Η ελπίδα τελικά ήρθε;
Στις 20 του περασμένου Φλεβάρη η νέα ελληνική κυβερνητική σύμπραξη της σοσιαλδημοκρατίας με το ψεκασμένο τμήμα της άκρας δεξιάς έκανε ακριβώς ό,τι και οι προηγούμενες, αλλά με το δικό της απόλυτα αντιμνημονιακό στυλ: υπέγραψε συμφωνία τετράμηνης παράτασης του υπάρχοντος προγράμματος. Κάπως έτσι η μεγαλύτερη προεκλογική της εξαγγελία πήγε κατά διαβόλου –και βεβαίως πρόκειται ν’ ακολουθήσουν και πολλές ακόμα.

Λένε όμως ότι η κακή μέρα φαίνεται απ’ το πρωί, όταν δηλαδή ο σύριζα επέλεξε να συμμαχήσει με τους καμμένους έλληνες στα πλαίσια της κοινής τους αντίθεσης στα μνημόνια. Μέσα και απ’ αυτή την συμμαχία, που ψηνόταν τα τελευταία δυόμιση χρόνια, έγινε ξεκάθαρο πως είτε υπέρ, είτε εναντίον των μνημονιών, η άκρα δεξιά και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι στο «βαθύ κράτος» έχουν στρογγυλοκαθίσει για τα καλά στους υπουργικούς θώκους. Επίσης έγινε σαφές και κάτι ακόμα: προκειμένου η νέα σοσιαλδημοκρατία του σύριζα να επιτελέσει τον στρατηγικό της στόχο – δηλαδή την «ωραιοποίηση» της διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης- θα χρησιμοποιήσει κάθε πρόσφορο μέσο, ακόμα και τη συμμαχία με τον ανοιχτό εθνικισμό.
Κι αυτό είναι απόλυτα ενδεικτικό για την ίδια την πολιτική «ποιότητα» της αντίθεσης στα μνημόνια, που δεν είναι τίποτε άλλο από μια διαταξική συμμαχία με αντικειμενικό στόχο την εθνική ενότητα μέσα στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, η οποία είναι παγκόσμια και σε πλήρη εξέλιξη. Τόσο «αντισυστημική» είναι λοιπόν η σκέτη αντίθεση στα μνημόνια, γι’ αυτό και άλλωστε περιλαμβάνει σχεδόν όλο το καθεστωτικό πολιτικό φάσμα, από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά, μεγαλοδημοσιογράφους, καναλάρχες, την επίσημη ελληνική εκκλησία και αφεντικά κάθε μεγέθους και διαμετρήματος.

Τα παραπάνω όμως δεν πολυαπασχόλησαν τους ψηφοφόρους και τους συμπαραστάτες αυτής της κυβέρνησης. Κι αυτό είναι απόλυτα λογικό εφόσον ουσιαστικά ήθελαν μια κυβέρνηση απόλυτα συμβατή με τις χειραγωγικές αφηγήσεις περί της κρίσης: μια κυβέρνηση που θα «χτυπάει το χέρι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων», μια κυβέρνηση εθνικά υπερήφανη και όχι ενδοτική, μια κυβέρνηση «όλων των ελλήνων» που θα την επευφημούν στις πλατείες -αντί να την μουντζώνουν.

Με άλλα λόγια ήθελαν μια κυβέρνηση-πολιτικό τέκνο των πάλαι ποτέ «αγανακτισμένων» της πλ. Συντάγματος και αυτή πήραν τελικά. Η ψήφος τους «δικαιώθηκε» λοιπόν: από δω και πέρα το νέο «κόμμα της εθνικής ενότητας» βρίσκεται στην κυβέρνηση για να εξαγγείλει μέτρα «ανακούφισης» από τα μνημόνια (οι εξαγγελίες είναι τσάμπα άλλωστε), να διαπραγματευτεί ξανά και ξανά με τους περιβόητους «θεσμούς» και κυρίως να εμποδίσει κάθε δυνατότητα αυτόνομης εργατικής χειραφέτησης μέσα στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης.

Όμως σύμφωνα με την νέα κυβέρνηση οι ταξικές/κοινωνικές συνέπειες της πενταετούς μνημονιακής περιόδου, δηλαδή η τελευταία φάση της ελληνικής περίπτωσης συνολικής υποτίμησης, θεωρούνται μια «ανθρωπιστική κρίση»! Δηλαδή η μονομερής όξυνση του ταξικού πολέμου από τ’ αφεντικά, τα μέτρα και οι περικοπές, δημιουργούν απλά μια πρόκληση για τον «ανθρωπισμό» μας, που (υποτίθεται πως) θα επουλωθεί κάπως από τους κυβερνώντες. Όμως κατά αυτόν τον τρόπο, δεν είναι τυχαίο που μένουν στο απυρόβλητο οι πραγματικοί (εντόπιοι!) ενορχηστρωτές αυτής της επίθεσης συνολικής υποτίμησης.

Συμπερασματικά οι ρητορικές του χρέους, των κυβερνήσεων που «εφάρμοσαν μέτρα και δεν διαπραγματεύθηκαν επαρκώς», των κακών γερμανών και της ανθρωπιστικής κρίσης, έχουν ένα κοινό σημείο αφετηρίας: την στρατηγική απόκρυψη του ταξικού/εκμεταλλευτικού πυρήνα του καπιταλιστικού κόσμου, της οξυμένης φάσης που διανύει και άρα την αναγκαιότητα της οργάνωσης εναντίον του. Πρώτα και κύρια εδώ που βρίσκεται και ο εχθρός. Αυτή η επιχειρούμενη διαταξική ενότητα σφραγίζεται περαιτέρω με εθνικές σημαίες: δεν είναι τυχαίο που όλες οι κυρίαρχες αφηγήσεις της κρίσης καταλήγουν στην ανάγκη εθνικής συστράτευσης ή σωτηρίας –δηλαδή μαζί και δίπλα σε όλους εκείνους (μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς) που έχουν κάθε ταξικό/κοινωνικό συμφέρον από τη διαιώνιση αυτής της κατάστασης.

Αυτό είναι λοιπόν το (καθόλου) κρυφό πρόγραμμα της συγκυβέρνησης σύριζα-καμμένων ελλήνων: η εθνική ενότητα και οι «εθνικοί κίνδυνοι» θα σερβίρονται σε μεγάλες, τακτικές δόσεις ως προληπτικό αντίδοτο στην αυτόνομη εργατική χειραφέτηση.

Καθώς δεν ανήκουμε στους (φανερούς ή κρυφούς) υποστηρικτές ούτε αυτής της κυβέρνησης ούτε και καμίας άλλης, μέσα στα πλαίσια της νέας φάσης διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, προτάσσουμε ακόμα πιο αποφασιστικά τον εργατικό αντιφασισμό. Εργατικός αντιφασισμός σημαίνει κυρίως αυτό: όταν η ταξική επίθεση των αφεντικών και των κρατών οξύνεται παγκόσμια, όταν ο νέος φασισμός αποτελεί πλέον το ανεπίσημο πρόγραμμα αυτής της επίθεσης, τότε είναι η εποχή να οργανώσουμε ένα χαράκωμα. Με σημείο αναφοράς την πολυεθνική εργατική τάξη και τη διαχείριση που της επιφυλάσσεται σε κάθε σημείο της επικράτειας. Πολύ περισσότερο τώρα, όταν αυτή η διαχείριση εμφανίζεται με «φιλολαϊκό» πρόσωπο –που φυσικά διαψεύδεται καθημερινά.

Το σίγουρο είναι αυτό: δεν θα παζαρέψουμε αυτές τις θέσεις μάχης. Κι έχουμε όλους τους λόγους και τα δίκια του κόσμου με το μέρος μας.
ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΠΡΩΤΑ!