antifa lab

Antifa shalala, Πατησίων, πλατεία Αμερικής, Μάης του 21′.
Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα:

Α. “Τι κάνουνε, τον αντίθεό τους! Δες, έχουν ανέβει στην ταράτσα απέναντι και κάνουνε γκράφιτι. Πάρε την αστυνομία. Κάθομαι εγώ στο σπίτι τόσους μήνες για να είναι υγιή τα κοπρόσκυλα απέναντι να κάνουν βόλτες στην απαγόρευση. Το ξεσταύρι τους, δύο η ωρα. Τι νομίζουν, τους ανήκει όλος ο κόσμος; Αυτοί κορωνιό δεν παθαίνουν; Δες τι μαλακίες ζωγραφίζουν, μια μουσουλμάνα φτιάχνουν γαμώ το ξεσταύρι τους. Σαν τον γιο σου, που όταν τον ρώτησα αν είναι σοβαρά πράματα να γυρνάει στη γειτονιά με τους αλλόθρησκους, τους ανθρώπους του Ερντογάν, με ρώτησε αν είναι σοβαρά πράματα να μαι τόσο χρονώ μαλάκας. Το ξεσταύρι τους.”

Β. “Δηλαδή τι; Να σκαρφαλώσουμε στη σκαλωσιά? Ποιος σκατά μας φώναξε, ο ίδιος δεν είναι που μας είχε πάρει την προηγούμενη εβδομάδα να μπούμε στο διαμέρισμα του αράπη απ’ τον πρώτο να ελέγξουμε τα χαρτιά του γιατί αγχωνόταν ότι τον γουστάρει η γυναίκα του; Γκράφιτι δεν είπαν ότι κάνουν; Πούτσα μου, τελειώνει η υπηρεσία μου, να κάνουν τίποτα ωραίο να ανεβάσουν και την αξία γης, να κάνουν το γκεντριφικεσον πώς το λένε να πάρουν τον πούλο κι οι μετανάστες κι όλοι. Είναι κι ένας δικός μας που κάνει, ένας Έρπυστρος πώς σκατά τον λένε, κάνει ωραία πράγματα Κολοκοτρώνηδες και τέτοια με τον Δήμο, σοβαρά πράματα, τέχνη. Τις γκόμενες δεν τις κάνει πολύ καλά ρε γαμώτο, την Μπουμπουλίνα την είχε κάνει Ανδρούτσο. Ναι, πάμε, φεύγουμε. Πάμε χτυπάμε κουδούνι απέναντι, λέμε ότι θα το ερευνήσουμε και την κάνουμε. Καθόμαστε δέκα λεπτά, παίζουμε λίγο τον φακό προς τα πάνω κι αν κατέβουν από μόνοι τους κατέβηκαν.”
Γ. “Είναι από κάτω μπάτσοι, λένε. Τι κάνουμε; Κατεβάζουμε κοντάρια καθόμαστε και περιμένουμε κάνα δεκάλεπτο. Και βλέπουμε. Κι αν έχουν κανένα δικό τους κάτω; Θα τον είχαμε δει. Δεν έχει νόημα, αν μας τραβήξουν θα μας τραβήξουν έτσι κι αλλιώς, τουλάχιστον να το τελειώσουμε. Δεν γράφουμε το antifa αν είναι, για να υπάρχει πιθανότητα να γλιτώσουμε το δεκο στην περίπτωση που μας τραβήξουν στο κατέβασμα. Ωπ, φακός. Γιατί ρε μαλάκα και χωρίς το antifa τι είναι, street art; Πεντάμετρη προσωπογραφία μετανάστριας κι “αυτή η πόλη είναι σπίτι μας απ’ άκρη σ’ άκρη”; Από τραγούδι είναι μωρέ, τέχνη, ξέρω γω. Αν ξέρουν το τραγούδι θα ξέρουν και τον προηγούμενο στίχο. Δεν με νοιάζει, τον ξέρουμε κι εμείς τον προηγούμενο στίχο, μαλάκες, είμαι πεθαμένη, είμαι σερί από δουλειά, πάμε.
Η τύπισσα απ’ το απέναντι μπαλκόνι ρε, κάτι λέει, σε μας μιλάει.”
Δ. “Φύγανε. Συνεχίστε.”
Γ. “Πάμε.”

Μοίρασέ το

όλα
γκραφίτι
χαρτοπανό
στένσιλ
+...