zero years #3


— Υπάρχουν πολλοί που παριστάνουν πως τα κανόνια είναι στραμμένα πάνω τους ενώ στην πραγματικότητα είναι τα κιάλια της όπερας που τους σημαδεύουν–  B.B.


– κρίση; – ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟΝ ΞΕΦΟΡΤΩΘΟΥΜΕ- ΟΥΚΡΑΝΙΑ: τα βατράχια στον βάλτο- Ελληνοτουρκικές υποθέσεις 1.02: «Τουρκική προκλητικότητα»: AGAIN;- αναφορά στην εξαναγκαστική πορνεία, το οργανωμένο έγκλημα και την κρατική διαχείριση τους- a sleezy city. πολεοδομία, δίκτυα και προλεταριάτο στην ελλάδα- it is not now or never- ιστορίες από την ιστορία του πανεπιστημίου- ΛΙΒΥΗ: για τα πετρέλαια τα κάνεις όλα;- wiring the jungle- κ.α.


θα το βρείτε στην Αθήνα: στο κάτω περίπτερο της πλατείας εξαρχείων- στο βιβλιοπωλείο Ναυτίλος- και φυσικά στη Λέσχη κατασκόπων του 21ου αιώνα, και στα Αυτοδιαχειριζόμενα στέκια Αρχιτεκτονικής και Νομικής.

στην Πάτρα: αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Ανατόπια

στη Θεσσαλονίκη: στο στέκι στη Μόδη

στα Ιωάννινα: στο Fahrenheit 451

και στο αυτόνομο βιβλιοπωλείο και αρχείο κινηματικών εντύπων Mad Marx


αν παρόλα αυτά δεν το βρίσκετε, στείλτε στο zeroyearszine@gmail.com


Ένας Άγγελος για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό

(και πώς να τον ξεφορτωθούμε)

Τις προηγούμενες μέρες, τα στομάχια μας έκαναν μια στροφή 180ο λόγω της συχνότητας των φορών που πέσαμε πάνω στο όνομα, την καριέρα ή τη φάτσα του Α. Συρίγου. Η αλήθεια είναι πως τον εν λόγω κύριο τον γνωρίζαμε και προηγουμένως, μόνο που τότε η ενασχόλησή μας μαζί του γινόταν λόγω της πολιτικά και ταξικά αδιαπραγμάτευτης έχθρας μας για το όνομα, τη φάτσα, την καριέρα και το κράτος του. Σήμερα, ο καθένας μπορεί να έχει μια γνώμη για το δράμα του «ξυλοδαρμού» του κυρίου καθηγητή, για το κύρος, την ηθική και το θάρρος του. Εντάξει, δεν πέφτουμε απ’ τα σύννεφα: το kitsch είναι και πάλι της μόδας.

Κάπως έτσι, λοιπόν, σκουπίδια σαν το Α. Συρίγο μπορούν και να συνεχίζουν να περιποιούνται το προφίλ τους. Ένα προφίλ που δεν είναι βεβαίως αποκλειστικά δικό τους˙ ανεβαίνει, φτιάχνει, «παίζει» όσο ανεβαίνει, φτιάχνει και «παίζει» ο μιλιταρισμός, ο κοινωνικός μιλιταρισμός και ο ελληνικός ιμπεριαλισμός. Γιατί, η αλήθεια είναι αυτή: σε κάθε ιστορική προοπτική του ελληνικού ιμπεριαλισμού απ’ τα 90s και έπειτα, σε κάθε αυξημένη ένταση και αναπροσανατολισμό του, ο Α. Συρίγος βρισκόταν εκεί, σαν καλά μισθωμένος υπάλληλος του κράτους που τον φροντίζει -προσφέροντας απλόχερα τις κάθε λογής υπηρεσίες του.

Σήμερα, ο Α. Συρίγος δηλώνει πως είναι 51 ετών. Αν λέει αλήθεια, αυτό σημαίνει πως το 1976 ήταν ένα αμούστακο παιδί, που μόλις είχε κλείσει τα 10. Πεδίο δόξης λαμπρό.

1976-1987: Ένα (το ίδιο) πλοίο στο Αιγαίο

«Πριν καλά καλά ξημερώσει η 19η Mαρτίου 1987, το πορτοκαλί τηλέφωνο στο διαμέρισμά μου άρχισε να χτυπά. Πετάχτηκα από το κρεβάτι για να σηκώσω το ακουστικό. Δεν πρόλαβα να κοιτάξω το ρολόι μου, έξω ήταν ακόμα σκοτάδι. H ψύχραιμη φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής ήταν του επικεφαλής αξιωματικού της νυχτερινής βάρδιας στο Εθνικό Kέντρο Επιχειρήσεων (EΘKEΠIX).» (1)(Ι)

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον καραβανά, τότε αρχηγό ΓΕΕΘΑ, Νίκο Κουρή. Τι είχε προηγηθεί; Μα φυσικά, μια ακόμη «ελληνοτουρκική κρίση» στο Αιγαίο, με τον κωδικό τίτλο «Κρίση του Σισμίκ». Το τουρκικό ερευνητικό σκάφος ΜΤΑ Sismik Ι, μαζί με ένα αντίστοιχο πολεμικό, εμφανίστηκαν, μήνα Μάρτιο, μεταξύ Λήμνου και Μυτιλήνης διεξάγοντας έρευνες σε τμήματα της υφαλοκρηπίδας, που οι Έλληνες περηφανεύονταν σαν δικά τους. Το ελληνικό πολιτικό προσωπικό μιλάει για ξεκάθαρη παραβίαση και casus belli, ο Α. Παπανδρέου θέτει το ΝΑΤΟ προ των ευθυνών του (απειλώντας, μάλιστα, με κλείσιμο των αμερικάνικων βάσεων), αλλά, λίγες μέρες μετά, το επεισόδιο λήγει.

Βέβαια, το Sismik δεν ήταν κάτι άγνωστο στους Έλληνες. Το 1976 το είχαν ξαναδεί, μόνο που τότε δεν λεγόταν Sismik αλλά Hora. Οι δύο αυτές ιστορίες μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους. Τον Ιούλιο του 1976, το ίδιο πλοίο βγαίνει στα ανοιχτά του Αιγαίου για έρευνες, οι Έλληνες γκρινιάζουν και πάλι για «παραβίαση της υφαλοκρηπίδας», ο Α. Παπανδρέου, που τότε δεν ήταν ακόμα πρωθυπουργός αλλά ήταν γραφτό του να γίνει, δίνει το σύνθημα «Βυθίσατε το Hora», το Hora, βέβαια, δεν βυθίζεται και το επεισόδιο λήγει και αυτό απότομα. Στη διάρκεια αυτού του «θερμού επεισοδίου», έχουμε, πάντως, την ευκαιρία να ακούσουμε και τις θέσεις της τουρκικής πλευράς, όπως διατυπώνονται απ’ τον τότε πρωθυπουργό Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ. Δώστε βάση:

«Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εμποδίσει τις έρευνές μας έξω από τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Η Τουρκία ουδέποτε θα συναινέσει σε κατάσταση που εμφανίζει την Ελλάδα διεκδικούσα ολόκληρο το Αιγαίο σαν δική της λίμνη. Σε περίπτωση επεμβάσεως στην αποστολή του “Χόρα” στο Αιγαίο, η Τουρκία θα ανταποδώσει την επέμβαση.»(2)(Ι)

Μα το ελληνικό κράτος διεκδικεί ολόκληρο το Αιγαίο σαν δική του (κλειστή) λίμνη; Μα το ελληνικό κράτος δεν αμύνεται διαρκώς ενάντια στην φυσική κακία των Τούρκων και τις παραβιάσεις τους; Μα η διεθνής νομοθεσία, οι συμβάσεις και τα ανώτατα δικαστήρια δεν θριαμβολογούν για τα δίκια των Ελλήνων;

Η ελληνική στρατηγική (τα παιδικά χρόνια του Α. Συρίγου)

Όχι και τόσο˙ στην πραγματικότητα ο Ντεμιρέλ έχει δίκιο με το «διεκδικούσα ολόκληρο το Αιγαίο σαν δική της λίμνη», γιατί αυτό και μόνο αυτό ήταν το πλάνο του ελληνικού κράτους για περίπου 25 χρόνια˙ μια λίμνη στην οποία ο προαιώνιος εχθρός δεν πρέπει να ασκεί απολύτως κανένα κυριαρχικό δικαίωμα. Η «υφαλοκρηπίδα», τα ναυτικά και τα εναέρια μίλια, η ΑΟΖ, ήταν και είναι εργαλεία αυτής της στρατηγικής -αυτού του πολέμου. Τι σημασία έχει που οι διεθνείς συμβάσεις (όπως η Σύμβαση για το Δίκαιο της θάλασσας του 1982) είναι δομημένες έτσι ώστε να αφορούν περιπτώσεις ανοιχτών θαλασσών; Τι σημασία έχει που στις «ειδικές περιπτώσεις», αυτές, δηλαδή, που δεν αφορούν κράτη που χωρίζονται μέσω ωκεανών, τα δεδικασμένα ευνοούν τις αιτιάσεις κρατών που έχουν θέσεις ανάλογες της τουρκικής πλευράς;(3)

Ο Α. Συρίγος, στο βιβλίο του Ελληνοτουρκικές σχέσεις(Ι), μας ενημερώνει εξ’ αρχής πως: «η πολιτικοποίηση της δεκαετίας του 1980 μέσα απ’ τα αμφιθέατρα συνοδευόταν πάντα για μένα από την έντονη ενασχόληση με την Τουρκία και με την ελληνική εξωτερική πολιτική.»(4)  Όταν το Sismik έκοβε βόλτες στο Αιγαίο, αυτός ήταν 21 ετών και σπούδαζε στη Νομική Αθηνών. Το 1992, θα βραβευτεί απ’ την Ακαδημία Αθηνών για εργασία του, σχετική με το θέμα της οριοθετήσεως (ελληνικής) υφαλοκρηπίδας. Δεν είναι δα και τόσο παράξενο: η «πολιτικοποίηση» στην οποία αναφέρεται, αφορά, με τη στενή έννοια, τη σταδιακή πρόσδεση στους μηχανισμούς του ελληνικού κράτους, στο φόντο της μετατροπής του Αιγαίου σε κλειστή ελληνική λίμνη. Δεν μας αφορούν, εδώ, οι λεπτομέρειες της διατριβής του. Αυτό που μας αφορά είναι αυτό που λέγαμε και στην αρχή. Είναι, δηλαδή, το γεγονός πως ο Συρίγος είναι, υπάρχει, εργάζεται ευθυγραμμισμένος στα μέτρα της εκάστοτε ιστορικής περιόδου του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Πάμε παρακάτω.