Τι είναι οι ανν.ελ.;
Ένα τσούρμο καλοκάγαθοι πατριώτες που πότε πότε πετάνε και καμιά μαλακία; Το βιογραφικό του προέδρου τους αποκαλύπτει πολλά. Αν και δεν είναι του γούστου μας η “προσωποποίηση της πολιτικής”, στα εγκλήματα υπάρχουν πάντα (και) συγκεκριμένοι δράστες. Πρέπει συνεπώς να θυμίσουμε ορισμένα στοιχεία απ’ το who is who του καινούργιου υπ.αμ. – επειδή άλλοι τα αγνοούν και άλλοι τα προσπερνούν σκόπιμα σφυρίζοντας αδιάφορα.
Η πολιτικοποίηση του ψεκασμένου “κύριου Πάνου” στα εφηβικά του χρόνια δεν έγινε απλά στις τάξεις της οννεδ. Αλλά σε μια ειδική περίοδο της συγκεκριμένης νεολαιίστικης οργάνωσης, τα πρώτα χρόνια μετά την ανάδειξη του πασοκ σε κυβέρνηση, στα early 80s, όπου υπό την ηγεσία του ακροδεξιού Ευαγ. Αβέρωφ η οννεδ απέκτησε δομές παραστρατιωτικής οργάνωσης μαζί, φυσικά, με την ανάλογη ακροδεξιά ιδεολογία. Ήταν η εποχή του οργανωμένου οννεδίτικου τραμπουκισμού, που αναβίωσε την εποχή της “ε.κ.ο.φ.” [1] μ’ όλες τις λαμπρές πρακτικές της. Κι όπως συνέβη με το πρότυπο παράδειγμα (την εκοφ) έτσι και οι “κένταυροι / ρέιτζερς” της οννεδ στα ‘80s επικοινωνούσαν άνετα και ομαλά με τους ομοϊδεάτες τους φασίστες της χουντικής οργάνωσης επεν. Ο “νεολαίος Καμμένος” διαμόρφωσε, λοιπόν, τα πολιτικοϊδεολογικά του πιστεύω, όχι μόνο δίπλα σε αντίστοιχους τραμπούκους (όπως ο μετέπειτα πρωθ. Αντώνης Σαμαράς, διαβόητος στα νιάτα του για την δράση του στη Μεσσηνία) αλλά και σε κοντινή απόσταση από έναν συνομηλικό του, που ήταν για πολλά χρόνια γ.γ. της επεν: τον Μ. Βορίδη… Δεν υπάρχουν βέβαια φωτογραφίες με τον Καμμένο να κραδαίνει τσεκούρι, και το πιθανότερο είναι ότι δεν έφτασε εκεί. Όμως υπάρχουν πολλές ατομικές μαρτυρίες ομοϊδεατών του για την έλξη που ασκούσε και στο δικό του κεφάλι ο “εθνικισμός” και ο “εθνικοσοσιαλισμός”, σαν αντίβαρο στον πασοκικό “σοσιαλισμό” και σαν ιδεολογική βάση για “άμεση δράση”. Επιπλέον, για να κάνει κάποιος όνομα μέσα σε μια “εκοφίτικη” μιλιταριστική δομή (και ο Καμμένος έκανε…) δεν θα πρέπει να καθόταν σπίτι του τις “βραδιές δράσης”.
Λίγο πριν 30ρήσει, το 1992 ή το 1993, όταν τελειώνοντας τις σπουδές του ήταν έτοιμος να φτιάξει την πολιτική του καριέρα (άρχισε να εκλέγεται βουλευτής το 1993), κι αφού είχε διατελέσει διευθυντής στην κρατικοποιημένη Ιζόλα μέχρι να κλείσει, ο Καμμένος έγινε ευρύτερα γνωστός χάρη στο πόνημα / βιβλίο του Τρομοκρατία, θεωρία και πράξη. Σ’ αυτό ο φιλόδοξος ακροδεξιός φρόντισε να αναπαράγει και να προσυπογράψει όλες τις φήμες των ‘80s (και τις εκτιμήσεις της cia…) για συμμετοχή στελεχών του πασοκ στην “17Ν” – χωρίς, φυσικά, να αποδεικνύει οτιδήποτε. Ωστόσο η ακροδεξιά συνωμοσιολογική του ροπή, που τον έκανε διάσημο αργότερα, ήταν αρκετή. [2]
Ένα σημαντικό (ανεξερεύνητο και σκόπιμα “ξεχασμένο”) κεφάλαιο στη ζωή και τη δράση του Καμμένου, είναι η συμμετοχή του στην “υπόθεση Οτσαλάν”, το 1999. Σύμφωνα με τα ντοκουμέντα εκείνης της περιόδου (και τα όσα είχε πει ο ίδιος ο Οτσαλάν), ο “νεαρός επιχειρηματίας ‘κύριος Πάνος’” ήταν αυτός που χρηματοδότησε το μυστικό ταξίδι του Οτσαλάν απ’ την ιταλία στην Αθήνα, επιχείρηση που οργανώθηκε από κάποιο (δεν αποκαλύφθηκε ποτέ) τμήμα του ελληνικού βαθέος κράτους και, σίγουρα, των ντόπιων μυστικών υπηρεσιών. Το διάστημα ως το δέσιμο του Οτσαλάν έξω απ’ την ελληνικη πρεσβεία στην κένυα, ο “κύριος Πάνος” έπαιξε τον δικό του ρόλο στην υπόθεση, ολοφάνερα κάτω απ’ τις διαταγές / οδηγίες ενός γνωστού εθνικιστή πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών, του Σ. Καλεντερίδη.
Δεδομένου ότι οι μυστικές υπηρεσίες χρησιμοποιούν διάφορους “ανθρώπους τους” με κύρος σαν “βιτρίνες” ακόμα και για χρηματοδοτήσεις, θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει με ασφάλεια πως ο “κύριος Πάνος” ήταν ήδη το 1999 είτε στέλεχος είτε πρόθυμο ενεργούμενο του εθνικο/φασιστικο/εγκληματικού ελληνικού βαθέος κράτους, όπως αυτό διαμορφώθηκε στη δεκαετία του ‘90. [3] Πράγμα καθ’ όλα σύμφωνο τόσο με την ιδεολογία του όσο και με την ιστορία του. Το σίγουρο είναι ότι η πολιτική καριέρα του “κυρίου Πάνου” δεν καταστράφηκε απ’ την δράση του υπό τις διαταγές / οδηγίες ενός πράκτορα. Συνέχισε να εκλέγεται κανονικά βουλευτής, αν και για κάποιο καιρό έπαψε να φυτρώνει συχνά στη δημοσιότητα, με την ένταση του ταπεραμέντου (ή της αποστολής) του.
…η συνέχεια στο έντυπο τεύχος του Sarajevo.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 – Η “εθνική κοινωνική οργάνωση φοιτητών” ήταν ο φοιτητικός βραχίονας της προδικτατορικής δεξιάς παράταξης “ε.ρ.ε”, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ‘60 ως το 1968. Η εκοφ έγινε διαβόητη για πολλές επιθέσεις εναντίον μη δεξιών (εφημερίδων, φοιτητών, κλπ), ενώ απ’ τις τάξεις της προέκυψε ένας αρχηγός της ν. δημοκρατίας (απ’ το 1993 ως το 1997), ο Μιλτιάδης Έβερτ. Πολλά στελέχη της εκοφ έγιναν αξιωματούχοι της χούντας, ενώ ένας τουλάχιστον έχει μακροημερεύσει σαν περσόνα των ντόπιων φασιστών: ο Κ. Πλεύρης.
Πρέπει εδώ να θυμίσουμε ότι επειδή οι ακροδεξιές / φασιστικές οργανώσεις έχουν οργανική σύμφυση με το κράτος, άρα έχουν το ίδιο αφεντικό / εργοδότη, παρά τις όποιες διαφορές εμφανίζουν κατά καιρούς, αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Την εποχή, για παράδειγμα, της ακροδεξιάς δόξας της οννεδ, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘80, πρόεδρος της ήταν ο Βασίλης Μιχαλολιάκος (ο πρώην δήμαρχος Πειραιά), ξάδελφος του Ν. Μιχαλολιάκου (που εκείνη την εποχή άρχισε την έκδοση περιοδικού με τίτλο “χρυσή αυγή” που, αργότερα, μετατράπηκε σε “οργάνωση”), της μανιάτικης οικογένειας των Μιχαλολιάκων που θεωρείται ότι έχει χρόνια δραστηριότητα στον υπόκοσμο.
Αυτά τα “συγκοινωνούντα δοχεία” της άκρας δεξιάς σημαίνουν ότι άτομα που φέρονται να ανήκαν σε διαφορετικές οργανώσεις είναι εύκολο ή πιθανό όχι μόνο να γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά να έχουν συνδράσει σε διάφορες περιπτώσεις.
2 – Ο χουντικός “θεωρητικός” Γ. Γεωργαλάς μετά από πολλά χρόνια “θυμήθηκε” να καταγγείλει τον Καμμένο ότι ο πραγματικός συγγραφέας του βιβλίου ήταν αυτός (ο Γ.Γ.), και ότι δεν πληρώθηκε…
3 – Μόνο έκπληξη δεν θα πρέπει να προκαλεί το γεγονός ότι στην ίδια υπόθεση εμφανίζεται σαν “δικηγόρος του Οτσαλάν” ένα άλλο (μεγάλο) άστρο του ντόπιου φασισμού: ο Φαήλος Κρανιδιώτης. |
