Το επιχείρημα ότι το μέγεθος της όποιας καπιταλιστικής κρατικής επικράτειας εiναι αποφασιστικός παράγοντα ς για τον εργατικό ανταγωνισμό (όχι, φυσικά, για γεωγραφικούς λόγους, αλλά απ’ την άποψη της ”εγγύτητας” της ‘απόστασης” των θεσμών εξουσiας) εiναι ουσιαστικ ά έωλο . Γι ‘ αυτό και δεν χρησιμοποιείται επίσημα και ανοικτά. Το πιο συνηθισμένο επιχείρημα της υποτιθέμενης ‘Αριστερής” αντι-ε.ε. ρητορικής και συνθηματολογίας είναι ο καπιταλιστικός, ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της ευρωπαϊκής ένωσης. Υποτίθεται ότι η “έξοδος” απ’ αυτήν την τρισάθλια ένωση αποτελεί έκφραση αυθεντικού αντικαπιταλισμού και αντι – ιμπεριαλισμού· και, επιπλέον, αυτή η “έξοδος” και αυτή η “έκφραση” αποτελεί καθήκον πρώτης γραμμής για την εργατική τάξη. Ποιά, όμως, εργατική τάξn; Αυτήν που θα μπορούσε να ονομαστεί “Έργατική τάξn στnν ευρώπn”; θα μπορούσε αυτή η (επίσημα) πολυεθνική εργατική τάξη να “βγει” απ’ την ευρωπαϊκή ένωση; θα μπορούσε σίγουρα (θεωρητικά) να επαναστατήσει (ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο)· ή θα μπορούσε, με αργές ρεφορμιστικές κινήσεις, να αλλάξει τους ταξικούς συσχετισμούς εντός της επικράτειάς της iσως και έξω απ’ αυτήν. Αλλά να “βγει”; θα μπορούσε, για να κάνουμε μια αναλογία, να υποστηρίξει κανείς ότι είναι καθήκον πρώτης γραμμης για την πολυεθνική εργατική τάξη των “ηνωμένων πολιτειών της αμερικής” η έξοδος απ’ τις nπα;

Όχι. Αλλά εκείνοι που υποστηρίζουν την “επαναστατική”, “αντικαπιταλιστική”, “αντιιμπεριαλιστική” έξοδο απ’ τnν ε.ε. όταν προτείνουν αυτόν τον στόχο στην εργατική τάξη της ελλάδας ή όποιου άλλου κράτους μέλους της ε. ε.) δεν είναι τρελοί . Αντιλαμβάνονται την εργατική τάξη υπό εθνικούς όρους, αυστηρά σαν ”εθνική” – τα υπόλοιπα είναι απλά θόρυβος.

Επιπλέον, η “έξοδος” είναι κρατική απόφαση, και μόνο τέτοια θα μπορούσε να είναι: κράτη είναι που μπαίνουν σ’ αυτούς τους συνεταιρισμούς των αφεντικών, κράτη είναι που βγαίνουν. Συνεπώς, η εθνική εργατική τάξη, (εδώ ή εκεί) θα πρέπει να κατακτήσει το κράτος και στη συνέχεια…
Φυσικά, οπουδήποτε συμβεi μια τέτοια επανάσταση, δεν θα προλάβει (ούτε θα χρειαστεi) το ονειρικό ”εργατικό κράτος” να βγει από πουθενά· θα το πετάξουν έξω έγκαιρα οι υπόλοιποι (πρώην) συνέταιροι…

Ας ανακεφαλαιώσουμε ως εδώ. Η “έξοδος απ’ την ε.ε.” εννοημένη σαν κύριο καθήκον της σύγχρονης εργατικής τάξης προϋποθέτει το ακριβώς αντiθετο απ’ αυτό που υποστήριζε ο κυρ Κάρολος (και άλλοι) πριν 1,5 αιώνα. Προϋποθέτει (σιωπηλά αλλά κατηγορηματικά) ότι η χειραφέτnσn της εργατικής τάξnς ΕΙΝΑΙ εθνικό και τοπικό καθήκον … Συνεπώς, το “προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε” ή το ‘Όι εργάτες δεν έχουν πατρίδα”, ακόμα κι αν λέγονται, είναι πρακτικά κούφια απομεινάρια, ιδεολογικά κουφάρια, χωρίς πρακτική πολιτική αξία. Αυτό που αξίζει (για τους εργάτες), αυτό μας λένε, είναι η “εθνική οργάνωση”, οι ”εθνικοί στόχοι”. Και, φυσικά, το να κατακτήσουν το κράτος…

Είναι κοινότοπο, αλλά πρέπει να το θυμήσουμε. Στις οποιεσδήποτε κρατικές συμμαχίες, στις οποιεσδήποτε μεθόδευσεις καπιταλιστικών ολοκλnρώσεων (του είδους της ε.ε.) δεν εiναι όλα τα αφεντικά που ωφελούνται, ούτε είναι όλα τα αφεντικά που ωφελούνται διαρκώς. Οι πιο καινοτόμες, δυναμικές, “εξωστρεφείς” (σε παγκόσμια κλίμακα) μερίδες του κεφαλαίου ωφελούνται από τέτοιες διαδικασίες, ειδικά εφόσον αποκτούν μια πιο διευρυμένη βάση συσσώρευσης. Στην αντίθετη μεριά υπάρχουν άλλες μερίδες του κεφαλαίου, άλλες κατηγορίες αφεντικών, που μπορεi να θίγονται λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά, ακόμα και να απειλούνται με εξαφάνιση. Κατηγορίες αφεντικών που στηρίζουν την κερδοφορία τους σε μονοπώλια ή ολιγοπώλια ακόμα και μικρής κλiμακας, κατηγορίες αφεντικών των οποίων οι δουλειές δεν μπορούν να σταθούν σε συνθήκες διευρυμένου (ενδοκαπιταλιστικού) ανταγωνισμού, επιδιώκουν ή νοσταλγούν την κρατική προστασiα. Μπορεί να εiναι προστασία με την μορφή δασμών στις εισαγωγές, ή με την μορφή ειδικών φοροελαφρύνσεων, ή με την μορφή ειδικών νομοθετικών καθεστώτων (επιχειχειρηματικής) λειτουργίας ή με την μορφή εθνικών νομισμάτων… Συνήθως επιδιώκουν έναν συνδυασμό αυτών και άλλων. Αυτές οι μερiδες των αφεντικών έχουν τα δικά τους ταξικά συμφέροντα, τους δικούς λόγους να εiναι εναντίον των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων. Σε συνθήκες, μάλιστα, δομικής κρίσης σαν αυτή που έχει οξυνθεί τα τελευταία χρόνια, όπου πάνω απ’ την γενική επίθεση στην εργατική τάξη πατάει και ε ξελίσσεται και ο ενδοκαπιταλιστικός εμφύλιος, αυτές οι μερίδες των αφεντικών (που θίγονται) μπορεί να μεγαλώνουν .

Τι λέει λοιπόν η δήθεν επαναστατική προβιά της “εξόδου απ’ την ε.ε.” στους σύγχρονους προλετάριους, εκτός απ’ το να έχουν “εθνική συνείδnση” και προσανατολισμούς κατάκτησης του κράτους (δια των εκλογών φυσικά…;) Λέει κι αυτό: ελάτε να συμμαχήσουμε με τα πιο καθυστερnμένα τμήματα του κεφαλαίου • εναvτίον των πιο δυναμικών τμnμάτων του. Σα να λέμε: εργάτες πάρτε μέρος στον ενδοκαπιταλιστικό πόλεμο, πάρτε το μέρος των πιο καθυστερnμένων τμnμάτωv των αφεvτικών, ακουμπήστε τα κεφάλια σας στο θυσιαστήριο τnς ταξικής κυριαρχίας των μεν ή των δε, και ξεχάστε τα αυτοτελή, τα δικά σας ταξικά συμφέροντα. Ξεχάστε τα, αφού, στο τέλος-τέλος, “δεν μπορείς χωρίς συμμάχους να κατακτήσεις το κράτος”…

1 – Παγκοσμιοποίnσn σnμαίνει το να χρnσιμοποιούνται δούλοι για τnν παραγωγή προϊόντων που, ύστερα, πουλιούνται σε άνεργους!
2 – έξοδος απ’ τnν ευρωζώνn και περιορισμός του ελεύθερου εμπορίου·
3 – επαναεισαγωγή συνοριακών ελέγχων, καθιέρωσn δnμοψnφισμάτων για σnμαντικά ζnτήματα·
4 – έξυπνος προστατευτισμός και αντίστασn στα προγράμματα λιτότnτας που επιβάλλει η γερμανία·
5 – πλnσιάζει η ώρα του λαού ·
6- …εκείνο που κατά τn γνώμn μου θα έδινε λύσn … θα ήταν μία ευρώπn που θα βασίζεται στους συγκροτnμένους λαούς τnς και στις εθνικές τους εκπροσωπιiσεις όσον αφορά τn λήψn αποφάσεών, δnλαδή πολύ μεγαλύτερn ισχύ των εθνικών κοινοΒουλίων· και πολύ μεγαλύτερn βέβαια ισχύ του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου σε σχέσn με τους κεντρικούς ευρωπαϊκούς θεσμούς, οι οποίοι όντως είναι θεσμοί που δεν ελέγχονται δnμοκρατικά.

Δύσκολα, πολύ δύσκολα, η αριστερή “επαναστατική” ρητορική της εξόδου – από – την – ε.ε. θα διαφωνούσε έστω και σε μια τελεiα απ’ τα πιο πάνω. Δυστυχώς, τα πρώτα 5 σημεία προέρχονται από το πολιτικό/οικονομικό προγράμμα του φασιστικού εθνικού μετώπου στη γαλλία . Το 6ο (ξεχωρίζει;) εiναι “αριστερό” και ελληνικό …
Αφήνοντας στην άκρη τα ρητορικά στολίδια, πού διαφέρει η αριστερή αντι-ε.ε. ρητορική απ’ την ακροδεξιά; Στο ζήτημα των μεταναστών. Αυτό είναι αλήθεια. Είναι όμως μια αλήθεια περιορισμένης πολιτικής ευθύνης. Για την αριστερή εθνικοποiηση των εργατικών τάξεων οι μετανάστες εργάτες απ’ την ασiα και την αφρική ΔΕΝ είναι η πιο απτή και υλική έκφραση της οικουμενικότητας του προλεταριάτου. ΔΕΝ εiναι, από πολιτική άποψη, η ισχυρή απόδειξη ότι οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα, κι αυτό όχι επειδή τους λείπουν οι συγγενείς, οι φίλοι, τα διαφορετικά ήθη και έθιμα και οι γλώσσες, αλλά επειδή κινούνται, σαν εργάτες, όποιοι κι αν εiναι, απ’ όπου κι αν έρχονται, όπου κι αν πηγαiνουν, πάνω στη ενιαία, πλανητική “γεωγραφία” της εκμετάλλευσης και της βίας. Είτε εκβιασμένη είτε ηθελnμένη η μετανάστευση των εργατών ΔΕΝ είναι η απόδειξn πως n χειραφέτηση των εργατών είναι κοινωνικό και όχι τοπικό ή εθνικό καθήκον. Μ’ άλλα λόγια, για τnν αριστερά, οι μετανάστες και οι μετανάστριες δεν πυροδοτούν τον αυθεντικό προλεταριακό διεθνισμό· προκαλούν κυρίως τον ανθρωπισμό. Συνεπώς δεν υπάρχει καμία θετική συσχέτιση τnς “κατεδάφισnς” της “ευρώπης φρούριο” με τnν πολιτική οργάνωσn τnς εργατικής οικουμενικότnτας, απέναντι στnν οποία εiναι που μπαίνουν οι φυλετικοί φραγμοί και οι εθνικοί διαχωρισμοί.

Ανομολόγητα (και δόλια) υπάρχει μια αρνnτική συσχέτισn , τnν οποία έχει δημόσια υποστnρίξει ο γίγαντας τnς επαναστατικής σκέψnς και δράσnς, ο καπετάν Αλέκος. Η εθνικοποίnσn τnς εργατικΠς τάξnς που εiναι βασική προϋπόθεσn αλλά και συνέπεια τnς “αριστερής αντι-ε.ε.” ρητορικής κλεiνει πονnρά το μάτι στον πολιτικό αποκλεισμό, στnν πολιτική απαγόρευσn των μεταναστών εργατών. Δεν τους αφορά το ζήτnμα! Γιατi μπορείτε να φανταστείτε τι θα συνέβαινε στο συγκεκριμένο θέμα εάν οι μετανάστες εργάτες και εργάτριες που ζουν στην ελλάδα είχαν πλήρn και κανονικά πολιτικά δικαiωματα. Θα ήταν άραγε κατά ή υπέρ της παραμονής του ελλnνικού κράτους / κεφάλαιου στnν εuρωζώνn;

Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωσn εiναι καπιταλιστική, εiναι ιμπεριαλιστική – καμiα αμφιβολία. Είναι τέτοια επειδή τέτοια είναι τα χαρακτηριστικά των επιμέρους συστατικών τnς. Καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική είναι όχι μόνο n γερμανία ή n γαλλiα, αλλά και η ισπανία, n ιταλία, n ελλάδα ή n πορτογαλiα- ο θρυλικός και δήθεν αδικnμένος “ευρωπαϊκός νότος”. Σχεδόν το σύνολο των κρατών μελών τnς ε.ε., σε διάφορες συμμαχiες μεταξύ τους αλλά και με τρίτα κράτn, έχει αιματοκυλήσει τον πλανήτη πάμπολλες φορές, επi αιώνες, χωρίς να υπάρχει καμία “ευρωπαϊκή ένωση”.

Από την δική μας, την εργατική σκοπιά, n ιδέα ότι η “έξοδος απ’ τnν ε.ε.” είναι πρώτιστο εργατικό καθήκον (σαν έκφραση αντικαπιταλισμού ή/και αντιϊμπεριαλισμού) είναι επιεικώς χειραγωγική. Εάν υπάρχει εργατικό καθήκον σ’ αυτό το επiπεδο (στο επiπεδο, δnλαδή, της “κεντρικής πολιτικής εξουσiας”) εiναι n καταστροφή του κράτους, σε οποιαδήποτε μορφή ή έκταση του· τiποτα λιγότερο.

Εν τω μεταξύ έχουμε (θα έπρεπε να έχουμε!!!) πολύ πιο επείγοντα να κάνουμε, μ’ όλες τις τεράστιες “υποκειμενικές” αδυναμiες τnς τάξης μας . Σε οτιδήποτε απ’ αυτά τα επεiγοντα n εργατικΠ οικουμενικότnτα εiναι ο μοναδικός ”σημαιοφόρος” – ή, πιο σωστά, ο μοναδικός “πολικός αστέρας” μέσα στn βαθειά και μακριά νύχτα.

Τι δεiχνει αυτός ο πολικός αστέρας; Δεiχνει ότι εiναι αυτοκτονiα n “εθνικοποίnση” μας, με οποιοδήποτε άλλοθι, κι ακόμα περισσότερο όταν μας αναγκάζει να ζευτούμε και να σύρουμε το κάρο των πιο καθυστερnμένων τμnμάτων του κεφάλαιου μέσα στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Μπορούμε να πολεμάμε τα “ξένα” αφεντικά (όταν πραγματικά υπάρχουν τέτοια) και τους λακέδες τους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και τnν ίδια ακριβώς ένταση που πολεμάμε τα ντόπια αφεντικά και τους δικούς τους υπηρέτες και συμμάχους. Καμία ψευτο-τακτική ιεράρχησn (τους είδους “πρώτα τnν ε.ε. και μετά … “) δεν επιτρέπεται να μας ξεγελάει. Καμία “προσωρινή” ταξική ειρήνn για εμάς! Κανένα “εθνικό συμφέρον”! Οι εργάτες δεν έχουμε πατρίδα …