σεφ που μαλακίζεται με σπάνιες γεύσεις/ ποτέ δεν τρώω φαστ φουντ από τότε που δούλεψα στα μακντόναλντζ/ είμαι αυτοδημιούργητος, κανείς ποτέ δε με βοήθησε/ εκτός απ’ τον ηρωινομανή πατέρα μου που μου προσέφερε ζητήματα με τον θυμό μου […] στο γυμνάσιο διάβασα τη «Φάρμα των Ζώων» / κι αυτός ήταν ο πρώτος λόγος να ανοίξω τα χαρτιά μου[…]

(ρεφρέν) Σαν γουρούνι που μπορεί να περπατάει είσαι ψηλότερος από μένα
 Αλλά μπορώ να σου ξεφύγω τρέχοντας -ή να σε σφάξω 
Σαν γουρούνι που μπορεί να μιλάει λες πως είμαι ηλίθιος 
Αλλά μπορώ να σε σκοτώσω, γιατί είσαι απλά ένα γουρούνι 

[..]οι καθηγητές μου είχαν πει να δώσω εξετάσεις, να τελειώσω τα μαθήματα μου/ εκτός απ’ τον καθηγητή καλλιτεχνικών που ήταν σίγουρος πως θα γίνω διάσημος/ αντί γι’ αυτά κατέληξα ένας κακόφημος mc απ’ την υποθαλάσσια σκηνή/ ο μικροοργανισμός που μένει ζωντανός απ’ τα ζεστά ρεύματα κάτω απ’ την επιφάνεια/ εκεί που το φως δε φτάνει, εκεί που οι κήρυκες είναι νεκροί/ εκεί που η περιέργεια σκοτώνεται επειδή οι δάσκαλοι είναι μαλάκες/ διάλεξα πλευρά μέσα σ’ όλο αυτό, με την πλευρά αυτών που χάνουν/ σαν το βιβλίο που διάβαζε η μάνα μου, πήρα το δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο/ καμιά δικαιοσύνη για τους αδύναμους, κανένας πρόεδρος δε θα μας σώσει/ κανείς από μας δε θα σκοτωθεί πεσμένος στα γόνατα, μόνο τα όνειρα μας μπορούν να μας σκοτώσουν/ όταν ήμουν 20 το στυλ μου ήταν ότι γνώριζα τα πάντα/ ήμουν μεγαλύτερος από τώρα τότε, είμαι νεαρότερος από τότε τώρα” 

Ο Sole, κατά κόσμον Tim Holland, αποτελεί από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της “εναλλακτικής” underground χιπ χοπ σκηνής των ΗΠΑ από τα τέλη των 90s μέχρι σήμερα. Η πρώτη του επίσημη κυκλοφορία, το “Bottle of Humans” το 2000, τον βοήθησε να χτίσει ένα “υπόγειο” κοινό που τον ακολούθησε πιστά στη δεκαετία που πέρασε, είτε στα σόλο πρότζεκτ είτε στις μπάντες στις οποίες συμμετείχε (Live Poets, Deep Puddle Dynamics -με Doseone, Alias και Slug απο Atmosphere-, So Called Artists και Sole and the Skyrider Band -απ’ όπου και το συγκεκριμένο τραγούδι-). 
Τα παρακάτω είναι απόσπασμα από συνέντευξη που έδωσε στον καναδό ράπερ Kwes τον Αύγουστο του ’12.

Φαίνεται πως η μουσική σου γίνεται όλο και πιο πολιτική, από κυκλοφορία σε κυκλοφορία. Πώς «έφτασες» στον αναρχο-μαρξισμό;  
Ισχύει πως η μουσική μου γίνεται όλο και πιο πολιτική. Παλιότερα συνήθιζα να σιχαίνομαι το πολιτικό ραπ και πίστευα πως μιλούσε μια τετριμμένη γλώσσα με την οποία έπιανε σημαντικά ζητήματα και τα καταντούσε χοντροκομμένα απλοϊκά συνθήματα. Μετά την 11η Σεπτέμβρη, όμως, έβαλα στόχο να προσπαθήσω να καταλάβω την ιστορία, την οικονομία και τη φιλοσοφία έτσι ώστε να μπορώ να έχω μια κριτική ματιά στο τι σκατά συμβαίνει γύρω μου. Όλα τα γραπτά που βρήκα να είναι πιο ενδιαφέροντα ήταν από αναρχικούς και μαρξιστές. Ο αγαπημένος μου θεωρητικός, ο Γκυ Ντεμπόρ (που έγραψε την Κοινωνία του Θεάματος) ήταν μαρξιστής, το κίνημα στο οποίο ανήκε όμως, οι καταστασιακοί, λέγεται ότι δημιούργησαν τις ρίζες του πανκ. Υπάρχει πολύ έντονη σχέση μεταξύ του αναρχισμού και της μαρξιστικής σκέψης. Όταν άρχισα να διαβάζω Μαρξ αποφάσισα να δοκιμάσω κάποιες διαφορετικές μορφές οργάνωσης. Προσπάθησα να μετατρέψω την “anticon” (σ.τ.μ. –ανεξάρτητη εταιρία χιπχοπ και ηλεκτρονικής μουσικής, απ’ τις σημαντικότερες του αμερικάνικου underground στα μέσα της δεκαετίας που πέρασε)από δική μου υπόθεση σε μία «κολλεκτίβα». Μακάρι να είχαμε ψάξει περισσότερο για πιο ριζοσπαστικούς τρόπους να οργάνωσεις κάτι τέτοιο, γιατί αυτό απλά κατέληξε να είναι μια επιχείρηση. Οι μουσικοί που την απάρτιζαν απλά μετατράπηκαν σε μετόχους. […] Αυτό ήταν πολύ απογοητευτικό για μένα. Και μετά απ’ αυτή την εμπειρία εξακολούθησα να διατηρώ μια ριζοσπαστική θέση στη μουσική μου αλλά είχα γίνει πολύ απαισιόδοξος σε σχέση με τη συνολικότερη πορεία των πραγμάτων –είχα καταντήσει ένας απ’ αυτούς τους τύπους τους «θέλω-να-μάθω-να επιβιώνω-καλλιεργώντας-τη-γη-και-να-περιμένω-τον-κόσμο-να-καταρρεύσει». Ύστερα μετακόμισα στο Ντένβερ και γνώρισα διάφορους ευφυείς ανθρώπους που με επηρέασαν και βρήκα τις άκρες μου με την ντόπια κοινότητα ακτιβιστών. Υπήρχε μια ισχυρή και ενεργή κοινότητα αναρχικών εκεί που παρενέβαινε με πολύ θετικό τρόπο στο κίνημα του “Occupy Denver”, οργανώνοντας ομάδες νομικής υποστήριξης, ομάδες περίθαλψης και τροφοδοσίας. Το πραγματικά σημαντικό και επικίνδυνο για το κράτος χαρακτηριστικό του Occupy ήταν πως αποτέλεσε σημείο συνάντησης για διαφορές φιγούρες ανθρώπων τις οποίες εισήγαγε σε μια λογική αυτοοργάνωσης, ριζοσπαστικοποιώντας τους. Όταν βλέπεις σε τέτοιες στιγμές οργάνωσης, τέτοιες πρακτικές να δουλεύουν (και, διάολε, δεν είναι και πολλά τα πράγματα που να δουλεύουν πραγματικά αυτό τον καιρό), είναι σαν όλα εκείνα που είχα ξεκινήσει να διαβάζω να ξανάρχισαν να αποκτούν ένα πραγματικό ενδιαφέρον στο μυαλό μου.[…] Πολλά πρέπει να γίνουν και μέσα σ’ αυτόν τον «τέλειο κόσμο» πρέπει να κάτσουμε να μάθουμε για τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. […] Παρόλα αυτά, η ιδέα του να κολλάς σ’ ένα βιβλίο που γράφτηκε 100 χρόνια πίσω και να λες «αυτά πιστεύω», είναι νεκρή. Ο κόσμος είναι ρευστός κάθε στιγμή και αν θέλουμε να μιλήσουμε για ποιο κόσμο θέλουμε να πολεμήσουμε θα πρέπει να μπορούμε να «αρπάξουμε» από ένα μεγάλο φάσμα επιρροών για να μπορέσουμε να φτιάξουμε δημιουργικές απαντήσεις.  

Δεν είναι η αστυνομία ένα απαραίτητο κακό; Πώς θα μπορούσε μια κοινωνία χωρίς αστυνομία να διατηρήσει την τάξη και την προστασία απέναντι σε βιασμούς, δολοφονίες, κλοπές, ή ακόμα και να χειριστεί ακραίες περιπτώσεις όπως ψυχοπαθείς. Υπάρχει εναλλακτική; 
Να πάμε ανάποδα την ερώτηση: Η αστυνομία κάνει αυτή τη δουλεία, προστατεύει τους ανθρώπους; Σταματούν τους βιασμούς, τις δολοφονίες και τις κλοπές; Όχι, η αστυνομία έρχεται όταν αυτά έχουν συμβεί, συμπληρώνουν κάποια χαρτιά, αλλά δεν προστατεύουν κανένα. Γύρω στο 75% των εγκλημάτων στις ΗΠΑ συνδέεται με φτώχια, ντήλια για ντράγκζ, μικροκλοπές κτλ. Αν βρίσκαμε έναν τρόπο να διανείμουμε τα αγαθά, τις υπηρεσίες, το φαγητό, την γη και τη στέγαση (τον πλούτο, δηλαδή) με ένα πιο ισόνομο τρόπο, θα μπορούσαμε να ξεμπερδεύουμε με τις περισσότερες απ’ αυτές τις περιπτώσεις. Υπάρχει ένας φαύλος κύκλος στον κόσμο μας: αυτοί που αποτελούν θύματα κακομεταχείρισης κακομεταχειρίζονται και αυτοί άλλους –και η συντριπτική πλειοψηφία απ’ αυτούς που αποτελούν θύματα κακομεταχείρισης επίσης τυχαίνει να ‘ναι φτωχοί… […] Όσο για τις περιπτώσεις των ψυχοπαθών να γυρίσουμε πάλι την ερώτηση: πώς χειρίζεται το κυρίαρχο σύστημα τις περιπτώσεις των «ψυχικά ασθενών»; Στις ΗΠΑ τα περισσότερα δημόσια ψυχοπαθολογικά ιδρύματα έχουν κλείσει επειδή τους κόπηκε η χρηματοδότηση, οπότε όλους αυτούς τους ανθρώπους απλά τους στείλαν στο δρόμο χωρίς καμία πρόνοια, συναντώ τέτοιες φιγούρες καθημερινά. Ξέρεις ποιος είναι ο νούμερο ένα προμηθευτής «φροντίδας για ζητήματα ψυχικής υγείας» στις ΗΠΑ; Το σύστημα των φυλακών! Δε χρειάζεται να πω ότι οι βασανισμοί, οι εξευτελισμοί και η κακοποίηση που τους περιμένει στις φυλακές είναι ελάχιστα θεραπευτική… […] Έτσι κι αλλιώς ολόκληρο το δικαστικό σύστημα είναι ένα γαμημένο αστείο, δηλαδή τι παίζει με τους δικηγόρους; Πώς αυτό εξυπηρετεί πραγματικά τη δικαιοσύνη; Αυτοί που έχουν τα περισσότερα φράγκα μπορούν να έχουν τον καλύτερο δικηγόρο. Η δικαιοσύνη είναι κάτι που ΑΓΟΡΑΖΕΙΣ σ’ αυτό το σύστημα.