O «νονός της Ραπ», όπως τον έχουν αποκαλέσει διάφοροι, είχε πάντοτε μια ιδιαίτερη σχέση με τον διάβολο… Ο Gilbert “Gil” Scott-Heron απ’ τις αρχές του ’70 ακόμη, άνοιξε, θα έλεγε κανείς, ένα ιδιαίτερο “δαιμονικό” μονοπάτι για την προλεταριακή ποίηση των δρόμων.
Ο Heron, που ακόμα και σήμερα πολλοί αντιγράφουν τον ανεξάντλητο θησαυρό μαύρης κουλτούρας που άφησε πίσω του, είναι, μαζί με τους Last Poets, ένας απ’ αυτούς τους πολύτιμους συνδετικούς κρίκους ανάμεσα στο spoken word, τη jazz, το hip hop και τη soul μουσική. 
Γεννήθηκε στο Σικάγο, μια μεγαλούπολη του βιομηχανικού βορρά των Η.Π.Α., μια πόλη με παράδοση ταξικών αγώνων και οργάνωσης μαύρων ακτιβιστών. Ο πρώτος του δίσκος Small Talk at 125th and Lenox κυκλοφόρησε το 1970 και φανέρωνε την έντονη επιρροή που είχαν πάνω του μαύροι καλλιτέχνες όπως ο Richie Havens, o John Coltrane, η Βillie Holiday, o Langston Hughes, η Νina Simone. Άνθρωποι των οποίων η μουσική κατέγραφε τη ζωή της μαύρης κοινότητας μέσα σε μια Λευκή Αμερική κι εξέφραζε αυτήν την εμπειρία με τον τρόπο που μόνο η μαύρη μουσική μπορούσε. Μεγάλωσε άλλωστε στην καρδιά μιας εποχής που τα κινήματα που συνδέθηκαν με τον Malcolm X και τους Μαύρους Πάνθηρες ήταν ακόμα ζωντανά. Στους δίσκους του μιλάει κι ο ίδιος για τις συνθήκες ζωής των μαύρων στις αμερικάνικες μητροπόλεις, για την επανάσταση και την αφομοίωση της, για την παγίδα των ναρκωτικών και της αυτοκαταστροφής της νεολαίας κ.α. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως όλα του τα τραγούδια είναι μάχιμοι πολιτικοί λόγοι μαζί με μουσική που κρατάει από τη μαύρη μουσική παράδοση και φτάνει μέχρι τους σκοτεινούς ήχους των μητροπόλεων. 
Οι περισσότεροι μπορεί να τον γνωρίζουν από το κλασσικό «the revolution will not be televised” αλλά δεν είναι μόνο αυτό που φανερώνει τη διαρκή αγωνία του Heron για τους καθημερινούς αγώνες. Στο “Message To The Messengers” π.χ. (που έβγαλε το ‘93) μιλάει για το ρόλο που θα μπορούσαν να παίξουν οι νέες γενιές των ράπερ αν, όπως λέει κι ο ίδιος, δούλευαν πάνω στη γλώσσα και δεν ήταν όλο πόζα, αν συμπεριφέρονταν ο ένας στον άλλον σαν αδέλφια κι αν ξεκολλούσαν τα μυαλά τους από την τηλεόραση και τις μαλακίες των media… «…μ’ όλον το σεβασμό στους νέους ράπερς, αν πρόκειται να λέτε στα νέα παιδιά τι να κάνουν καλύτερα να ξέρετε τι λέτε. Μερικοί από τους γέρους στις γειτονιές ξέρουν καλά τους τρόπους – θυμηθείτε, αν δεν ήταν αυτοί, δε θα ήμασταν εδώ τώρα. […] Να ‘στε σίγουροι για το τι συνέβη στο παρελθόν και να μην επαναλαμβάνετε ό,τι ακούτε στην TV, […] Πείτε στα παιδιά πως η κυβέρνηση χαίρεται να μας βλέπει να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας γιατί όταν τους πηγαίναμε κόντρα δε μπορούσαν να μας κουμαντάρουν / Γι αυτό άρχισαν να δηλητηριάζουν τα μυαλά μας και να μας λένε πως πρέπει να κάνουν αυτοί κουμάντο / θέλουν τους μισούς από μας μαστουρωμένους και τους άλλους μισούς στη φυλακή».