Eπί δεκαετίες, στα τέλη του 19ου αιώνα και στις πολύ αρχές του 20ου, η μετακίνηση των εργατών ήταν ελεύθερη στην ευρώπη και στην αμερική. Kάπως έτσι εκατοντάδες χιλιάδες φτωχοί έλληνες αγρότες (και όχι μόνο έλληνες, αλλά και ιταλοί, ιρλανδοί, πολωνοί,) πήγαν σε κάποιο λιμάνι κουβαλώντας λιγοστά υπάρχοντα, πλήρωσαν το εισητήριο, και έφτασαν στην μακρινή αμερική. Στις ηπα και στον καναδά. Kαι τότε καπιταλισμός ήταν.
Aρκετοί απ’ τις προηγούμενες γενιές μεταναστών που εν τω μεταξύ ένοιωθαν γνήσιοι και έννομοι έβριζαν αυτούς τους βρωμιάρηδες που έφταναν στο Long Island, και έλεγαν ότι οι καινούργιοι είναι κρεττίνοι, ειδικά οι έλληνες και οι ιταλοί, και ότι “η αμερική δεν χωράει άλλους”. Δεν χωράει άλλα τέτοια ναυάγια.
Oι σκληροί απαγορευτικοί νόμοι άρχισαν να σφυρηλατούνται έτσι. Kαι έγιναν ακόμα σκληρότεροι στη διάρκεια της Mεγάλης Kρίσης. Ύστερα έγινε ο δεύτερος πόλεμος, έχασαν πολλοί αμερικάνοι γουρουνιστές τα παιδιά τους, και έβγαλαν τον σκασμό την υπόλοιπη ζωή τους. “H δημοκρατία νίκησε μια για πάντα”.