Πίσω στον γενάρη του σωτήριου έτους ’15, ομάδες από το antifa community (παρέα με μια αφίσα που διαολόστελνε τις -προεκλογικές- προσμονές για εθνικούς σωτήρες) κολλήσαν και 2 άλλες: Κάτι αφίσες που διακηρύσσαν ότι ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία αποτελεί κεντρικό κομμάτι του νέου ολοκληρωτισμού. Tου τρόπου δηλαδή που τα αφεντικά και τα κράτη τους οργανώνουν, σε παγκόσμια κλίμακα, το ξαναμοίρασμα των όρων και των “οικοπέδων” της υποτίμησης της εργασίας, χέρι χέρι με την μεθοδευμένη επιτάχυνση της βίας των προσταγών και των πειθαρχήσεων τους -τόσο εκτός όσο και εντός των συνόρων τους.

Κι ύστερα ήρθε η άνοιξη. Και οι διαπραγματεύσεις, οι “εθνικοί τσαμπουκάδες που ταράξαν την ευρώπη”, τα “γενναία όχι” και οι “δόλιες κωλουτούμπες”. Και το εθνικό συμφέρον. Και ακροδεξιοί που αγορεύουν σαν “αγωνιστές” και “αγωνιστές” που αγορεύουν σαν ακροδεξιοί. Και αφεντικά που αγορεύουν λες και ήταν προλετάριοι και προλετάριοι που αγορεύουν σαν να ήταν αφεντικά. Και όλα τα υπόλοιπα γίνανε ψιλά γράμματα -και “τώρα τι μου λες, εδώ γίνεται της μουρλής“.

 Μέσα στο καλοκαίρι 2 αγαπημένοι mcs απ’ την άλλη άκρη του ατλαντικού, ο B Dolan και ο Sole, κυκλοφόρησαν δύο κλιπ που δείχνουν να καταλαβαίνουν πως οι εποχές που ζούμε είναι εποχές πολέμου -ενός πολέμου που διεξάγεται καθημερινά έναντια στην πολυεθνική εργατική τάξη. Κι ότι κάτι πρέπει να κάνουμε γι αυτό.
Καλή συνέχεια.