(Αναδημοσιεύουμε ένα τμήμα από τη συνέντευξη του Sole στο antifa BARRICADA, τεύχος 27.)
[…]
Πώς πρωτοήρθες σε επαφή με την πολιτική σκέψη; Έπαιξε ρόλο το χιπ χοπ;
Ναι, σίγουρα, όταν ήμουν μικρός, ας πούμε 14, άκουγα τους Public Enemy και τον KRSone και διάβαζα για τον Μάλκολμ Χ και την ιστορία των Μαύρων Πανθήρων και ήθελα να είμαι μαύρος! Κάποια στιγμή ένιωσα ότι το “πολιτικό χιπ χοπ” μιλάει επιπόλαια για τις πολιτικές αντιλήψεις, ότι περιορίζει τα πράγματα σε έναν ήχο που δε με ενδιέφερε κι έτσι ποτέ δεν έκανα κάτι τέτοιο. Αντίθετα ένιωσα ότι έπρεπε να ψάξω τι συμβαίνει γιατί τόσα πολλά άλλαζαν κι έτσι απλά χρησιμοποίησα το χρόνο μου για να διαβάσω όσο μπορώ, ελπίζοντας ότι θα μπορέσω να διαμορφώσω μια άποψη για τον κόσμο.
Διάβασα σε μία συνέντευξή σου ότι αναφέρεσαι στο έργο σου σαν το “ραπ σαν δημοσιογραφία”. Μπορείς να εξηγήσεις αυτή την έννοια;Ναι, βασικά πριν το internet τα πράγματα ήταν κάπως έτσι: αν έπρεπε να κάνεις ένα δίσκο, ξεκίναγες τον Ιούνιο, τον τελείωνες τον Αύγουστο, τον έδινες στην εταιρεία, η εταιρεία έκανε τα δικά της και ο δίσκος έβγαινε τον επόμενο Ιούλιο. Για 9 μήνες απλά περίμενε και πάλιωνε και όλα όσα έλεγες στο δίσκο ήταν ενός χρόνου. Αλλά μετά άρχισα να κάνω αυτές τις “παρεμβάσεις” ή μεταστροφές (detournement) όπως μ’ αρέσει να τις λέω, παίρνοντας βασικά την τεχνική των καταστασιακών, του να παίρνεις κάτι που ήδη υπάρχει και να μεταστρέφεις το νόημά του. Δεν τις είπα ποτέ “διορθώσεις” αλλά ένιωθα ότι κάτι τέτοιο είναι. Έπαιρνα ας πούμε ένα τραγούδι που μιλάει για φράγκα και αυτοκίνητα και το μετέτρεπα σε ένα τραγούδι για το πετρέλαιο και τον πόλεμο. Το κάνω αυτό γιατί είμαι μεγάλος φαν της gangsta rap, λατρεύω τον ήχο της και νομίζω ότι είναι ένα πολύ καλό φορμάτ. Η δημοφιλής ραπ, η gangsta ραπ είναι μια απίθανη μορφή μιλώντας για τη μουσική σαν τρόπο να επικοινωνείς. Είναι καθαρή, αν ακούσεις ένα τραγούδι του Jay Z μπορείς να καταλάβεις κάθε στίχο. Εγώ πάντα ράπαρα πολύ γρήγορα και κανείς δεν καταλάβαινε τι έλεγα κι έτσι ήθελα να εξασκηθώ μέσα από αυτές τις μεταστροφές στο πώς να κάνω “λαϊκή” μουσική, μουσική που θα καταλαβαίνει ο κόσμος. Είναι σημαντικό, κάθε τόσο που συμβαίνει κάτι τρελό και νιώθω ότι έχω να δηλώσω κάτι γι’ αυτό, αντί να γράψω ένα άρθρο, να μπορώ να ηχογραφήσω ένα κομμάτι. Γιατί πλέον μπορώ να ηχογραφήσω ένα κομμάτι σε τέσσερις ώρες και την επόμενη μέρα είναι εκεί έξω. Είναι μια καινοτομία αυτού του αιώνα ότι μπορείς να παρέμβεις τόσο άμεσα σε κάτι.
Υπάρχουν άλλοι ράπερ που χρησιμοποιούν την ίδια λογική για να κάνουν κριτική σε όσα συμβαίνουν στην κοινωνία; Και σε ποια κατάσταση είναι το underground χιπ χοπ κίνημα στις ΗΠΑ;Ο κόσμος δεν νοιάζεται για την πολιτική, δε θέλει να ακούει γι’ αυτή, δε θέλει να συζητάει. Το να έχεις πολιτικές σκέψεις στην Αμερική είναι κυριολεκτικά εκτός μόδας. Μπορεί να ακούσεις για συνωμοσίες και για τις “κυρίαρχες εταιρείες που ελέγχουν τις τράπεζες“, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Απλά νομίζω ότι οι άνθρωποι είναι αδιάφοροι και δε νοιάζονται.
Για να απαντήσω στην ερώτηση “στο underground hip hop μιλάει κανείς για κάτι”; Ο B. Dolan, ο Jared Paul, o Ceschi Ramos, ο Immortal Technique λέει καλά πράγματα, o Boots Riley από τους Coup… Με πολλούς από αυτούς πρέπει να προσπεράσεις τα πράγματα που δε σου αρέσουν. Οι ανεξάρτητοι ράπερ είναι είδος προς εξαφάνιση σήμερα, γιατί η σκηνή που τους στήριζε είναι λίγο πολύ παρελθόν, υπάρχει πολύ μικρή υποστήριξη από τα μήντια, από τις εταιρείες. Δεν υπάρχει υποδομή για ριζοσπαστική χιπ χοπ μουσική.
Εδώ έχουμε συνειδητοποιήσει ότι το να βγάλουμε τη μουσική στους δρόμους, μας βοηθάει να φτάσουμε σε ένα κοινό που δεν μπορούσαμε να βρούμε με τις παραδοσιακές μορφές προπαγάνδας. Και το χιπ χοπ είναι μια γλώσσα που μπορεί να μιλήσει σε διαφορετικά υποκείμενα της μητρόπολης. Και τέτοια υποκείμενα, η «νεολαιίστικη αλητεία» και όχι μόνο, φαίνεται να καταλαβαίνουν πιο εύκολα πράγματα μέσω της μουσικής, τους μιλάει πιο άμεσα. Ποιά είναι η σχέση του hip hop με τέτοια “περιθωριοποιημένα” υποκειμένα στην Αμερική;Το πρόβλημα στην Αμερική είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής που βγαίνει από τέτοιες κοινότητες είναι gangsta. Αν μεγαλώσεις στο κέντρο και δεν υπάρχουν ευκαιρίες, αν όλοι γύρω σου πουλάνε ναρκωτικά και ζεις τη βία, αν βλέπεις την αστυνομία να σκοτώνει κόσμο, το δέχεσαι σαν κάτι που υπάρχει. Και πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους αποδέχονται τον καπιταλισμό σαν το δρόμο για να βγουν από αυτή την κατάσταση. Κι ο μόνος τρόπος είναι να πουλήσουν περισσότερα ναρκωτικά ή να γίνουν διάσημοι ράπερ. Λίγο πολύ όσοι προέρχονται από αυτές τις κοινότητες, αντιπροσωπεύουν συχνά αυτές τις αξίες κι έτσι το χιπ χοπ δεν είναι πια η δύναμη που ήταν (η «φωνή του λαού»).
Αν είναι να μιλήσεις για όσα συμβαίνουν, πρέπει να συμμετέχεις. Ακόμα και στο Occupy υπήρχαν όλα αυτά τα «χιπ χοπ occupy κομμάτια» αλλά κανείς από αυτούς δεν ήταν στην πρώτη γραμμή. Όλο αυτό μοιάζει με τους «gangsta του στούντιο» κι εγώ προσπαθώ να μην είμαι κάτι τέτοιο.
Στον αντίποδα αυτού που λες, υπάρχουν περιπτώσεις όπου η μουσική ήταν στην πρώτη γραμμή του κινήματος του Occupy;Ναι, όταν κάνουμε διαδηλώσεις φέρνουμε πολύ μεγάλα ηχοσυστήματα γιατί όταν έχεις μουσική όλοι νιώθουν πιο ασφαλείς, όλοι είναι πιο ήρεμοι, νιώθουν πιο δυνατοί. Κάτι πολύ καλό που έγινε πρόσφατα ήταν που το Occupy our Homes έκλεισε μια λεωφόρο στη Μιννεάπολη και ο Brother Ali έσκασε με ένα φορτηγάκι και έδωσε ένα show στο πίσω μέρος του φορτηγού για αυτούς που ήταν στο μπλόκο. Θέλω να δω κι άλλα τέτοια, νομίζω είναι ένας καλός τρόπος να χρησιμοποιείς την τέχνη.
Κι εσύ συμμετείχες ενεργά στο Occupy Denver. Μπορείς να μας μιλήσεις για τα χαρακτηριστικά του κινήματος, τα προτάγματα, τα συνθήματά του;Στην πραγματικότητα είναι μια διαδικασία που συνεχίζεται ακόμα. Παρ’όλο που το Occupy είναι νεκρό, έχει μετατραπεί σε ένα σωρό άλλα πράγματα, κάτι που συμβαίνει πάντα. Αλλά αρχικά υπήρχε αυτή η ιδέα του ότι «είμαστε το 99%». Για πολλούς ανθρώπους ήταν ένα κάλεσμα για να κινητοποιηθούν, αλλά δεν ανέλυσε επαρκώς την ταξική δυναμική, ούτε και άρθρωσε ένα λόγο πέρα απ’ αυτό. Οι άνθρωποι νόμιζαν ότι θα φωνάξουν στις τράπεζες και μετά θα ξυπνήσουν στην ουτοπία -και απλά δε δουλεύει έτσι. Το Occupy δέχτηκε σφοδρή καταστολή. Το Υπερυπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας (Homeland Security) ενορχήστρωσε όλη αυτή την επιχείρηση, την εκκαθάριση όλων των κατειλημμένων χώρων σε όλη τη χώρα, τουλάχιστον των μεγάλων. Το Occupy Denver εκκενώθηκε πέντε φορές. Συνεχίσαμε να επιστρέφουμε…
Ήταν σε κάποια πλατεία, με σκηνές κλπ;Ναι, με σκηνές, κουζίνες, ιατρεία, βιβλιοθήκες…
Και το εκκένωσαν και συνέλαβαν τον κόσμο;Ναι, ήρθαν και είπαν “θα φύγετε σε 2 λεπτά, αλλιώς θα σας συλλάβουμε” κι έτσι 50 έφυγαν, 100 έμειναν. Όταν ήταν 500 ή 1000 δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, αλλά όταν έμεναν λιγότεροι, ερχόντουσαν και έκαναν αυτό που κάνουν στην Αμερική, δηλαδή συγκροτούσαν μια φάλαγγα με 200 μπάτσους εδώ και 200 εκεί και απωθούσαν τον κόσμο. Γιατί δεν ήθελαν να κάνουν συλλήψεις, ήξεραν ότι όσο περισσότερες συλλήψεις θα έχει, τόσο μεγαλύτερη δημοσιότητα θα πάρει το θέμα και τότε θα ερχόντουσαν περισσότεροι άνθρωποι. Οπότε γενικά απλά μετακινούσαν τον κόσμο και συλλαμβάνανε μόνο αυτούς που αντιστέκονταν ή αυτούς που ήταν στοχοποιημένοι. Είχαν βιβλία που λέγανε ότι ο τάδε εμπλέκεται σε παράνομες δράσεις γιατί είχαν διεισδύσει σε μεγάλο βαθμό στις γραμμές μας και ήξεραν ποιον να πιάσουν. Κι έτσι μ’ όλα αυτά είχες τους πιο δημοκρατικούς, φιλελεύθερους ανθρώπους που δεν ήθελαν να συγκρουστούν με τους μπάτσους, δεν ήθελαν να σπάσουν τα κεφάλια τους, δεν ήθελαν να συλληφθούν, το λεγόμενο «99%», να πηγαίνει σπίτι του. Κι αυτοί που έμειναν ήταν οι ριζοσπάστες, εννοώντας τους αντικαπιταλιστές ή τους αντιφασίστες, έτσι τους χαρακτηρίζουμε αν και στην πραγματικότητα δεν είναι «ριζοσπαστικό» να υποστηρίζεις την ισότητα. Όταν οι άνθρωποι υπερασπίζονται τους εαυτούς τους στην Αμερική, οι φιλελεύθεροι τρελαίνονται, όταν δεν υπακούς λένε ότι είσαι βίαιος. Στην πολιτική ζωή της Αμερικής θεωρείσαι βίαιος αν οι μπάτσοι σου πουν να φύγεις και δεν πας σπίτι. Οι ριζοσπάστες είναι πολύ απογοητευμένοι επειδή δεν υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι, πρόθυμοι να κρατήσουν τη θέση τους. Όχι να υποστηρίξουν μια ένοπλη εξέγερση, απλά να μείνουν στη θέση τους και να αντισταθούν.
Τώρα που έχει κοπάσει ο θόρυβος γύρω από το Occupy, έχει αφήσει κάποια πράγματα πίσω του, τουλάχιστον σε επίπεδο δομών;Η βασική δομή του κινήματος ήταν οι γενικές συνελεύσεις όπου συζητούσαμε διάφορες προτάσεις και δράσεις, πώς θα ελέγξουμε την κατάληψη, αν θα διαπραγματευτούμε με τον αρχηγό της αστυνομίας, αν θα μιλήσουμε στο δήμαρχο ή θα του πούμε να πάει να γαμηθεί… Το πρόβλημα είναι ότι για πολλούς η ίδια η διαδικασία της γενικής συνέλευσης έγινε η ουσία του Occupy, δηλαδή το να συναντηθείς με άλλους και να μιλήσεις. Αυτό μπορεί να ήταν δώρο για την Αμερική, το να διδαχτούν πολλοί άνθρωποι τη δημοκρατία. Όμως υπήρχαν και πολλοί που δεν ήθελαν να κάθονται να μιλάνε όλη μέρα, αλλά δεν υπήρχε αρκετή δράση. Μετά τη διάλυση των κατασκηνώσεων, οι συνελεύσεις συνεχίστηκαν σε διάφορες πόλεις χωρίς κατάληψη πια, παρ’όλο που αυτές οι ομάδες στην πραγματικότητα δεν κάνουν πια κάτι. Από ‘κει και πέρα είχες διαφορετικές ομάδες εργασίας, τα περισσότερα από αυτά τα μοντέλα είχαν αναπτυχθεί στον Ισπανικό Εμφύλιο, όπως οι ομάδες συγγένειας (εγγύτητας). Κι έτσι βασικά κατέληξε απλά σ’ αυτές τις χαλαρές ομάδες. Που δεν είναι κάτι επίσημο, είναι απλά άνθρωποι που εμπιστεύεσαι, άνθρωποι που νιώθεις ότι μπορείς να τους πεις οτιδήποτε, άνθρωποι με τους οποίους θέλεις να συνεργάζεσαι. Με διάφορους τρόπους το κίνημα Occupy οδήγησε πολλούς σοβαρούς ακτιβιστές στο underground, επειδή υπήρχε τόση πολλή επιτήρηση, τόσο μεγάλη καταστολή. Ήταν ένα ανοιχτό κίνημα οπότε κάθε ηλίθιος μπορούσε να έρθει μεθυσμένος και να πει ό,τι θέλει και να σπαταλά το χρόνο, σε στυλ “θα συμμετέχω στην ομάδα αρχείου”. Αυτή η μαλακία δεν προχωράει αλλά όταν υποτίθεται ότι δουλεύεις σε οριζόντια βάση και όλοι είναι ίσοι, προκύπτουν τέτοια προβλήματα. Και τώρα απλά αναπτύσσουμε τα εργαλεία για το πώς θα λειτουργούμε μη ιεραρχικά με ένα τρόπο που να βγάζει νόημα . Από εκεί και πέρα οι μηντιακές υποδομές του Occupy, οι υποδομές για άμεση δράση παραμένουν και όλοι όσοι είχαν εμπλακεί με το Occupy είναι συνδεδεμένοι μέσω των social media. Ας πούμε εγώ συνδέομαι με ανθρώπους στο Βανκούβερ ή στο Πόρτλαντ ή στη Βοστώνη. Είναι δηλαδή πολύ ενδιαφέρον το πώς μπορεί να διαλύθηκε το Occupy αλλά πλέον έχεις όλες αυτές τις ομάδες που χρησιμοποιούν τις υποδομές του για να συνδέσουν τα τοπικά θέματα με μια πιο ευρεία αντίσταση.
Ποιό ήταν το κοινωνικό ή ταξικό υπόβαθρο αυτών που συμμετείχαν στο Occupy;Από ταξική σκοπιά, προέρχονταν από τη μεσαία τάξη μέχρι τις κατώτερες τάξεις, αλλά γενικά ήταν ένα ιδιαίτερα λευκό, μεσοαστικό κίνημα, δεν συνδέθηκε με τις φτωχές κοινότητες ή με τις μειονότητες. Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτό, ακόμα και με τους εργάτες, όσα είχαμε να πούμε δεν άγγιζαν τόσο τους εργάτες.
Μου έλεγες χτες για μια περίπτωση οργάνωσης μέσα στο Occupy όπου είχαν εμπλακεί και μετανάστες και μάλιστα είχαν αναφορές στους Μαύρους Πάνθηρες.Δεν το έχουμε ανακοινώσει επίσημα αυτό ακόμα, αλλά είναι ένα project που δουλεύουμε αυτή την περίοδο. Λέγεται Άμυνα των Εργατών του Κολοράντο και η ιδέα είναι να εμπλέξουμε περισσότερους εργάτες, να ασχοληθούμε με την αλληλεγγύη των εργατών, να πάμε στις φτωχές κοινότητες. Γενικά να ασχοληθεί περισσότερος κόσμος, χρησιμοποιώντας το μοντέλο των Μαύρων Πανθήρων, με τη φροντίδα των παιδιών, τα συσσίτια, μια συλλογική ταξική προοπτική όπως φαίνεται να υπάρχει στην Αθήνα. Παίρνουμε όλες αυτές τις ιδέες και τις ξεδιπλώνουμε μέσα στην πόλη…
Ωστόσο μέσα στο περίφημο 99% υπήρχαν και δεξιοί που μπορεί να μην εμπιστεύονται το κράτος…Ναι, είναι παράξενο, η Αμερική είναι τόσο γαμημένη, δεν έχουμε πολιτισμική ιστορία. Αν ρωτήσεις έναν 40χρονο λευκό ποιος είναι ο Καρλ Μαρξ δεν ξέρει να σου πει. Ξέρει μόνο ότι μισεί τους κομμουνιστές. Μπορείς να ρωτήσεις τον ίδιο άνθρωπο γιατί έγινε η 11η Σεπτέμβρη ή γιατί έχουμε πάει στο Ιράκ ή τι κάνουν οι μετανάστες και θα πει «μας παίρνουν τις δουλειές». Είναι λόγω των μήντια και των ειδήσεων αλλά και γιατί έχουμε μια αδιάφορη κοινωνία. Ο κόσμος δεν ενημερώνεται για το πώς δουλεύει η οικονομία και για το πώς ο νεοφιλελευθερισμός έχει χρεωκοπήσει τα πάντα. Ακόμα και οι άνθρωποι της εργατικής τάξης, πολλοί από αυτούς πιστεύουν ότι τα συνδικάτα είναι κάτι κακό. Δεν έχουμε δυνατό εργατικό κίνημα, δεν έχουμε άδειες το καλοκαίρι, δεν έχουμε κράτος πρόνοιας, δεν έχουμε σύστημα υγείας, δεν έχουμε ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια. Αν σπάσεις το πόδι σου, τη γάμησες, καλύτερα να σου το κόψουν. Έχουμε όλα αυτά κι όμως είμαστε ακόμα πεπεισμένοι ότι είμαστε το καλύτερο κράτος στον κόσμο. Αυτό έχουμε να αντιμετωπίσουμε στις ΗΠΑ, προσπαθούμε να ριζοσπαστικοποιήσουμε ανθρώπους που δεν έχουν κανένα ιστορικό πλαίσιο για όλα όσα τους συμβαίνουν. Γι’ αυτό και το Occupy ήταν τέτοιο μπέρδεμα, γιατί το 95% των ανθρώπων δεν είχαν πάει καν σε διαδήλωση πριν, γιατί η Αμερική δεν είχε ιστορία αντίστασης τα τελευταία 30 χρόνια.
Γι’ αυτό είναι και τόσο δημοφιλείς οι θεωρίες συνωμοσίας;Ναι, δε θέλω να πω ότι δεν υπάρχουν συνωμοσίες αλλά πολλοί άνθρωποι σπαταλούν χρόνο σε συνωμοσίες τις οποίες δεν μπορούν να αποδείξουν, είναι σαν να κοιτάς σε μια σκουληκότρυπα και να μη σηκώνεις το κεφάλι για να δεις κάτι άλλο. Μπορεί να κάθεσαι και να βλέπεις Zeitgeist, μπορεί να δεις ένα εκατομμύριο ντοκυμαντέρ στο youtube, δε χρειάζεται να βγεις έξω στην κοινότητά σου, δε χρειάζεται να πας σε μια διαδήλωση, δε χρειάζεται ποτέ να κάνεις οτιδήποτε, η δουλειά σου είναι να είσαι ένας «μαχητής της πληροφορίας»… Να μοιράζεσαι πληροφορίες, να μοιράζεσαι την «αλήθεια».
Και όποιος σου πει ότι ξέρει την αλήθεια, πιθανότατα κάνει λάθος. Η Αμερική είναι πολύ θρησκευόμενη και δεν έχουμε την ιστορική γνώση, οπότε ψάχνουμε τις μεγάλες και απλές εξηγήσεις για το κάθετι: “η 11/9 έγινε από τους Illuminati που ελέγχουν τις τράπεζες”. Η άποψη ότι 10 άνθρωποι κυριαρχούν σε όλο τον κόσμο και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Ότι πρέπει να απελευθερώσουμε τις αγορές και ότι ο καπιταλισμός δεν είναι πρόβλημα, απλά δε δουλεύει σωστά.
Είναι χαρακτηριστικό αυτού που λες ότι στις ΗΠΑ πολύς κόσμος δεν πιστεύει την επίσημη εξήγηση, π.χ. για την υπόθεση της 11ης/9/2001, πολύς κόσμος λέει ότι είναι συνωμοσία, αλλά όλος αυτός ο κόσμος δεν έκανε κάτι ενάντια στον πόλεμο που την ακολούθησε, δεν διαδήλωσε εναντίον του.Ακριβώς…
Για μας είναι ξεκάθαρο ότι μετά την 11/9 έχει εμφανιστεί ένας μετα-φασισμός με καθαρές πολιτικές κατευθύνσεις. Το αστυνομικό κράτος, ο έλεγχος των μεταναστών που έρχονται από τις πολεμικές ζώνες, η εκμετάλλευση του τρίτου κόσμου, και επιπλέον το ότι οι άνθρωποι δεν ασχολούνται πια με την πολιτική και δεν εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο. Αυτές είναι οι βάσεις του μετα-φασισμού παγκόσμια. Βλέπεις εκφράσεις αυτού του μετα-φασισμού και στις ΗΠΑ; Στην Αμερική το ανοιχτά φασιστικό κίνημα είναι το Tea Party και έχει επιρροή κυρίως σε αγροτικές περιοχές, όπου δεν υπάρχουν πολλοί μετανάστες. Δεν υπάρχουν οπαδοί του Tea Party στο Denver, δεν υπάρχoυν στο κέντρο της Νέας Υόρκης, δεν υπάρχουν εκεί που είναι οι μετανάστες. Δεν έχεις στην πραγματικότητα φυλετικές συγκρούσεις και ρατσισμό στις πόλεις να τραβάνε τα φώτα της δημοσιότητας, είναι βασικά ένας μηντιακός πόλεμος. Η Αμερική βέβαια είναι πολύ ρατσιστική, δεν μπορείς να πεις το αντίθετο, είναι κι όλα αυτά τα τρελά που κάνουν στην Αριζόνα. Αλλά αν είσαι από μια φτωχή κοινότητα πιθανότατα δε θα έρθεις σε επαφή με κάποιον που ζει σε μια όμορφη περιοχή κατοικίας.
Είπες για την Αριζόνα… Άκουγα ένα κομμάτι που έφτιαξε ο Chuck D δυο χρόνια πριν για τους ρατσιστικούς νόμους ενάντια στους μετανάστες από το Μεξικό. Θέλεις να μας πεις κάτι για αυτή την ιστορία; Ναι, ζούσα κάποτε στην Αριζόνα και όλοι οι γείτονές μου ήταν λίγο πολύ οπαδοί του Tea Party. Δεν ήταν ρατσιστές, απλά αγαπούσαν τα όπλα τους! Για ένα διάστημα πάρα πολλοί άνθρωποι πέρναγαν τα σύνορα εκεί στην Αριζόνα, μπορεί να ήταν 20 χιλιάδες το μήνα. Κι ο λόγος που ήταν τόσο πολλοί ήταν ότι το καλαμπόκι της Monsanto κατέκλυσε τις αγορές τους. Χάρη στη NAFTA οι αγορές τροφίμων στο Μεξικό γέμισαν με φτηνό καλαμπόκι και ήταν φτηνότερο για τους μεξικάνους να πάνε να το αγοράσουν παρά να το παράγουν οι ίδιοι. Κι ενώ ήταν η βασική σοδειά τους, δεν μπορούσαν πια να επιβιώσουν παράγοντας καλαμπόκι. Έτσι όλοι αυτοί οι αγρότες χρεωκόπησαν, δεν είχαν δουλειά και αναγκάστηκαν να έρθουν βόρεια για να βρουν δουλειά στο μόνο μέρος που υπήρχε. Και ήρθαν πολλοί αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να βγάλεις βίζα, ή μόνιμη άδεια, χρειάζεται πολλά λεφτά κι έτσι οι άνθρωποι έρχονται εδώ κι απλά στέκονται στο δρόμο με μια ταμπέλα του στυλ “ψάχνω δουλειά” και τα συνεργεία κατασκευαστών τους μαζεύουν. Αυτό που έγινε είναι ότι ενώ η δουλειά στην οικοδομή ήταν πάντα καλοπληρωμένη στην Αμερική, μ’ αυτόν τον τρόπο το κόστος της εργασίας έπεσε σημαντικά. Κάποτε στο χτίσιμο ενός σπιτιού έπαιρνες 25 και 30 δολάρια την ώρα και πλέον παίρνεις 10 δολάρια. Και γι’ αυτό κατηγορούν τους μετανάστες και όχι τους καπιταλιστές. Αυτό που έκαναν ήταν ότι άρχισαν να χτίζουν μεγάλα κέντρα κράτησης κατά μήκος των συνόρων, πολλά από τα οποία είναι ιδιωτικά και βγάζουν λεφτά από το να μπουντρουμιάζουν κόσμο. Είναι μια νέα βιομηχανία, άνθρωποι συλλαμβάνονται και μένουν εκεί μήνες και κανείς δε νοιάζεται για το τι τους συμβαίνει. Είναι σαν μικρά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κι υπάρχει ένας σερίφης στην Αριζόνα, ο Τζο Αρπάιο, που είναι ο Τζων Γουέην για τους Μεξικάνους. Έχω διάφορες αμφιβολίες αν ο ξεκάθαρος φασισμός μπορεί να βγει στο προσκήνιο στην Αμερική, αλλά αυτός ο τύπος είναι ένας αληθινά γαμημένος φασίστας. Οργάνωνε αυτές τις επιδρομές στο Φοίνιξ, συλλαμβάνανε μεξικανούς μετανάστες και κάνανε παρέλαση στις γειτονιές με αλυσοδεμένους ανθρώπους, για να δείξουν στον κόσμο ότι το πετύχανε. Μοιάζει σαν να βγήκε από μια γαμημένη ταινία, αλλά τους κλείνει σε μια φυλακή που δεν έχει καν κελιά, έχει σκηνές όπου για να μείνεις πρέπει να φοράς ροζ φόρμες, ένας τρόπος να χτυπήσει την αίσθηση του ανδρισμού τους. Η κατάσταση στην Αριζόνα ήταν πραγματικά άσχημη αλλά υπάρχουν και κάποιες ομάδες, όπως η “No more deaths” που βγαίνανε στα δάση και στην έρημο στα σύνορα και αφήνανε μπουκάλια νερό και άλλα πράγματα. Αλλά βέβαια υπήρχαν και οι Minutemen που είναι μια φασιστική ομάδα πρώην βετεράνων που γυρίζουν με τα φορτηγάκια τους και τους ασύρματους και ψάχνουν για μετανάστες, εθελοντικά. Τους βρίσκουν, τους πιάνουν και τους μεταφέρουν οι ίδιοι στα κέντρα κράτησης. Ναι, η κατάσταση στην Αριζόνα είναι θλιβερή και πάει και πέρα από αυτό. Δεν τελείωσαν το τείχος στα σύνορα αλλά έφτιαξαν κάτι σαν εικονικό, ψηφιακό σύνορο, όπου μπορούν να σκανάρουν για οτιδήποτε ζωντανό περνάει σε πραγματικό χρόνο. Δε χρειάζεται να φτιάξουν τείχος, βρίσκουν που είναι τα σώματα και πάνε και τους μαζεύουν, hi tech φασισμός.