εθνική ενότητα σημαίνει:

όλοι αυτοί μαζί (και εναντίον μας)

 Χορεύουμε σε ρυθμούς “δύσκολου χειμώνα”. Και τα κομματόσκυλα γαβγίζουν μεταξύ τους: σκάνδαλα, υποκλοπές, “νδ-παιδεραστές” και πάει λέγοντας.

Κάθε φορά όμως που “οι εποχές απαιτούν θυσίες”, κάθε φορά που η “πατρίς κινδυνεύει”, όλοι οι κρατικοί εκπρόσωποι των αφεντικών τα βρίσκουν μεταξύ τους και όλες οι “αποκλίνουσες απόψεις” μεταμορφώνονται στην ίδια εθνικά υπεύθυνη γραμμή.

Κάπως έτσι μας έκλεισαν μέσα, μας φόρεσαν μάσκες, μας σκάναραν και μας απείλησαν – “για το καλό μας”.

Κάπως έτσι βάφτισαν την κρίση τους με πόσα άλλα ονόματα και την έκρυψαν πίσω από χρηματιστηριακές μεταβλητές και  “κλιματικές καταστροφές” για να μην καταλαβαίνουμε τίποτα.

Κάπως έτσι μας έδειξαν “σατανικούς δικτάτορες” για να μας πείσουν ότι το ελληνικό κράτος πρέπει να χοντραίνει τους διακρατικούς του τσαμπουκάδες, ενώ εμείς θα τη βγάζουμε με επιδόματα και δελτία.

Μέχρι που μάθαμε και ότι οι μετανάστες εργάτες δεν είναι μόνο όπλα “υβριδικού πολέμου” και αριθμοί πτωμάτων στο αιγαίο, αλλά μπορούν να χρησιμεύσουν και ως χέρια καταναγκαστικής εργασίας στην ελληνική ύπαιθρο (trigger warning: κατάλληλο μόνο για ευαίσθητους φασίστες).

Όλοι μαζί μας τον σερβίρουν αυτό τον ζόφο. Παρέα με όλους τους ρουφιάνους τους. Και ο κοινός τους κώδικας είναι η εθνική ενότητα. Που δεν έχει σταματήσει να δείχνει τα δόντια της, είτε παίρνει τη μορφή κοινωνικής ευθύνης είτε αυτή των rafale. Γιατί έχουν συμφωνήσει από καιρό, ότι το λογαριασμό για τα κουμάντα τους πρέπει πάση θυσία να τον πληρώνει η πολυεθνική εργατική τάξη. Στις τσέπες, στα μυαλά και στα σώματα. Αυτή είναι η μόνη τους σίγουρη υπόσχεση ενόψει του “δύσκολου χειμώνα”.

Στη μία πλευρά λοιπόν αυτοί: κρατικοί μηχανισμοί και κομματικά στελέχη, μικρά και μεγάλα αφεντικά, ιδιοκτήτες ακινήτων, ρατσιστές και νεοναζί.

Στην απέναντι πλευρά εμείς: άνεργοι, εργάτριες, φρικαρισμένοι, ντόπιοι, μετανάστριες, χωρίς μέλλον.

Δεν είναι μονομαχία, είναι ταξικός πόλεμος. Να τους το κάνουμε δύσκολο: όλοι εμείς μαζί – και εναντίον τους.