Από τα πεδία βολής που κάποτε συνιστούσαν τις πατρίδες τους, από τα χωριά και τις πόλεις τους, εκατομμύρια προλετάριοι ξεκινούν κατά κύματα ένα ταξίδι σωτηρίας – θανάτου. Η μεσολάβηση των μαφιών για την πραγματοποίηση του ταξιδιού είναι σχεδόν κανόνας. Σε αυτό το νταραβέρι γίνεται ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα. Ο μηδενισμός της προσωπικότητας, η ληστεία και η βία των μαφιών είναι κανόνας.
Ύστερα οι μακρές πορείες θανάτου. Θάνατοι από πείνα, από δίψα, από κάθε είδους πλιάτσικα. Η Σαχάρα είναι ήδη ένα τεράστιο νεκροταφείο των προλετάριων που ξεκινούν από τη νότια και κεντρική Αφρική. Ποτέ δε θα μάθουμε πόσες χιλιάδες άνθρωποι ξεψύχησαν σε αυτή την ατελείωτη διαδρομή. Κουφάρια σχεδόν απανθρακωμένων από τον καυτό ήλιο έχουν γίνει κάτι σαν αξιοθέατο για όσους τουρίστες περιηγούνται από όαση σε όαση μέσω της ερήμου. Στη Σέμπχα, στη πρώτη πόλη της Λιβυής μετά τη Σαχάρα φτάνουν οι τυχεροί, για να ανασυνταχθούν και να επιχειρήσουν τη διαδρομή προς τα μεσογειακά παράλια και την Τρίπολη. Το Λιβυκό κράτος που από το 2008 έχει συμμαχήσει με το Ιταλικό, φροντίζει να ξεπαστρεύει με ποικίλους τρόπους κάποιους από αυτούς που διέρχονται την κατοικημένη επικράτεια του. Κάπου στα παράλια αρχίζει η αναμέτρηση με το στρατό και το στόλο της Frontex.
Από ανατολικά η πορεία είναι εξίσου εξουθενωτική. Κράτη που συνιστούν προσωρινούς σταθμούς, ανάλογα με τη γαιοπολιτική συγκυρία μετατρέπονται σε παγίδες θανάτου. Εκατομμύρια ψυχές από το 2004 εγκαταλείπουν το Ιραν (κράτος που συνιστούσε προσωρινό σταθμό) υπό τις χειρότερες συνθήκες, ακριβώς επειδή άλλαξε αιφνιδίως η πολιτική του εν λόγω κράτους. Από εκεί ξεκινά μια νέα πορεία θανάτου μέσω τουρκίας και έως στα μικρασιατικά παράλια. Εκεί περιμένει ξανά η frontex.

Ακριβώς πριν την αναμέτρηση με τη frontex, οι μαφίες πρωταγωνιστούν και πάλι. Αυτές είναι η μόνη δίοδος για να επιχειρήσεις να περάσεις τη θάλασσα. Οι μαφίες ταπεινώνουν μέχρις εσχάτων, σκοτώνουν τους απείθαρχους και φυσικά ληστεύουν με τη μορφή των ναύλων. Η διαδικασία εξόντωσης στον καπιταλισμό ήταν και είναι μια κερδοφόρα διαδικασία. Κάποτε, κάπου αλλού ήταν η εργασία μέχρις εσχάτων, η απόσπαση χρυσών δοντιών και δαχτυλιδιών (κόβωντας το δάχτυλο) από τους μελλοθάνατους, τα σαπούνια που παράγονταν από τα πτώματα…

Η frontex ιδρύθηκε το 2004 και έπιασε δουλειά το 2006. Από τα κύρια καθήκοντά της είναι η φύλαξη των νότιων και νοτιοανατολικών υδάτινων συνόρων της ευρώπης. Πρόκειται για μια πολεμική επιχείρηση, που ανακοινώνεται ακόμα και στα επίσημα κείμενα ωμά ως τέτοια. Η frontex ως κοινή ευρωπαϊκή υπηρεσία, προφανώς και δεν ακυρώνει τους διακρατικούς ανταγωνισμούς στα σύνορα της ευρώπης. Τοποθετημένη σε ευαίσθητες από αυτήν την άποψη περιοχές, στα σύνορα ισπανίας – μαρόκο, γαλλίας – αλγερίας, ελλάδας – τουρκίας, η frontex αναδιαρθρώνει τις διακρατικές σχέσεις στην κατεύθυνση κοινών συμφερόντων: της εξόντωσης. Ανάλογα με τα διακρατικά νταραβέρια η frontex εγκαθίσταται και πέραν των υδάτινων συνόρων, εκτός ευρώπης, στη σενεγάλη, στη μαυριτανία, στη λιβυη.

Η μεσόγειος μετατρέπεται σε μια οχύρωση, σε μια τάφρο. Αλλά και σε ένα τεράστιο ομαδικό τάφο. Η frontex δολοφονεί δίχως προφάσεις και περιστροφές. Άλλοτε με τα υπερσύγχρονα όπλα της, άλλοτε διεμβολίζοντας καράβια τιγκαρισμένα μετανάστες που δεν ξέρουν καν να κολυμπάνε, άλλοτε γυρίζοντας προς τα πίσω καρυδότσουφλα που δεν έχουν ελπίδα να ξαναβρούν ακτή πριν διαλυθούν από τη θάλασσα, πριν οι επιβάτες τους δεν εξαντληθούν από πείνα και δίψα. Οι στρατοί των επίσημων κρατών, αυτών των ίδιων που σκοτώνουν και καταστρέφουν σε Ασία και Αφρική, στήνουν ξανά καρτέρι στη θάλασσα.

Ύστερα έρχεται το πέρασμα στην Ευρώπη. Χιλιάδες θα συλληφθούν στα σύνορα και θα βρεθούν έγκλειστοι σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Άλλοι θα επαναπροωθηθούν παράνομα, επί της ουσίας θα καταδικαστούν από τις επίσημες αρχές σε θάνατο. Άλλοι τέλος θα συνεχίσουν (πάντα με απώλειες) σε κάποιο αστικό κέντρο. Οι μαφίες θα τους ξανακυκλώσουν ορίζοντας τη διαμονή τους και την τροφή τους, την προώθησή τους σε κάποιο επόμενο σταθμό εντός των ευρωπαϊκών συνόρων. Το ίδιο και οι μπάτσοι. Στις μητροπόλεις, στα γκέτο τους, οι μετανάστες, όντας απαγορευμένοι, θα είναι έκθετοι στις ορέξεις κράτους, μαφιών και ακροδεξιών συμμοριών, μέσα σε ένα περιβάλλον κοινωνικού ρατσισμού που κατά καιρούς εκτραχύνεται. Στρατιωτικά, ημιστρατιωτικά, πολιτικά (πρωτοβουλίες πολιτών κτλ), θα τους κυνηγούν, θα τους σημαδεύουν ξανά. Πογκρόμ θα τους σαρώνουν. Θα ονομαστούν δημόσιος εθνικός κίνδυνος, εστίες μόλυνσης, καταχραστές φιλοξενίας…
Και η πορεία συνεχίζεται μέσα στα σύνορα της ευρώπης. Στη ξηρά, όπως από βουλγαρία προς ελλάδα. Στη θάλασσα, όπως από την πάτρα στην ιταλία και πιο πέρα ως τα γαλλικά λιμάνια, ως την αγγλία. Μέσα σε αμπάρια, μέσα σε νταλίκες. Πάντα με απώλειες… Μέχρι να ρθει η στιγμή της σύλληψης, του εγκλεισμού, της απέλασης. Με το θάνατο σταθερό φόντο σε κάθε εξιστόρηση.

Η ουρά αυτής της εξόντωσης (και όχι το κέντρο της, ο σκοπός της) είναι το κέρδος. Ένα δίχτυ από επίσημους φορείς (από το ελληνικό κράτος που εισπράττει ευρωπαϊκα κονδύλια για να κάνει τη δουλειά του με την ιδιότητα του κράτους φρουρού – δολοφόνου ως τις «ακριτικές νομαρχίες) από καθώς πρέπει επαγγελματίες (εταιρείες cetering για τα στρατόπεδα, δικηγόροι κτλ) από μαφίες, στελεχώνει το σχέδιο της εξόντωσης βγάζοντας φράγκα.

Αυτό είναι το περιβάλλον των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η εξόντωση είναι παρούσα «εντός τειχών». Κυρίως όμως η εξόντωση σφίγγει σαν κλοιός τα συρματοπλέγματα των στρατοπέδων. Η ιστορική συνθήκη που τα γέννησε, η ιστορική συνθήκη εξόντωσης των περισσευάμενων εργατών – αιχμαλώτων πολέμου, τα προσδιορίζει.

Λέμε λοιπόν το εξής: Τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο μαζικός εγκλεισμός περισσευάμενων εργατών – αιχμαλώτων πολέμου σε μπουντρούμια, είναι η ανακεφαλαίωση της πορείας θανάτου των κρατουμένων, είναι η ανακεφαλαίωση της εξόντωσης. Μαζικά, οργανωμένα, επίσημα ανακοινώνεται ότι ο θάνατος δεν είναι συμπτωματικός, προϊόν ελλείψεων, δεν βρίσκεται στο περιθώριο. Ανακοινώνεται ότι ο θάνατος είναι οργανωμένο σύστημα. Κόμβος σε μια πορεία θανάτου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι το ανώτατο στάδιο υποτίμησης των ζωντανών, στο βαθμό που μαζικά εξηγούν στους κρατούμενους πως η ζωή τους δεν αξίζει τίποτα και πως προορίζονται για το θάνατο.
Κάποιοι, οι περισσότεροι (πολλοί; – λίγοι;) γλιτώνουν. Ίσως γιατί η εξόντωση τόσων εκατομμυρίων είναι αδύνατή. Ίσως γιατί η εξόντωση, η ένταση και η έκτασή της, έχει ακόμη μέλλον. Ίσως γιατί θα πρέπει να υπάρχουν οι ζωντανοί για να θυμούνται και να διηγούνται. Μια εξουσία επί των ζωντανών μέσω του θανάτου… […]”