[…] Τι κάναµε λοιπόν; Πήραµε ένα µάθηµα και κρατήσαµε ένα χώρο ανοιχτό. Τι έχουµε να κάνουµε από εδώ και µπρος; Αν την προηγούµενη διετία συναντήσαµε τους κύκλους της πειθαρχίας και του ελέγχου, επιχειρώντας να οργανώσουµε µια αντίσταση απέναντί τους, τώρα πρέπει να µας γίνει σαφές πως η πειθαρχία και ο έλεγχος σχηµατίζουν µια σπείρα. Μια περιστρεφόµενη σπείρα που φέρει την κεκτηµένη ταχύτητα των απανωτών κρισιακών επεισοδίων της τελευταίας εικοσαετίας, τα οποία πλέον έχουν ενωθεί εις σάρκαν µίαν. Είναι τα πολλαπλά πρόσωπα της καπιταλιστικής κρίσης και στο κέντρο της βρισκόµαστε εµείς, η σύγχρονη εργατική τάξη. Γιατί βρισκόµαστε εκεί; Γιατί η πειθαρχία και η συναίνεσή µας είναι η «εσωτερική» προϋπόθεση ώστε τα αφεντικά µας να πλακώνονται στο εξωτερικό για την πλανητική κατανοµή της ισχύος.

Κι ίσως αυτή να είναι η µοναδική δυνατότητα που έχουµε, τώρα και πάντα: µε τους τρόπους µας, τις αρνήσεις µας, τη φαντασία µας και την ισχύ που έχουµε ως εκείνη η τάξη που παράγει τον πλούτο του κόσµου, να δηµιουργήσουµε τις δικές µας, εργατικές κρίσεις στα µετόπισθεν ενός εµπόλεµου κόσµου που γκρεµίζεται και ξαναχτίζεται. Τις δικές µας κρίσεις που θα µας οδηγήσουν στο πραγµατικό τέλος των κρίσεων.