(από antifa LAB και antifa Shalala)

Η Γκαϊανέ Κασαρτζιάν δούλευε ως αποκλειστική νοσοκόμα με τον τρόπο που δουλεύουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι μετανάστες στη χώρα μας. Ανασφάλιστη, υποαμοιβόμενη και εκβιαζόμενη, τόσο από τους θεσμικούς φορείς (Σωματείο, Διοίκηση Νοσοκομείων, Υπουργείο…), όσο κι από το άλλο τους μισό — τα κυκλώματα εκμετάλλευσης της μαύρης εργασίας.
Η καθημερινή της ζωή, όπως και τόσων άλλων γυναικών σαν κι εκείνη, είναι μια καθημερινή κόντρα σε μικρά και μεγάλα αφεντικά τα οποία κρύβονται πίσω από τον νόμο και από τη λευκή συμφωνία που συνέχει την ελληνική κοινωνία· την συμφωνία της εξοντωτικής εκμετάλλευσης της εργασίας. Όμως, η καθημερινή ζωή γυναικών σαν κι εκείνη είναι μια διαρκής ανάταση της επινοητικότητας, του μόχθου και του ψυχικού τους πλούτου.
Η Γκαϊανέ Κασαρτζιάν δούλευε, μακριά από την δική της οικογένεια, φροντίζοντας οικογένειες εδώ, στην Αθήνα. Προσφέροντας δηλαδή, ό,τι αδυνατεί να προσφέρει η ελληνική κοινωνία σήμερα· τους στοιχειώδεις όρους της ίδιας της αναπαραγωγής της. Έτσι, τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι, οι λεχώνες, οι ανάπηροι, τα σπίτια, περνάνε από τα χέρια ανθρώπων που δεν έχουν σχέση, ούτε ιδιοκτησίας, ούτε αίματος μ’ αυτά. Παρόλ’ αυτά, η ύπαρξη όλων των παραπάνω στηρίζεται στο πνευματικό, σωματικό και ψυχικό σθένος ανθρώπων όπως η Γκαϊανέ Κασαρτζιάν. Το ίδιο, βέβαια, ισχύει και για τις μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις του ελληνικού καπιταλισμού…
Η Γκαϊανέ Κασαρτζιάν δολοφονήθηκε, την πρώτη φορά, όπως τόσες άλλες σαν κι εκείνην· με τέτοιον τρόπο ώστε οι θύτες της να μπορούν να κρυφτούν πίσω από μια δήθεν θολή καθημερινότητα. Δολοφονήθηκε, εξίσου βίαια, για δεύτερη φορά, με τρόπο απόλυτα ταιριαστό στα ήθη της ελληνικής δημόσιας σφαίρας. Ποιος μπορεί πλεόν να ξεχωρίσει τον απροκάλυπτο και περήφανο φασισμό της Athens Voice ανάμεσα στον περιρρέοντα κοινωνικό κανιβαλισμό;
H Γκαϊανέ Κασαρτζιάν δολοφονήθηκε -και στοχοποιείται ακόμα και σήμερα- ως εργάτρια, γυναίκα και μετανάστρια, διότι έτσι έζησε.