Στις 23.11.17 η Τ., μετανάστρια εργάτρια από τη Ρωσία, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε 10 χρόνιακάθειρξη μετά από τον βαρύ τραυματισμό και εν τέλει τον θάνατο του συντρόφου της, που επίχρόνια την κακοποιούσε. Στις 8 Αυγούστου του 2016 ήταν στην κουζίνα της και καθάριζε πατάτες. Είχε προηγηθεί άλλη μια μάχη μαζί του. Το βράδυ εκείνο μπήκε στην κουζίνα της και άρχισε πάλι να τη χτυπά και να προσπαθεί να την πνίξει. Η Τ. γύρισε και το χτύπησε δύο φορές με το μαχαίρι της. Ξέρουμε καλά, πως η Π. και η Τ., όπως και τόσες άλλες γυναίκες που εκτίουν ποινές ανθρωποκτονίας για αυτοάμυνες που δεν τους αναγνωρίστηκαν, δεν είναι σκέτα νέτα «φόνισσες». Είναι γυναίκες που καταδικάστηκαν επειδή αντιστάθηκαν στον βιασμό τους, στο ξύλο και στην υποτίμηση τους, επειδή αντιστάθηκαν στον φόβο τους. Επειδή υπερασπίστηκαν τις εαυτές τους, τις φίλες τους και τα παιδιάτους. Η αλήθεια είναι πως καμία από τις δύο δεν ήθελε να σκοτώσει.

Καμία γυναίκα σε αυτή τη θέση, δε χτυπά για να σκοτώσει. Φοβάται και υπερασπίζεται το σώμα της με όποιο μέσο μπορεί.

Πρώτον, ο φόβος της αυτός δεν είναι ατομικός, δεν είναι μεμονωμένος. Είναι ο συλλογικός φόβος όλων μας, είναι τα βιώματα όλων μας, τα βιώματα των προγονισσών μας, γραμμένα στο κορμί και μερικές φορές στο πεπρωμένο της κάθε μιας. Όχι εξαιτίας κάποιας λυπηρής μοιρολατρίας, αλλά επειδή ο σεξιστικός και μισογύνικος αυτός κόσμος παραμένει. Παραμένει η αιώνια συνθήκη εκμετάλλευσης και αποκλεισμού μας, ως μητέρες, εργάτριες, σεξεργάτριες, έφηβες, μη κανονικές κλπ. Σ’ αυτήν την συνθήκη, μπάτσοι, δικαστές και μίντια θα στέκουν πάντα απέναντί μας. Όσο εμείς δεν κάνουμε κάτι για αυτό.

Δεύτερον, η βία που επιστρέφουμε είναι ευθέως ανάλογη της βίας που έχουμε δεχτεί, σιωπηλή ήκραυγαλέα. Είναι η βία του οικογενειακού περιβάλλοντος που πάντα θα αποσιωπάται, μέχρι να φτάσει στα άκρα και ένας δημοσιογράφος να την ανακαλύψει. Είναι η βία των βημάτων πίσω μας τηνύχτα, το χυδαίο καμάκι, το στρίμωγμα, το πέσιμο από το αφεντικό, το πέσιμο κι απ’ τον πελάτη. Είναι βία που γίνεται μίσος, μίσος για τον εαυτό μας. Όσο εμείς το αφήνουμε.

Τέλος, υπάρχει απάντηση. Δυο-δυο, τρεις-τρεις, σε μικρές ομάδες, μπορούμε και απαντάμε. Φτιάχνουμε το χώρο μας, εκεί που δε σηκώνουμε καμία κουβέντα. Υπερασπιζόμαστε τις φίλες μας,τις άγνωστες αδερφές μας. Κι όταν γίνουμε πολλές, όταν πραγματικά ενώσουμε τις εμπειρίες που μάς κάνουν ένα, αυτό το μίσος θα πάψει να βγαίνει πάνω μας. Θα πέσει πάνω τους, θα γίνει επίθεση, θα γίνει ο φόβος και τρόμος τους δεν θα είναι ποτέ πια «εντάξει μωρέ και τι έγινε», δεν θα είναι ποτέ ξανά δυσδιάκριτο κανένα όριο που θέτουμε και εκείνοι ξεπερνάνε.

Αλληλεγγύη / Άμεση απελευθέρωση της Π. και Τ.!

Η ανθρωποκτονία στο πινάκιό τους, είναι το ισοδύναμο της άρνησης τους να υποταχθούν στο φόβο.”