“[…]Όποιος έχει δει τις ταινίες σας ξέρει ότι οι «γυναίκες σας» δεν είναι ούτε για «μνημόσυνο» ούτε για το «μουσείο», ξεφεύγουν ακόμη και από την απόπειρα του σημερινού θεατή να τις δει αγιογραφικά…

Κανένας άνθρωπος δεν είναι για μνημόσυνο ή για μουσείο ή για αγιογραφία εφόσον δρα. Και οι γυναίκες αυτές, ακόμα και σ’ αυτή την ηλικία δρουν και θα δρουν και μετά τον θάνατό τους, με αυτό που αφήνουν πίσω τους. Ξεχωριστές τις κάνει το ήθος τους, η αξιοπρέπειά τους, η αντοχή και το πείσμα τους. Και δεν είναι λίγες, είναι πάρα πολλές...”

 *Από συνέντευξη της Αλίντας Δημητρίου (1933-2013), σκηνοθέτιδας, μεταξύ πολλών άλλων, της τριλογίας για την μνήμη της γυναικείας αντίστασης: 

 Πουλιά στον Βάλτο (2008),

H ζωή στους Βράχους (2009),


 Κορίτσια της Βροχής (2011).