Για όσους και όσες από εμάς κρίνονται

μη κανονικοί και μη κανονικές. 

Για όσους και όσες από εμάς

καταδικάζονται στην κατανάλωση ψυχοφαρμάκων, 

στον εγκλεισμό σε ψυχοκελιά,

στην απομόνωση

πίσω από τις κλειστές πόρτες της οικογένειας

και τους ψιθύρους της γειτονιάς.

Για όσους και όσες από εμάς,

το να πονάμε κρίνεται λάθος και ασθενές,

χρήσιμο όσο καταστέλλεται,

επικίνδυνο όταν εκφράζεται,

εγκληματικό όταν εκρήγνυται.

​

οι βασικές μας ανάγκες,

οι επιθυμίες μας,

οι χρόνοι μας

είναι που δε χωράνε στα σχέδια τους.

​

Η οργή μας,

η ευαισθησία μας,

οι επιθυμίες μας,

μπορεί απλώς να ενοχοποιούνται,

να καταλήγουν σε ντιβάνια, σε κουτιά με “ελαφριά” χάπια. 

Για άλλους και άλλες, για όσους και όσες περισσεύουν, 

σημαίνουν κάγκελα και δεσμά, σημαίνουν ανυπαρξία,

σημαίνουν θάνατο, ή καλύτερα δολοφονίες,

στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων.

​

Οι φωνές που επιβάλλουν όλα τα παραπάνω

μας είναι οικείες,

είναι οι μπάτσοι

οι παπάδες

οι γονείς

οι γιατροί

και τα αφεντικά μας

που μας θέλουν υγιείς

για να διεκπεραιώνουμε απλά τις διαταγές

τους αυτοματούς πιλότους τους

τη χριστιανική ηθική τους.

Έχουμε

ένα δηλητήριο

για κάθε χρήση​

​Αλληλεγγύη και μίσος ταξικό!