Η δικαστική αθώωση ενός μητροπολίτη (του φίλου της συμμορίας Χ.Α. Αμβρόσιου) για ομοφοβικά σχόλια, θα ήταν είδηση πρώτου μεγέθους κάπου αλλού. Όχι εδώ. Όχι στη χώρα όπου η εκκλησία αποτελεί βασική συνιστώσα/ μηχανισμός του ελληνικού κράτους- παρακράτους. Ένας μηχανισμός τόσο παλιός, όσο και βρώμικος. Η ιστορία του πάει πίσω στα χρόνια των φεουδαρχών του βυζαντίου, περνάει απ’ τα μπουντρούμια της Μακρονήσου και φτάνει μεχρι τους νεκρούς της βοσνίας και τα φλερτ με τη χρυσή αυγή.

Και το θεάρεστο έργο συνεχίζεται έως και τις μέρες μας: Τα κηρύγματα μίσους, τα παραληρήματα σεξισμού, ομοφοβίας και ρατσισμού, το «άγιο» επιχειρηματικό δαιμόνιο και το εμπόριο συνειδήσεων και ιερών λειψάνων διαμορφώνουν μια ελληνική κανονικότητα. Έίναι η θλιβερή κανονικότητα της ελληνοορθοδοξίας στην οποία μυούμαστε σε ολόκληρη τη ζωή μας, από τις μυθολογίες που διδασκόμαστε στο σχολείο, μέχρι τα φράγκα που πρέπει να πληρώσουμε για να περάσουμε στον άλλο κόσμο. Η εκκλησία διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο παντού, ακόμα και στην εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους. Tα πρόσφατα συλλαλητήρια για τα «βαφτίσια» της Μακεδονίας, όπου οι παπάδες βρέθηκαν στο πλάι φασιστών να σηκώνουν εθνικιστικά λάβαρα διεκδικώντας «αλύτρωτες πατρίδες», είναι ένα τέτοιο παράδειγμα.

H εκκλησία είναι μια ιδιότυπη πολιτική εξουσία που φοράει ράσα και κρατάει αγιαστούρες. Κι αν οι «φιλελεύθεροι» αναγνωρίζουν μια φαιδρή αντίφαση τουελληνικού κράτους και των κυρίαρχων ιδεολογιών του 21ου αιώνα, για την πολυεθνική εργατική τάξη αποτελεί μια ακόμα θηλιά στο λαιμό μας.