[…] Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, πολλά έχουν αλλάξει σε επίπεδο κρατι-
κών και παρακρατικών προτεραιοτήτων. Η αντιεξέγερση, παρότι πρέπει
να γίνεται αντιληπτή ως μια διαρκής λειτουργία του αστικού κράτους
ενάντια στον εσωτερικό εχθρό του, φαίνεται ότι έχει πετύχει μια σειρά
από τους αρχικούς τακτικούς στόχους της. Το επίπεδο της ταξικής πάλης
έχει υποβαθμιστεί δραματικά -ειδικά σε σχέση με την περίοδο 2008-
2012- το «ανταγωνιστικό κίνημα» ταλανίζεται από μια διαρκή κρίση
προσανατολισμού, κριτικής και πολιτικής παρέμβασης, ενώ η αριστερά
πάει κατά διαόλου.
Από την άλλη, το σχέδιο εσωτερικής υποτίμησης της εργασίας και
της ζωής της εργατικής τάξης μπορεί να πει κανείς ότι έχει ολοκληρωθεί.
Περιφρουρείται, ωστόσο, και εμπεδώνεται από το κράτος, ενώ οι δομικές
αλλαγές που κόμισε η «κρίση covid-19» σε επίπεδο διακυβέρνησης
μέσω έκτακτης ανάγκης, βιοπολιτικής πειθάρχησης του προλεταριάτου
και μιας άνευ προηγουμένου επίθεσης στα σώματα μέσω της πολιτικής
του υποχρεωτικού εμβολιασμού, φαίνεται ότι μεταθέτουν το ζήτημα της
«εσωτερικής υποτίμησης» σε ένα ανώτερο επίπεδο. Τέλος, η συντριπτική
νίκη που κατήγαγε η δεξιά παράταξη στις εκλογές του Ιουνίου 2023
σε συνδυασμό με το γκρεμοτσάκισμα του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει ότι η κρίση
αντιπροσώπευσης που σοβούσε στο εσωτερικό του πολιτικού συστήμα-
τος κάπως αντιμετωπίζεται. Το ποσοστό-ρεκόρ αποχής 47,16% χρήζει
μιας ξεχωριστής εκτίμησης.