Καλύτερα μιας ώρας πορεία στην Αθήνα παρά 12 μήνες στην καραντίνα

Ένα χρόνο τώρα έχει επιβληθεί μια διαρκής κατάσταση έκτακτης ανάγκης: οι δημόσιοι χώροι εκκενώνονται, η καθημερινότητα και ο χρόνος μας ρυθμίζονται από τις απόλυτα συντηρητικές προσταγές των «ειδικών» και ο δημόσιος λόγος ελέγχεται πλήρως από την υγειονομική τεχνοκρατία και τα φερέφωνά της.

Ενα χρόνο τώρα η υγεία, η θεραπεία και η πειθαρχία μετασχηματίζονται σε έννοιες ταυτόσημες. Έχουμε χορτάσει απαγορεύσεις και μπάτσους –«για το καλό μας».
Όλ’ αυτά δεν γίνονται (μόνο) «λόγω covid»: το ελληνικό κράτος παίρνει τα μέτρα του (και τα μέτρα μας) κοιτώντας πολύ μακρύτερα.

Όπως όλα τα καθώς πρέπει κράτη, διακυβερνά την εποχή της πανδημίας μέσω συνεχών διαταγμάτων κι ελέω υγειονομικών προσχημάτων· διαχειρίζεται την καπιταλιστική κρίση ξανά πάνω στις πλάτες μας, όπως την περίοδο 2009-2018· και κατευθύνει την αναδιάρθρωση της εργασίας, του χρόνου και των σχέσεών μας.
Σχεδιάζει και κατασκευάζει τον μετα-covid κόσμο επιφυλάσσοντας τους πλέον δυσμενείς όρους στην πολυεθνική εργατική τάξη. Ένα χρόνο τώρα μάς έχει επιβληθεί μια σχεδόν πλήρης αναστολή των ζωών μας. Μας λένε ότι η ζωή μας είναι μια στεγνή βιολογική συνθήκη, μια κρατική και ιδιωτική (μας) περιουσία, την οποία είμαστε υποχρεωμένοι/ες να προστατεύσουμε δια της αναστολής της ζωτικότητας της!

Επιτρέπεται και επιβάλλεται είτε να σκοτωνόμαστε στη δουλειά, είτε να φυτοζωούμε με κρατικά επιδόματα φτώχειας. Επιτρέπεται και επιβάλλεται μια καθημερινότητα στριμωγμένη σε μερικούς προκάτ κωδικούς -με διαρκή αστυνομική επιτήρηση κι επιβολή προστίμων.
Δηλαδή επιτρέπεται και επιβάλλεται το πιο συντριπτικό χτύπημα στην στοιχειώδη αναπαραγωγή της εργατικής τάξης εδώ και δεκαετίες! Να ζούμε διαρκώς χειρότερα: αυτή είναι η πίσω όψη της περιβόητης «κοινωνικής ευθύνης» που μας έχουν πετάξει στα μούτρα!

Κι όμως! Είμαστε πολλές και πολλοί που βλέπουμε τι γίνεται. Αντικρίζουμε στους δρόμους την ίδια απόγνωση στα βλέμματα πίσω από τις μάσκες· μοιραζόμαστε τα ίδια αδιέξοδα – που δεν μετριούνται με τεστ και «αριθμούς κρουσμάτων»· νιώθουμε την ίδια βουβή οργή για εκείνους που καταδυναστεύουν τις ζωές μας, καταφεύγοντας σε «υπολογιστικά μοντέλα» και αλγόριθμους.
Κι αρνούμαστε συλλογικά και κατά μόνας την καραντίνα: αναπνέουμε κοινωνικότητα ενάντια στην κρατική επιβολή της μοναξιάς. Σπάμε έμπρακτα τον κρατικό πατερναλισμό των «ωραρίων κυκλοφορίας». Και δρούμε συλλογικά ενάντια σ’ αυτή την υγειονομική συνθήκη πολιτικής απαγόρευσης. Ακριβώς όπως έπραξαν και μερικές χιλιάδες οργισμένοι/ ες αυτής της μητρόπολης στην Νέα Σμύρνη…