[ απ’ το 90ό τεύχος του περιοδικού Sarajevo (δεκέμβρης 2014) ]

[…]
Αν το κλείσιμο του ματιού στους ντόπιους τραπεζίτες γίνεται απ’ την μεριά της κυβερνοαριστεράς με κομψό και διακριτικό τρόπο, δεν ισχύει το ίδιο για ένα άλλο απ’ τα παραδοσιακά “εθνικά θέματα”: τον αντιτουρκισμό. Απ’ όλες, όμως, τις αιχμές του (διαχρονικού) ελληνικού ιμπεριαλισμού αυτή η πιο πρόσφατη, που αφορά την α.ο.ζ., είναι ίσως η πιο βρώμικη. Επειδή είναι και η πλέον Ηλίθια – το “η” κεφαλαίο.
Έχουμε αφιερώσει στο όχι μακρινό παρελθόν κάμποσες σελίδες στο θέμα. [1] Η πολιτική μας θέση και οι απόψεις μας απ’ αυτές εδώ τις σελίδες, σαν αυτόνομων εργατών, είναι δεδομένα (και) αντιϊμπεριαλιστικές, πρώτα και κύρια εναντίον του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Όμως το ζήτημα της α.ο.ζ. ξεπερνάει κατά πολύ οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί ανταγωνιστική (προς το σύστημα) πολιτική θέση. Σε τελευταία ανάλυση αφορά έναν συνδυασμό στοιχειώδους κοινής λογικής, διεθνούς (διακρατικής) νομοθεσίας και παραγωγής χειραγωγικής ιδεολογίας για εσωτερική κατανάλωση.

Λοιπόν, το ελληνοπρεπές εθνικιστικό, ακροδεξιό επιχείρημα σχετικά με την αντιτουρκική “εθνικά ωφέλιμη” οριοθέτηση της α.ο.ζ. μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας είναι ότι το Καστελλόριζο, ελληνικό νησί (δεν το αμφισβητεί κανένας!) δικαιούται α.ο.ζ. Πάνω σ’ αυτό το θεώρημα στήνεται αλυσιδωτά όλο το θέαμα των “εθνικών συμφερόντων”, της “τουρκικής επιθετικότητας”, και τα λοιπά. Μόνο που το Καστελλόριζο ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ Α.Ο.Ζ.! Κι αυτό δεν το λέμε εμείς οι περιθωριακοί. Το λέει ρητά η διεθνής νομοθεσία που αφορά τον προσδιορισμό των α.ο.ζ., και ακόμα πιο έντονα το λένε διάφορες αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου για παρόμοιες διαφωνίες / διενέξεις άλλων κρατών. Υπάρχει, σα να λέμε, διεθνές νομικό προηγούμενο, διεθνές δεδικασμένο, που δείχνει καθαρά και ξάστερα ότι η μεν τουρκική α.ο.ζ. στην ευρύτερη περιοχή θα εκτείνεται κανονικά 200 μίλια νότια των τουρκικών ακτών, φτάνοντας ως την αιγυπτιακή αντίστοιχη, ενώ η ελληνική και η κυπριακή α.ο.ζ. θα απέχουν μεταξύ τους εκατοντάδες μίλια.
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ακόμα κι αν υπάρχουν στον πλανήτη άλλα κράτη που θα τα συνέφερε το πράγμα να είναι αλλιώς, δηλαδή όπως διαλαλούν και φαντασιώνονται οι ελληνάρες, δεξιοί κι αριστεροί, ακόμα και τότε οι πολιτικές βιτρίνες αυτών των κρατών θα κτυπούσαν φιλικά στον ώμο τις ελληνικές πολιτικές βιτρίνες λέγοντας “ντάξει μωρέ, αλλά ξέρεις…. δεν παίζει… μην επιμένεις”. Όλες οι υπόλοιπες πολιτικές βιτρίνες του πλανήτη, εάν ξέρουν τι λένε οι έλληνες όμοιοί τους (και ξέρουν: είναι βασική δουλειά των πρεσβειών να ενημερώνουν τα μητρικά κράτη…) θα θεωρούν, απλά, τους έλληνες πολιτικούς, δημοσιογράφους, ειδικούς κλπ που επιμένουν να παίζουν το παιχνιδάκι τους με την α.ο.ζ. του Καστελλόριζου καραγκιόζηδες, και επικίνδυνους Ηλίθιους. Με κεφαλαίο το “η”, παρακαλούμε.
Αυτά εκτός συνόρων, σε ότι αφορά εκείνο που λέγεται “διεθνείς σχέσεις”- και το “κύρος” που έχουν οι ελληνικές καθεστωτικές βιτρίνες, δεξιές κι αριστερές, το επαναλαμβάνουμε. Υποθέτουμε πως όταν τυχαίνει να το φέρει η κουβέντα σε κάποια διεθνή συνάντηση και ερωτώνται σε στυλ “τι μαλακίες είναι αυτές που λέτε;” θα απαντούν, δεξιοί κι αριστεροί κάτι σαν “ναι μωρέ, για εσωτερική κατανάλωση τα λέμε, σιγά μην τα πιστεύουμε…”. Εντός συνόρων το πράγμα είναι αλλιώς. Το τι σημαίνει “αλλιώς” το καταλαβαίνετε, υποθέτουμε· όμως χρειάζεται έμφαση και επιμονή. Γιατί αυτό που παίζεται είναι οι σβέρκοι μας και τα κεφάλια μας.
Θα δείξουμε (αναδημοσιεύσουμε) μια λεπτομέρεια αυτού του “αλλιώς”. Πρόκειται για ανάρτηση στην ιστοσελίδα “iskra” όπου εκφράζεται η υποτιθέμενη “αριστερή αντιπολίτευση” εντός συ.ριζ.α. Η αριστερο-ακροδεξιά τάση στην οποία ο κυρ Λαφαζάνης είναι η πιο γνωστή (και ηγετική) persona. Η ανάρτηση είναι της 9ης Νοέμβρη, και πάει ως εξής (οι τονισμοί του πρωτότυπου):

Sarajevo 90 - 12/2014


τίτλος: Ελλάδα – Κύπρος – Αίγυπτος
σχόλιο: Μπορεί, κάτω από προϋποθέσεις, να αποβεί εξαιρετικά θετικό ότι η Αίγυπτος αποδοκιμάζει τις προκλήσεις της Τουρκίας στην Κυπριακή ΑΟΖ. Η Ελλάδα, όμως, πρέπει να προσέξει ορισμένα πράγματα. Είναι λάθος ότι η τριμερής συνεργασία Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου, έτσι όπως εγκαινιάσθηκε στο Κάιρο το Σάββατο (8/11), μοιάζει να εντάσσεται σε ένα τυφλό αμερικανό-ισραηλινό προσανατολισμό στην περιοχή. Όπως θα ήταν λάθος για Ελλάδα και Κύπρο να αγνοήσουν, όπως φαίνεται ότι αγνοούν, ότι ο σημερινός Πρόεδρος της Αιγύπτου Αλ Σίσι αντιπροσωπεύει ένα δικτατορικό καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε με πραξικόπημα και ότι επομένως δεν θα πρέπει να επενδύουν προκειμένου να διαμορφωθούν βαθύτερες και στέρεες σχέσεις με την Αίγυπτο, σε αυταρχικά προσωποπαγή καθεστώτα ούτε σε ένα στενό Τουρκό-Αιγυπτιακό ανταγωνισμό, καταστάσεις που μπορεί να αποδειχθούν εφήμερες. Μόνο μια Ελλάδα με μια νέα ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική μακριά από εξαρτήσεις και από δορυφοροποιήσεις σε ΗΠΑ και Ισραήλ, μπορεί να κατοχυρώσει την ασφάλεια της, να βοηθήσει αποτελεσματικά την Κύπρο και να καταστεί γέφυρα φιλίας, σταθερότητας και συνεργασίας στην διακεκαυμένη περιοχή μας.


επόμενος τίτλος: οριοθετήσεις
σχόλιο: Είναι θετικό επίσης ότι Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος συναποφάσισαν να οριοθετήσουν μεταξύ τους την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη στη βάση του Δικαίου της Θάλασσας. Και αυτή, όμως, η θετική κατεύθυνση οφείλει να γίνει σωστά, μελετημένα και προσεκτικά ώστε να μπορέσει να αποβεί λειτουργική και αποτελεσματική.

Τι λένε αυτές οι 200 λέξεις; Λένε:
α) “α, τι ωραία που η Αίγυπτος τα χώνει στην Τουρκία”,
β) “α, τι ωραία να κάνουμε την μοιρασιά Αθήνα – Λευκωσία – Κάιρο”,
γ) “ναι, αλλά αυτοί στο Κάιρο είναι χασάπηδες”,
δ) “άσε που μπορεί αυτές οι κολεγιές να είναι “τυφλός αμερικανο-ισραηλινός προσανατολισμός”,
ε) αλλά “τι ωραία να κάνουμε την μοιρασιά Αθήνα – Λευκωσία – Κάιρο”… με “βάση το Δίκαιο της Θάλασσας”!!!
Η πιο παρήγορη πιθανότητα θα ήταν να πρόκειται για ιδέες και λόγια κάποιου παρανοϊκού. Αλλά όχι, η “iskra” δεν είναι παρανοϊκή η ίδια, ούτε φυσικά τα μέλη της “αριστερής πλατφόρμας” ή της “δεξιάς πλατφόρμας”  ή του κυβερνοσύριζα γενικά/ Συνεπώς, μέσα σε 205 λέξεις, έχουμε ένα μικρό αλλά καταπληκτικό δείγμα του πώς γίνεται να λες τα πιο αισχρά εθνικιστικά ψέμματα, να υπερασπίζεσαι τις πιο ελεεινές (αλλά “εθνικά σωστές”) διεθνείς συμμαχίες, και, ταυτόχρονα, να (νομίζεις ότι) “καλύπτεσαι” απέναντι σε κριτικές ότι τα έχεις κάνει πλακάκια με αιμοβόρα καθεστώτα τύπου αίγυπτος ή ισραήλ. Η προσπάθεια είναι χοντροκομμένη ίσως. Εάν όμως απευθύνεται σε παρανοημένους υποτελείς γιατί να μην έχει κάποιες ελπίδες επιτυχίας  – μέσα – στην – πλήρη – σύγχυση; Και ποια είναι η προσδωκόμενη επιτυχία; Μα ότι “μια  κυβέρνηση της αριστεράς, με εθνικά ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, θα κάνει βέβαια τα ίδια – αλλά με εθνική υπερηφάνεια”. Τρία ζήτω!!!

 Το ζήτημα θα μπορούσε να τεθεί, φιλολογικά, απ’ την ανάποδη μεριά. Εφ’ όσον δόθηκε πρόσφατα η ευκαιρία μιας “τεχνητής ελληνοτουρκικής κρίσης” μόνο για ελληνική και ελληνοκυπριακή (ιμπεριαλιστική) εσωτερική κατανάλωση, γιατί δεν βγήκαν στα αγαπημένα τους media οι λαλίστατοι σε άλλες (συχνά ασμήμαντες) περιστάσεις “διαθνιστές” του κυβερνοσύριζα (και γνώστες, βέβαια, τόσο της ιστορίας του “κυπριακού” όσο και της ιστορίας με την α.ο.ζ.) να διαχωριστούν επίσημα, ρητά και κατηγορηματικά με την εθνικιστική γραμμή του κόμματος τους; Γιατί δεν φρόντισαν να σπάσουν άμεσα αυτήν την χειραγωγική, εθροπατριωτική γραμμή; Οι όποιες απαντήσεις καταλήγουν στο ίδιο συντριπτικό  συμπέρασμα: ακόμα κι αν υπήρχαν κάποτε τέτοιοι  “διεθνιστές”, δεν υπάρχουν πια. Τους πάτησε το τρένο της αναμενόμενης εξουσίας και των ωφελημάτων που περιμένουν απ’ αυτήν. Δεν είναι τώρα η ώρα να εκθέσουμε το κόμμα για ακροδεξιά στροφή…
Εξουσιαστικός ρεαλισμός… Και ποιο είναι το αποτέλεσμα του πέρα απ’ το ότι κάθε είδους και φάρας φασίστες θα έχουν μια (σημαντική) δυσκολία λιγότερη να ψηφίσουν Κουμουνδούρου; Το αποτέλεσμα είναι ότι διαιωνίζεται η ελληνική εθνικιστική βλακεία, πάντα με την κρίσιμη βοήθεια αριστερών ψαλτών, έτσι ώστε ακόμα κι αν ο σύ.ριζ.α. γίνει γίνει ποτέ κυβέρνηση να μην μπορεί να εξορθολογίσει στοιχειωδώς την προς ανατολάς και προς βορρά εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους· αν υποθέσουμε ότι θα ήθελε.
Όμως θα ήθελε; Όχι, δεν θέλει -αυτό είναι ολοφάνερο. Κι εδώ ερχόμαστε στο κέντρο του θέματος.

Η ιστορία του ελληνικού ιμπεριαλισμού, έστω τα τελευταία 70 χρόνια, είναι αδιάψευστος μάρτυρας μιας σταθερής τακτικής, υπό οποιοδήποτε καθεστώς. Είτε με χούντες, είτε με δεξιές κυβερνήσεις, είτε με αριστερές (τύπου πα.σο.κ. των πρώτων χρόνων): όταν δεν μπορεί να κατακτήσει εδάφη άλλων κρατών επιλέγει να κρατάει αιώνια ανοιχτές στο χρόνο “εκκρεμότητες”· ελπίζοντας σε μια άλλη, “καλύτερη στιγμή”.
Αυτό έκανε επί δεκαετίες με το αλβανικό κράτος.: σ’ όλον τον υπόλοιπο πλανήτη ο β’ παγκόσμιος πόλεμος τελείωσε το 1945, όχι όμως στις σχέσεις Αθήνας και Τιράνων, με απόλυτη ευθύνη της πρώτης. Το ελληνικό κράτος διατήρησε το status εμπόλεμης κατάστασης με το αλβανικό ως τα τέλη της δεκαετίας του ’80… Και, ύστερα, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90, το ελληνικό βαθύ κράτος / παρακράτος, προσπάθησε να κάνει τον πόλεμο πραγματικότητα, δολοφονώντας μάλιστα και κάμποσους αλβανούς στρατιώτες, μέσα στο στρατόπεδο τους· if you remember “μαβη”, “Βρακά” και σια…
Αυτό κάνει επί δεκαετίες με το “κυπριακό”.  Αρνείται είτε να αναγνωρίσει τα τετελεσμένα (την ύπαρξη δύο κρατών), τετελεσμένα για τα οποία, μάλιστα, κόπιασε ιδιαίτερα· είτε να διαπραγματευτεί σοβαρά την ένωση αυτών των δύο κρατών. Το “κυπριακό εκκρεμεί” ουσιαστικά από τότε που  η κύπρος απέκτησε την ανεξαρτησία της απ’ την αγγλική αυτοκρατορία, δηλαδή για πάνω από μισό αιώνα· και θα εκκρεμεί έως ότου ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θεωρήσει ότι τον παίρνει να “απελευθερώσει” όχι μόνο την βόρεια κύπρο αλλά και την μισή τουρκική επικράτεια.
Αυτό κάνει επί δεκαετίες με το “μακεδονικό”. Αρνείται να αναγνωρίσει αυτό που έχουν κάνει τα περισσότερα κράτη του πλανήτη, ότι υπάρχει κράτος με το όνομα “δημοκρατία της μακεδονίας”· αρνείται όμως και οποιαδήποτε σοβαρή διαπραγμάτευση που να λογαριάζει τα συμφέροντα και των άλλων. Το “μακεδονικό εκκρεμεί” για πάνω από 20 χρόνια, και θα συνεχίσει να “εκκρεμεί” έως ότου ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θεωρήσει ότι τον παίρνει να “απελευθερώσει” το Μοναστήρι, και να αποκτήσει σύνορα με την αδελφή σερβία.

Όμως καμία απ’ αυτές τις εκκρεμότητες δεν είναι αδρανείς· κι αυτό είναι αναμενόμενο αφού δεν ούτε τυχαίες, ούτε αναποφευκτες. Κάθε μια απ’ αυτές παράγει, ή μπορεί να παράξει οποιαδήποτε στιγμή, γεγονότα. Τέτοια γεγονότα είναι εύκολο να παραχθούν ακόμα και εν αγνοία της “επίσημης ηγεσίας του τόπου”, από φράξιες, κυκλώματα και συμμορίες του βαθέος κράτους/παρακράτους. Είναι εύκολο να προκύψουν και να “πείσουν”, επειδή έχουν στο πλευρό τους την σχεδόν καθολική ιδεολογική εθνικιστική ηγεμονία, τον μικροαστικό πρωτογονισμό του “λαού” [2]. Κι αυτό, με την σειρά του, σημαίνει ότι ακόμα και στην καλύτερη των περιπτώσεων, όπου μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση θα ήθελε να μετακινήσει κάτι τις στους εσωτερικούς συσχετισμούς κόντρα στα συμφέροντα των βαρώνων του βαθέος κράτους, θα βρίσκεται πάντα όμηρος οποιουδήποτε εκβιασμού “έκρηξης” τέτοιων γεγονότων “εθνικής σημασίας”.
Perfect, λοιπόν! Ας ετοιμαστούμε να υποδεχτούμε χειροκροτώντας εάν, εφόσον και όποτε, μια κυβέρνηση που αυτοαποκαλείται “αριστερή”, η οποία αφού δεν ενδιαφέρθηκε ή δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να σπάσει ούτε μισό αυγό όσο ήταν αντιπολίτευση (το αντίθετο: το χειροφίλημα έχει πάει σύννεφο!) θα κυβερνήσει όσο κυβενήσει σαν ο φερετζές του ελληνικού βαθέος κράτους… Σε εποχές όλο και πιο ζόρικες στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό…
Perfect…

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Sarajevo 41, Iούνης 2010, “Ζώνες αποκλειστικής εκμετάλλευσης: ο καπιταλισμός σε μεγάλο βάθος”
+ Sarajevo 48, Φλεβάρης 2011, “Μπορεί η θάλασσα να πάρει φωτιά;” & “Η μεγάλη ελλάδα 3.1“
+ Sarajevo 49, Μάρτης 2011, “Νησιά με φίδια“.
[2] Η ιστορία της λαθραίας, εκβιαστικής και παρακρατικής μεταφοράς του διωκόμενου Οτσαλάν στην ελλάδα παρά την εντελώς διαφορετική “επίσημη θέση” της τότε ελληνικής κυβέρνησης, δεν έχει γίνει διδακτική για τους wegonnabe…