Για τις ανάγκες αυτού του κειμένου έπρεπε όμως να ανοίξουμε μια νέα διάσταση ανάλυσης, στην οποία μόνο ονομαστικά έχουμε αναφερθεί μέχρι τώρα: το ζήτημα των ενεργειακών συμφωνιών. Ένα ζήτημα ειδικό, με τεχνικές απαιτήσεις, για το οποίο όπως καταλαβαίνετε δεν έχουμε ιδιαίτερη πολιτική και κινηματική πείρα. Παρόλα αυτά θέσαμε στους/στις εαυτούς/ες μας το καθήκον να διαβάσουμε, να συζητήσουμε, να καταλάβουμε όσα γράφηκαν για τον αγωγό EastMed ύστερα από την «Συμφωνία της Μπερ-Σεβά» μέσα στο πλαίσιο που έδωσε η τελευταία τριμερής συνάντηση Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ με την παρουσία του αμερικάνου Υπ. Εξ. Κι αυτό γιατί είχαμε την ενστικτώδη υποψία πως βασικός άξονας κίνησης των ενεργειακών συμφωνιών δεν είναι η ενεργειακή αναδιάρθρωση του ελληνικού καπιταλισμού αλλά η γεωστρατηγική τοποθέτηση του στην Ανατολική Μεσόγειο με προνομιακούς όρους.

ΣΥΖΗΤΏΝΤΑΣ ΤΑ ΚΕΊΜΕΝΑ που συμπεριλαμβάνονται στο τελευταίο τεύχος Zero Years αποφασίσαμε να είμαστε όσο το δυνατό περισσότερο ειλικρινείς. Να
προσπαθήσουμε, δηλαδή, να αποτυπώσουμε εντός των κειμένων το μέγιστο δυνατό από τις συζητήσεις, τα ερωτήματα, τις αντιφάσεις, τις αναφορές, τις ελπίδες και περισσότερο απ’ όλα τις συλλογικές μας αδυναμίες και την κοινωνική και πολιτική καταγωγή τους. Έχουμε λοιπόν κατά κάποιο τρόπο την τύχη (;) η συγκυρία να μας αναγκάζει ακόμα μια φορά να αναμετρηθούμε με το πλέον σύνθετο και διαρκές “εθνικό ζήτημα”: “Ο Ερντογάν εισβάλει στη Συρία”! Είμαστε σίγουροι/ες πως έχετε παρακολουθήσει πώς, τα ντόπια και διεθνή, (social) media γέμισαν με την είδηση συνεισφέροντας στη συσκότιση της πορείας του παγκόσμιου πολέμου που διεξάγεται στο δυτικό τμήμα της Ευρασίας. Προσπαθούμε, λοιπόν, να διαβάσουμε τον πόλεμο σαν διεθνή και σαν εθνική συγκυρία στην προοπτική του να συνεισφέρουμε μια προλεταριακή ερμηνεία της συγκυρίας- δηλαδή μια πιο πραγματική ερμηνεία ενός πολέμου που τον γευόμαστε αναγκαστικά, τον χωνεύουμε δύσκολα και σπανίως τον μεταβολίζουμε σε αυτόνομη πολιτική…

Η δημιουργία και η παραγωγή ποσοτήτων ακραία υποτιμημένης και πειθαρχημένης εργατικής δύναμης, πολιτικά και κοινωνικά απαγορευμένης είναι ένας
από τους βασικούς σκοπούς πάνω στους οποίους αρθρώνεται η μεταναστευτική πολιτική, και αυτή η τελευταία είναι διαρκής και στρατηγική κρατική αρμοδιότητα σε συνάρτηση με τα σχετικά ενδιαφέροντα των δυτικών κρατών. Γι’ αυτό λοιπόν, ναι, το ελληνικό κράτος είναι μία μεγάλη νήσος Έλλις. Στα όσα ακολουθούν θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε αυτό ακριβώς. Θα γυρίσουμε πίσω, θα επαναδιατυπώσουμε εργαλεία και απόψεις που χρησιμοποιήσαμε, θα
δούμε την ειδικότητα της προσφυγικής κρίσης και την σύνδεσή της με την προηγούμενη συγκυρία και μέσα από αυτήν την οπτική την σημερινή συγκυρία, άλλως τη μορφή της συνέχειας της μεταναστευτικής πολιτικής. Θα είμαστε εξαντλητικές, δυστυχώς. Για αρχή, οφείλουμε κάποιες μεθοδολογικές διευκρινήσεις.